Στουρνάρια εναντίον Στουρνάρα
Χαμόγελο μελαγχολικό, φθινοπωρινό, ντύσιμο μνημονιακής προϋπολογιστικής λιτότητας.
Παρά την κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους, είχαν γίνει στη Ρωσία οι προγραμματισμένες νωρίτερα εκλογές για Συντακτική Βουλή –η οποία διαλύθηκε στις αρχές του 1918 από την ίδια τη φρουρά της· μπήκαν μέσα στην αίθουσα κάποιο βράδυ οι μπολσεβίκοι φαντάροι και έδιωξαν τους εκλεγμένους βουλευτές στην αίθουσα συνεδριάσεων φωνάζοντας «τελειώνετε, πρέπει να πάμε για ύπνο». Και έτσι η χώρα έγινε «σοβιετική δημοκρατία» αντί για κοινοβουλευτική –δικτατορία έγινε, αλλά δεν θεωρήθηκε κομψό στην ονομασία της χώρας να υπάρχει η άσχημη λέξη. Ακόμη και οι μπολσεβίκοι έχουν μικροαστική αισθητική, ντρέπονται να λένε τέτοιες λέξεις.
- Εγινε και στην Ισπανία αντίστοιχη προσπάθεια να διαλυθεί η Βουλή όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία μετά τον θάνατο του Φράνκο: κάποιος αμετανόητος φρανκιστής συνταγματάρχης εισέβαλε το 1981 στην αίθουσα συνεδριάσεων, κράτησε όμηρους τους βουλευτές για μια ολόκληρη ημέρα και νύχτα απαιτώντας επιστροφή στην παλιά, καλή κατάσταση· βγήκε ο Χουάν Κάρλος στην τηλεόραση, κατήγγειλε τους πραξικοπηματίες, τελείωσε η ιστορία.
- Οταν διάβασα λοιπόν στο Internet την Τετάρτη ότι οι υπάλληλοι της Βουλής απεργούν για να μην ψηφιστεί τροπολογία του Γιάννη Στουρνάρα που τους αναβάθμιζε από συγγενείς τραγάκηδων, πολύδωρων, πάγκαλων σε δημόσιους υπάλληλους και ετοιμάζονται να συνεχίσουν τις ένδοξες μπολσεβικικές και φασιστικές παραδόσεις εισβάλλοντας στην αίθουσα –μόλις το διάβασα στην οθόνη μου, ημερολόγιό μου, έτρεξα στην άλλη οθόνη να δω αν θα εμφανιστεί ο Θεός να μας σώσει, αφού βασιλιά δεν έχουμε και αυτός είναι ο προνομιακός συνομιλητής και καθοδηγητής του πρωθυπουργού.
Αντί του Θεού είδα τον Γιάννη Στουρνάρα αναψοκοκκινισμένο να διαβάζει δήλωση ότι αποσύρει την τροπολογία –δύο φορές μάλιστα τη διάβασε, την πρώτη φορά δεν ακουγόταν γιατί τον αποδοκίμαζαν από κοινού στουρνάρια του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ που τοποθετούν τους συγγενείς τους πάνω από τη Βουλή.
- Το ξέραμε ότι η χώρα κινδυνεύει από το πολιτικό σύστημα που την έφερε εδώ που την έφερε, αλλά ότι θα κινδύνευε από τους ευνοούμενους συγγενείς των πολιτικών, αυτό δεν το είχα φανταστεί. Αν ζούσε σήμερα ο Μαρξ, αντί «ο καπιταλισμός παράγει τους νεκροθάφτες του», θα έγραφε «το ελληνικό πολιτικό σύστημα παράγει τους νεκροθάφτες του».
