Πολιτική υπανάπτυξη!

Την περασμένη Τρίτη, οι διαφωνίες μεταξύ των δανειστών εμπόδισαν μια συμφωνία στο Eurogroup για την Ελλάδα. Οι αποφάσεις μετατέθηκαν για αύριο και βλέπουμε…

Ως εδώ κανένα πρόβλημα. Ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει και να εκτιμήσει τις εξελίξεις όπως νομίζει. Οι σοφότεροι και σοβαρότεροι θα περίμεναν απλώς να ολοκληρωθεί η διαδικασία για να κρίνουν το αποτέλεσμα.

Δυστυχώς μεταξύ αυτών μάλλον δεν συμπεριλαμβάνεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος υποδέχτηκε την εμπλοκή στο Eurogroup εξαπολύοντας προσωπική επίθεση στον… Πρωθυπουργό!

Τον οποίο άλλωστε είχε σπεύσει να χαρακτηρίσει «μερκελιστή» και «μετεξεταστέο» προτού ακόμα προκύψει η εμπλοκή.

Καθόλου ασυνήθιστο. Αποτελεί κλασικό δείγμα υπανάπτυξης να κρίνεις μια ευρύτερη πολιτική εξέλιξη αποκλειστικά μέσα από το πρίσμα κάποιου προσωπικού ή κομματικού σου συμφέροντος. Αλλοι θα το αποκαλούσαν ίσως «επαρχιωτισμό».

Θεωρητικά, λοιπόν, αν προκύψει αύριο ή αργότερα κάποια συμφωνία θα μπορούσε ο Σαμαράς να τη χρησιμοποιήσει για να την πέσει με τη σειρά του στον Τσίπρα.

Να τον αποκαλέσει «αστοιχείωτο» ή «δραχμιστή». Και πάει λέγοντας…

Η πολιτική καθίσταται έτσι όχι μια αντιπαράθεση σχεδίων ή επιχειρημάτων, αλλά μια συνεχής διαδοχή αντεγκλήσεων. Στην οποία ο καθένας επενδύει το προσωπικό του πρόβλημα και την ατομική του ατζέντα.

Χαρακτηριστική περίπτωση, ο… αλήστου μνήμης Ραγκούσης.

Πρωτεργάτης της καταστροφής και «ομιλών εκ του τάφου» υποδύεται τώρα τον τιμητή των πάντων –του Σαμαρά, του Βενιζέλου, της συγκυβέρνησης, του ΠαΣοΚ, των διαπραγματεύσεων, του… πολιτικού συστήματος (!) –για να θυμίσει ότι υπάρχει.

Δεν είναι ο μόνος. Από τότε μάλιστα που οι αργόσχολοι φωστήρες μας ανακάλυψαν το twitter, απέκτησαν και την τεχνολογική δυνατότητα να μετατρέπουν την πολιτική αντιπαράθεση σε καθημερινό κατιναριό.

«Μου την είπες», «σου τη λέω», «μου την ξαναλές»… Ελπίζοντας απλώς ότι κάποιοι άλλοι αργόσχολοι θα βρεθούν να τους ακούσουν.

Το έχω γράψει πολλές φορές κι ίσως γίνομαι κουραστικός: εδώ και τρία χρόνια, η Ελλάδα βιώνει τη σοβαρότερη κρίση της ιστορίας της με το χειρότερο πολιτικό προσωπικό που θα μπορούσε να της πετύχει.

Με ανθρώπους που μιλούν πολύ, που καταλαβαίνουν λίγα, που σκέφτονται ελάχιστα και που συνήθως δεν κάνουν τίποτα.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτό το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρότερο από τη βιωσιμότητα του χρέους. Αφορά τη βιωσιμότητα του έθνους.

Το οποίο βουλιάζει σταθερά στον βούρκο της πολιτικής υπανάπτυξης.