Οταν στις πιάτσες δεν βρίσκεις ταξί. Οταν αρκετοί ταξιτζήδες, όπως πριν, κουνάνε το κεφάλι τους αρνούμενοι για να σε φορτωθουν. Οταν σε πασίγνωστο σούπερ μάρκετ η μία ταμίας λέει στην διπλανή της «έχουμε έλλειψη από πολλούς κωδικούς» εννοώντας προφανώς ότι πολλά τρόφιμα εξαφανίστηκαν από τα ράφια. Και όταν σε πολλές αγορές αυτοκίνητα-μηχανάκια-άνθρωποι, είναι πλακωμένοι τουρλού τουρλού. Ε τότε ο Νεοέλληνας αρχίζει να επιστρέφει στις παλιές του συνήθειες
Μεθερμηνευόμενο αυτό πάει να πει ότι δειλά δειλά το Money εξέρχερχεται από σεντούκια, στρώματα, μαξιλαροθήκες, τοίχους, αποθήκες και κάλτσες. Οπως από τα μπαλκόνια έλεγε και ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου «λεφτά υπάρχουν». Που ακριβώς κύριε Πρόεδρε; «Στις κάλτσες». Α ρε Γιώργαρε με τα ελληνοαμερικανικά σου. Προφητικά μπέρδευε τις κάλπες με τις κάλτσες
Ετσι η τετράπαχη δόση του δανείου. Ετσι η αναβάθμιση της χώρας από την Standard and Poor’s. Ετσι η πτώση των σπρέντς. Κι έτσι οι αισιόδοξες τυμπανοκρουσίες των τηλεοπτικών δελτίων. Ολ αυτά μαζι μετακίνησαν τον μικρομεσαιομεγάλο Νεοέλληνα από την γκρίνια και την πετσινη προσωπική του χρεοκοπία, στο προσφιλές του σπορ της κανανάλωσης. Η φτώχεια-που λέει ο λόγος-θέλει καλοπέραση
Επομένως τέσσερα συμπεράσματα απ αυτή την αναλαμπή. Το πρώτο ότι όπως όλα, έτσι και η Οικονομία. Πρώτο ρόλο παίζει η ψυχολογία. Εστω πλαστική. Το δεύτερο ότι όπως η χώρα έτσι και ο Ελληνας. Είναι μαθημένος να ζε με δανεικά. Στο τέλος, σου λέει, θα τα βολέψω. Αλλωστε η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μεταφυσικό; Εντελώς! Ελα όμως που αυτή η μεταφυσική επιβεβαιωνεται διαρκώς!
Το τρίτο ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού διαθέτει αρκετό έως μπόλικο χρήμα. Από που; Μα φυσικά από την φοροδιαφυγή. Περίπου 28 δισεκατομμύρια euros έκαναν φτερά ετησίως από τις δραστηριότητες ενός εκατομμυρίου «ρακένδυτων» ελεύθερων επαγγελματιών και μικρομεσαίων καταστηματαρχών. Μα φυσικά από τα εισοδήματα ακίνητης περιουσίας. Μα φυσικά από τις αγροτικές επιδοτησεις. Μα φυσικά από το γιγαντιαίο χρήμα που έχει τοποθετηθεί σε Γερμανία, Αγγλία και Ελβετία!
Το δια ταύτα καταλήγει να είναι διπλό. Από τη μια δύο με τρια εκατομμύρια συμπολιτών μας είναι καταδικασμένοι στην αφαγία. Αργοπεθαίνουν χωρίς ελπίδα. Από την άλλη μερικά εκατομμύρια ελπίζουν ότι με τα δάνεια και τις δόσεις, θα επιστρέψουν στο τραπέζι και θα εφορμήσουν στο φαγοπότι. Οχι όπως πριν. Α όχι έτσι. Ομως «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι». Λιγότερα; Εστω λιγότερα. Ομως δικά μας! Ως εκ τούτου και όπως μετά από έρευνα είχαν αποφανθεί ξένοι παρατηρητές για την Οικονομική κατάσταση εν Ελλάδι «Χώρα φτωχή πλουσίων κατοίκων». Θαύμα, θαύμα!
