Η εξάρτησή μας από αυτή την δόση παραμένει τόσο δριμύτατη που σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν ζεις μόνο αγανάκτηση μπορεί να σου δημιουργήσει.

Σαν εξαρτημένος από απαγορευμένες ουσίες ο λαός αισθάνεται ότι η «επόμενη δόση» θα μας κρατήσει ζωντανούς για λίγο ακόμα. Το δίλημμα της «δόσης» ή της «διάλυσης» παραμένει τόσο καταστροφικό όσο ποτέ άλλοτε. Αφαιρεί κάθε απόθεμα ελπίδας όταν το αδιέξοδο παρουσιάζεται ως πιθανή επιλογή λύσης.

Ο προβληματισμός που δημιουργείται από τους πολιτικούς είναι ο ίδιος εξαρτημένος από πρακτικά συμφέροντα που απαιτούν την συνέχιση της κυβερνητικής εξουσίας. Το δίλημμα καταντάει ένα δίκωπο μαχαίρι στην συνείδηση του λαού γιατί χρειάζεται να υποστηρίξει αυτό που τον εξοντώνει και χωρίς εναλλακτικά σενάρια.

Ο πραγματιστής κοινός πολίτης γνωρίζει ότι τα δισεκατομμύρια χρέους δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Ακόμη και αν υπάρχει μυστική πληροφόρηση από την κυβερνητική συμμαχία, ότι μπορεί να υπάρξει κάποια διαγραφή χρέους στο μέλλον, η ευθύνη της ενοχής που τώρα δημιουργείται θα καταντήσει εφιάλτης.

Η υπομονή και η αγωνία δεν είναι μετρήσιμα μεγέθη ούτε οι συνέπειές τους εύκολα προσδόκιμες. Το θέατρο του παραλόγου είναι ότι η επίσημη θέση που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά, δεν γίνεται πραγματικά αποδεκτή από τους πολίτες.

Η κοινή λογική του πολίτη δεν μπορεί να περιοριστεί βίαια στο πλαίσιο των δύο εναλλακτικών που παρουσιάζονται. Η λογική της αποτυχίας εξαιτίας της μη – στήριξης έχει λογικό συνειρμό σαν ιδέα, σαν επιχείρημα, σαν θεώρημα. Όμως το πραγματικό και φοβερά επικίνδυνο κενό που έχει δημιουργηθεί απορρέει από το γεγονός ότι η κυβέρνηση στηρίζει όλες τις δυνάμεις της σε μία μοιραία ρασιοναλιστική ερμηνεία καταστάσεων που ξέρει ότι δεν είναι αλήθεια. Η προσπάθεια για να πείσει ότι η δόση του φαρμάκου είναι αναγκαία, αφαιρεί την ουσία της υποκειμενικής και πραγματικής διάστασης που κρατάει την κοινωνία ζωντανή ως σύστημα.

Η ζωή ή ο θάνατος του ασθενή δεν στηρίζεται αν θα πάρει την μια επόμενη δόση ανεξάρτητα σε ποιο στάδιο ασθένειας βρίσκεται. Ίσως η «δόση» το μόνο που κάνει είναι να διαιωνίζει το πρόβλημα και όχι να το θεραπεύει. Η λύτρωση της πολιτικής αθλιότητας απαιτεί μια διαδικασία αναγέννησης. Ο πολίτης θέλει μια δυναμική επικοινωνία με αυτό που είναι η πραγματικότητα και όχι με αυτό που απλά θεωρείται λογικό επιχείρημα. Η διάσταση που έχει δημιουργήσει αυτή η διαδικασία του διλήμματος αμαυρώνει ένα συνεχή υπαρξιακό κενό.

Οι πολίτες ζητούν σενάρια προοπτικής, εναλλακτικά σενάρια ελπίδας και την αλήθεια για το πού η όλη η ιστορία βαδίζει. Το να περάσουν τα μέτρα ή όχι θα έχει μόνο προσωρινές συνέπειες και αυτό είναι από όλους πασιφανές!

Στην καρδιά του ο πολίτης βλέπει μακριά και θέλει βάσεις για να πατήσει. Βάσεις χτισμένες σε κοινωνικές δομές που τον επανατοποθετούν στον κέντρο της κοινωνικής συνοχής. Το «άλλο φάρμακο» είναι ουσιαστικά μια διαφορετική λογική προσέγγισης που δεν μεταχειρίζεται την δόση για προσωρινά αποτελέσματα μόνο αλλά αγωνιά να απαντήσει στα ερωτήματα που αφορούν τις εξελίξεις.

Ο λαός αγωνιά για αυτό που ειλικρινά περιέχει το «σύνολο των καταστάσεων» και αφορά το υπαρξιακό «είναι» του. Ας είναι ξεκάθαρο ότι σε καμία περίπτωση ο πολίτης δεν μπορεί να δεχθεί, ούτε να επιβιώσει σε επιχειρηματολογικούς διαξιφισμούς που καθοδηγούνται από μεμονωμένα πολιτικά συμφέροντα. Ο καιρός γαρ εγγύς!