Κυβέρνηση Λαφαζάνη
- Αλήθεια, έχει γίνει ποτέ διαγωνισμός για την πρόσληψη προσωπικού στη Βουλή; Εχουν διοριστεί ποτέ απόφοιτοι της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης ή της Σχολής Διπλωματών; Εχουν μεταπτυχιακά, διδακτορικά ή έστω πτυχία με καλούς βαθμούς όσοι υπηρετούν εκεί; Μάλλον όχι –αν ήσαν τέτοιοι οι υπάλληλοι της Βουλής δεν θα είχε υποστεί τον μεγαλύτερο εξευτελισμό που έχει υποστεί ευρωπαϊκό κοινοβούλιο από ιδρύσεως κοινοβουλίων: όχι μόνο να απειλείται και να εκβιάζεται από το προσωπικό του αλλά και το ένα τρίτο των μελών του να τον αποδέχεται.
- Ισως πλησιάζει η ώρα που ο Παναγιώτης Λαφαζάνης θα μπορεί να κυβερνήσει, ήταν το μελαγχολικό μου συμπέρασμα μετά από όλα αυτά. Γιατί ο άνθρωπος το είπε καθαρά την περασμένη Κυριακή στο «Βήμα»: όταν λέει πως «δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε» δεν εννοεί ότι δεν έχουν εκλογικό πρόγραμμα και στελέχη ικανά να διοικήσουν, όπως αφελώς κάποιοι νόμισαν και έσπευσαν να θριαμβολογήσουν «ανίκανοι είναι, το λένε» –από αυτά διαθέτουν, προσφέρθηκε μάλιστα και ο Μίμης Ανδρουλάκης να γίνει υπουργός σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και για τούτο αποχώρησε από το ΠαΣοΚ, οπότε υπάρχουν σε περίσσεια όλα τα επουσιώδη.
Διότι τα ουσιώδη για τον Λαφαζάνη είναι άλλα: «Για την Αριστερά ο αναγκαίος στόχος της διακυβέρνησης (…) είναι σκληρός δρόμος που προϋποθέτει την ενίσχυση και ανάπτυξη μεγάλων κοινωνικών ταξικών αγώνων, που απαιτεί συνεχή πολιτική, οργανωτική και προγραμματική προετοιμασία, καθώς και προετοιμασία του κοινωνικού εδάφους».
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ είναι επαναστάτης ο άνθρωπος, δεν το κρύβει. Δεν πιστεύει πως αρκούν οι εκλογές και οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες για να κυβερνηθεί η χώρα από την Αριστερά. Χρειάζονται μεγάλοι αγώνες ταξικοί, προετοιμασία της κοινωνίας να αποδεχθεί τη νέα εξουσία –δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που υποστήριξε τις ένδοξες μπολσεβικικές παραδόσεις, οι οποίες όμως εντελώς συμπτωματικά είναι και φασιστικές: είναι άθλια δεξιά προπαγάνδα οι απόψεις που ισχυρίζονται ότι υπάρχει συνέργεια των δύο άκρων στην κατάλυση της μίζερης δημοκρατίας μας.
Εσωτερική υποτίμηση
Τέλος πάντων, με τα πολλά το πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε. Εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, εκατομμύρια συνταξιούχοι και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα δουν ξανά τις αποδοχές τους να μειώνονται και τα εργασιακά δικαιώματά τους να υποβαθμίζονται. Ελληνίδες, Ελληνες και ελληνόπουλα γινόμαστε φτωχότεροι –ακόμη και οι επιχειρηματίες είναι φτωχότεροι, χάνουν τα κεφάλαιά τους· οι περιουσίες όλων μειώθηκαν, σπίτια και γη έχασαν την αξία τους.
Ολη η χώρα υφίσταται τη διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης, όλοι θα ζούμε λιτότερα, μόνο έτσι θα μαζέψουμε τα χρήματα που απαιτούνται για να ξοφλήσουμε τα δάνεια που έμειναν μετά το πρώτο «κούρεμα». Αν είχαμε δικό μας νόμισμα, θα είχε υποτιμηθεί, όπως συνέβη τρεις φορές από τη Μεταπολίτευση: 16% το 1983, 15% το 1985 και το 12% 1998, χωρίς να ξεχνάμε και την αργή υποτίμηση που έφερνε η «διολίσθηση», λέξη που δεν έχουν ακούσει οι νεότεροι.
