Το «ευφυές σχέδιο» του «Χότζα»

Ο μύθος ήθελε τον «Χότζα» πολύ ευφυή και καταφερτζή. Κάποτε λοιπόν προκάλεσε το ποίμνιό του με στοίχημα ότι μπορεί να μάθει τον γάιδαρό του να διαβάζει. Αρχισε τότε την εκπαίδευση του καλοθρεμμένου ζωντανού αφήνοντάς το να πεινάσει για μέρες. Μετά έβαλε πολλούς κόκκους κριθαριού ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου και ο γάιδαρος, πεινασμένος, έγλειφε με τη γλώσσα του το κριθάρι γκαρίζοντας και γυρίζοντας σελίδα για να βρει με αδημονία κι άλλους κόκκους. Με τον καιρό όμως όλο και αδυνάτιζε το ζωντανό. Και στην επίδειξη για το στοίχημα άρχισε το ίδιο ρεπερτόριο, αλλά ήταν τόσο εξασθενημένο που σε λίγο πέθανε από την εξάντληση «διαβάζοντας»!

Το «ευφυές» σχέδιο του «Χότζα» φαίνεται ότι το μιμούνται σήμερα και τα διάφορα οικονομικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας του πλανήτη «εκπαιδεύοντας» ευάλωτους λαούς σε μια ατελείωτη λιτότητα προκειμένου να μάθουν να «διαβάζουν» νεοκαπιταλιστικά. Το σχέδιο αυτό μοιάζει να εξυφάνθηκε από το γεγονός της κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ και της συνακόλουθης αμηχανίας του καπιταλιστικού συστήματος που, σύμφωνα με τον Φουκουγιάμα, είχε φθάσει στο τέλος της ιστορίας του. Επρεπε λοιπόν να βρεθούν νέοι τρόποι αναγέννησής του. Οι παγκόσμιοι πόλεμοι δεν ενδείκνυνται πια και λόγω των πυρηνικών όπλων. Γι’ αυτό επελέγη ο οικονομικός πόλεμος σε ευάλωτες στην αρχή χώρες όπως η δική μας, που είχε λερωμένη και τη φωλιά της με υπερτίμηση των πάντων.

Το σχέδιο όμως χρειαζόταν «όπλα» και το ισχυρότερο είναι οι τράπεζες. Αυτές λοιπόν πίεζαν για τους απερίσκεπτους δανεισμούς που ακολούθησαν και πέτυχαν τις ομηρείες ολόκληρων λαών. Η αναπόφευκτη συνέχεια ήταν οι φούσκες αυτές να σπάσουν προκαλώντας πτώχευση εθνικών οικονομιών, δυσθεώρητα ποσοστά ανεργίας και ύφεσης, με τον Μινώταυρο Μέρκελ – Σόιμπλε να κατασπαράζει αδηφάγα τη νέα γενιά. Τότε ήρθε η ώρα για την τελευταία πράξη του σχεδίου: οι από μηχανής θεοί, αυτοί που μπορούσαν να δανείσουν για να μας σώσουν· δηλαδή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και οι δημιουργηθέντες ευρωπαϊκοί μηχανισμοί, αφού οι αγορές-δανειστές άρχισαν «συντονισμένα» την «απεργία»!

Ο στόχος όμως του ΔΝΤ και συνακόλουθα των «χοτζάδων» της τρόικας δεν είναι η σωτηρία μιας χώρας αλλά διά των δανείων τους ο βίαιος κοινωνικο-πολιτικός μετασχηματισμός προς ένα νεοκαπιταλιστικό κράτος, εξαρτημένο για δεκαετίες· αυτή είναι η, βάσει σχεδίου, νέα μετάλλαξη του νέου καπιταλισμού. Αυτά παθαίνουν οι χώρες που δεν είχαν αντιληφθεί το σχέδιο· και δυστυχώς δεν το είχαμε καταλάβει και ο λαός έβλεπε όνειρο ότι ήμασταν Ευρωπαίοι, ισχυροί, με δεδομένη την ευμάρεια, ενώ γιγαντώνονταν οι φόβοι και τα προβλήματα.

Το όνειρο όμως δεν κρατά πολύ. Στο όνειρο επιτρέπονται όλα: η διαφθορά (φοροδιαφυγή, χρηματισμός υπαλλήλων), η αδικία (γιατί δεν μειώθηκαν οι μισθοί των πολιτικών ανάλογα; γιατί οι υπάλληλοι της Βουλής ασχημονούν;), η τεμπελιά (έλλειψη αξιολόγησης), η αναποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής (το μόνο που ουσιαστικά προχωρεί είναι οι περικοπές μισθών/συντάξεων), η ανεπάρκεια πολλών γραναζιών της εξουσίας (γιατί δεν τιμωρείται η κωλυσιεργία;). Ετσι το όνειρο έγινε ξαφνικά εφιάλτης και βιώνουμε ένα προθανάτιο άσμα της χώρας: με τις αυτοκτονίες πολιτών, την καταθλιπτική ατμόσφαιρα γενικώς, την ασυδοσία της ατιμωρησίας, αλλά και την εκμετάλλευση της κρίσης από αρκετούς έχοντες.

Μια κοινωνία, δηλαδή, πέρα από τα όρια της αντοχής της, με τα τελευταία βάρη των νέων ασύλληπτων μέτρων και την τιμωρητική ραθυμία των ευρωπαίων εταίρων μας για άμεσες χρηματοδοτήσεις. Θα δεχθούμε όμως αμαχητί αυτό το μαρτύριο της σταγόνας και την κατάρρευσή μας; Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν μπορούμε πια να κάνουμε κάτι. Μα δεν είναι καλύτερα να αγωνίζεσαι μάταια παρά να ζεις μάταια; Τι είδους αγώνα λοιπόν να κάνουμε; Να αντιληφθούμε πρωτίστως το σχέδιο του «Χότζα» για να οδηγήσουμε τη χώρα μπροστά· να τη σηκώσουμε πιο ψηλά με προσωπικό κόστος, πολιτικοί και πολίτες, άσχετα αν οι πρώτοι ευθύνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό για την κατάντια μας.

Ο καθένας μας από τη μεριά του να προσαρμόσει τις αντιδράσεις του προς το σχέδιο εκείνο που σιγά αλλά σταθερά θα χτίζει τη νέα Ελλάδα –και όλοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν για την αναδημιουργία της. Να μη ρωτάμε λοιπόν τι κάνει η Ελλάδα για μας αλλά τι κάνουμε εμείς για τη χώρα μας. Δεν είναι ο τετραγωνισμός του κύκλου ένα τέτοιο ζήτημα· είναι η βούληση για την ευθύνη του καθενός μας· είναι και η ευθύνη της βούλησής μας. Ετσι θα καταλάβουν το μάθημά τους και το ΔΝΤ και η τρόικα και οι κηδεμόνες τους, ο κάθε λογής «Χότζας» της αγοράς. Με απαισιόδοξες κραυγές δεν πάμε μακριά, με το δικό μας όμως ευφυές σχέδιο της προσωπικής και συλλογικής ευθύνης για μια μόνιμη επιτυχή πορεία η Ελλάδα μπορεί να ξανασηκωθεί. Διαφορετικά οι «χοτζάδες» της τρόικας θα μας στείλουν «αδιάβαστους».