Η ψήφιση του Μνημονίου III και του προϋπολογισμού αποτελούσε –σύμφωνα με τα ως εκείνη τη στιγμή λεγόμενα των δανειστών μας –την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την εκταμίευση της δόσης. Η κυβέρνηση τήρησε τη δέσμευσή της απέναντι στην τρόικα. Από την επομένη όμως άρχισε μια καινούργια διελκυστίνδα για το πότε και πώς θα εισρεύσουν τα 31,5 δισ. ευρώ. Το μεν Βερολίνο ζητεί από την Αθήνα και άλλες παραχωρήσεις, ενώ το ΔΝΤ, σε μια εντυπωσιακή στροφή από παλαιότερες τοποθετήσεις του, θεωρεί ότι το ελληνικό χρέος με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι βιώσιμο και ζητεί ένα επιπλέον «κούρεμα». Αυτή η διχογνωμία μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ προφανώς αφορά ένα διακύβευμα κατά πολύ ευρύτερο από την τύχη της Ελλάδας, αλλά δεν παύει να επηρεάζει καθοριστικά τις ελληνικές εξελίξεις. Το τίμημα που κατέβαλαν οι εταίροι της τρικομματικής κυβέρνησης για να επιτύχουν την υπερψήφιση των μέτρων ήταν πολύ βαρύ και επιτείνει την πολιτική φθορά τους, ενώ την ίδια στιγμή και οι πολίτες υφίστανται τις επιπτώσεις μιας ολοένα πιο άγριας λιτότητας.
Υπάρχουν άραγε πιθανότητες επιβίωσης για τον παγιδευμένο στη διπλή μέγγενη της πολιτικής φθοράς και του δυσθεώρητου χρέους έλληνα ασθενή;

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