Ακούγονται υπερβολές, «γυρίσαμε στο 1980»· μπορεί οι μισθοί και οι αμοιβές να επιστρέφουν στην προ ευρώ εποχή, ο υλικός πλούτος όμως είναι εδώ και ας αποτιμάται σε χαμηλότερες τιμές: τα σπίτια που χτίστηκαν, τα αυτοκίνητα, τα iphone ή οι τηλεοράσεις που αγοράστηκαν, τα δημόσια έργα, οι παραπάνω υπηρεσίες που αποκτήσαμε τα χρόνια της ευφορίας, όλα εδώ είναι· και την απόλαυση από τα ταξίδια που κάναμε ή τις παραστάσεις που παρακολουθήσαμε με τα δανεικά κανείς δεν μπορεί να τη ματαιώσει. Είμαστε πολύ πλουσιότεροι από όσο πριν γίνουμε ευρωζωνικοί, δεν έχουμε χάσει –να ξοφλήσουμε τα δανεικά πρέπει.
- Κάποιων όμως τα αυτοκίνητα τα πήραν πίσω οι πωλητές και πολλά στεγαστικά δεν μπορούν να εξοφληθούν, μεγάλο πρόβλημα αυτό που απαιτεί λύση. Αλλά υπάρχει και η ανεργία: στο 25,4% ανέβηκε τον Αύγουστο, 1.270.00 είναι πια ο αριθμός αυτών που ζητάνε δουλειά. Τον Ιούλιο προσθέτονταν 760 νέοι άνεργοι κάθε ημέρα –να παρηγορηθούμε που ο αριθμός είναι μικρότερος από πριν, αφού όλη τη χρονιά, από πέρυσι τον Αύγουστο, απολύονταν 960 κάθε ημέρα;
Είναι αυτό που αποκαλούν οι στατιστικοί «μείωση του ρυθμού αύξησης της ανεργίας». Αλλά, αν τον Αύγουστο που είναι στο μέγιστό του ο τουρισμός η οικονομία δημιουργούσε 760 ανέργους κάθε ημέρα, τι θα γίνει τον χειμώνα;
Δει χρημάτων για να κινηθεί η αγορά, να πληρωθούν μισθοί, δάνεια, να μην κλείσουν άλλες επιχειρήσεις, να μη γίνουν άλλες απολύσεις –για προσλήψεις να μην ελπίζουμε ακόμα. Αλλά στη χώρα χρήματα δεν υπάρχουν και στους χρεοκοπημένους κανείς δεν ξαναδίνει αν δεν πειστεί πως ατύχημα ήταν, θα είναι συνεπείς στο μέλλον. Δεν είχαμε άλλη λύση από το να προσπαθήσουμε να φανούμε συνεπείς.
Οι νεκροθάφτες καραδοκούν
- Ψηφίστηκε λοιπόν το νομοσχέδιο που μας κάνει φτωχότερους –μένει τώρα να καταβάλει τις δόσεις η τρόικα. Αλλά είναι πολλά τα λεφτά που χρειαζόμαστε, πολύ πάνω από τα 31,5 δισ. της δόσης: μόνο για την επιμήκυνση απαιτούνται 30 δισεκατομμύρια. Για να υπάρξει ουσιαστική ελάφρυνση και να μπορούμε σιγά-σιγά να επιστρέφουμε τα χρωστούμενα, πρέπει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να μας χαρίσουν καμιά 70αριά από τα χρωστούμενα.
Το ΔΝΤ το ξεκαθάρισε: δώκαμεν, δώκαμεν, δεν δίνουμε άλλα –και δεν θα μας χαρίσουν τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη αυτά που χρειαζόμαστε με την απειλή «θα σας πάρουμε στον τάφο μαζί μας», μόνο τον δικό μας τάφο σκάβουμε έτσι, με τη λογική του κομάντο αυτοκτονίας.
Μόνο η αλληλεγγύη μπορεί να μας σώσει, αυτή που στηρίζεται στο κοινό συμφέρον –και στο πολιτικό συμφέρον, στις κοινές αξίες, στο κοινό μέλλον, όχι μόνο στο στεγνό οικονομικό του δανειοδότη που θέλει να επιζήσει ο δανειολήπτης για να πάρει τα λεφτά του πίσω.
- Αυτή η συναντίληψη υπάρχει στους ομοιοπαθείς, στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ισπανία. Μπορεί τελικά η Ευρώπη να βουλιάξει από τα χρέη, αλλά όλοι μαζί προσπαθούν να το αποτρέψουν αυτό, διαφωνώντας για τις μεθόδους και υπερασπιζόμενη κάθε χώρα μερικότερα εθνικά ή επιχειρηματικά συμφέροντα –ο στόχος όμως είναι κοινός.
Εδώ σε εμάς, ημερολόγιό μου, το αμοιβαίο συμφέρον ερμηνεύεται ως «υποδούλωση», «μερκελισμός», «νέα γερμανική κατοχή». Ερμηνεία που έχει στόχο την «προετοιμασία του κοινωνικού εδάφους», που λέει και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Προετοιμασία για την ημέρα που το κόμμα του θα είναι έτοιμο να αναλάβει την εξουσία, με τη βοήθεια των κάθε είδους νεκροθαφτών του που παράγει το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Ε, λοιπόν, πρέπει επιτέλους να το φωνάξουμε: Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλες νεκροθάφτες!
γραμματοκιβώτιο
Καβάφης παραφρασμένος: «…η Ευρώπη σ’ έδωσε τ’ ωραίο το χρήμα / χωρίς αυτήν θάβγαινες στον δρόμο /…/ κι αν αυστηρή την βρεις, η Ευρώπη δεν σε γέλασε / έτσι σοβαρός που έγινες, με τόσα δάνεια,/ ήδη θα το κατάλαβες Ευρώπες τι σημαίνουν».
Γ. Κ. @otenet.gr
***
«Με τον Αντρέα χόρτασε ο λαός ψωμί» έλεγαν πολλοί. Ε, τώρα θα το πληρώσει για παντεσπάνι.
(Τσ)Αττίλας
***
Φαντάζομαι ότι έχεις ακούσει το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή». Ε λοιπόν, φοβάμαι πως εάν η κυβέρνηση, μετά την ανταρσία των υπαλλήλων της Βουλής, δεν πάρει κεφάλια και δεν κόψει τα προνόμια των «μανδαρίνων», δεν θα αργήσει να πραγματωθεί το παραπάνω σύνθημα. Οχι μόνο πολιτικό κόστος δεν θα υπάρξει, αλλά θα προκύψει και όφελος, γιατί ο λαός τέτοια περιμένει να δει: ισονομία καιδικαιοσύνη.
Παντελεήμων, Μήλου
***
Μήπως τελικά μας κρύβουν με ένα μουσικό υπονοούμενο την πραγματικότητα του μεγέθους των μέτρων; Μήπως δεν μιλάνε για 11,5 δισ. αλλά για 11,5 «δις» (δύο φορές, όπως καταγράφουν στις παρτιτούρες τραγουδιών);
Ο εκ Ξάνθης 8
***
Διάβαζα διάφορες (υποτίθεται;) απαντήσεις μαθητών σχολείων της χώρας σε θέματα εξετάσεων. Μου έκανε εντύπωση η απάντηση «η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι» – εμπεριέχει όλη την παθογένεια του σύγχρονου Ελληνα:η κυριότερη αιτία της κρίσης είναι η τρόικα και όχι ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας· η κυριότερη αιτία για τον εκφασισμό και τον ρατσισμό είναι οι μετανάστες, και όχι η αδιαφορία και ανεπάρκεια κρατικών μηχανισμών και η έλλειψη κοινωνικής συνοχής που θα μπορούσε να διατηρήσει τις αξίες μας και να εντάξει σε αυτές κάποιους πραγματικά απελπισμένους, στέλνοντας ταυτόχρονα στις χώρες τους ή στις φυλακές κάποιους εγκληματίες και τυχοδιώκτες.
Συνήγορος του Αββαδών
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
