Σημασία στην λεπτομέρεια. Πάντα από εκεί κρίνεται το πολιτιστικό επίπεδο και η καθημερινή συμπεριφορά ενός λαού. Πάντα από εκεί το κριτήριο που μας έστειλε αδιάβαστους στην καταστροφή. Το εννοώ. Χωρίς ίχνος υπερβολής.
Συμβαίνει λοιπόν. Οταν οι περισσότεροι οδηγοί βλέπουν απέναντί τους κάποιον πεζό ορμούν κατά πάνω του να τον κάνουν λιώμα στο λεπτό. Ετσι ακριβώς. Το συναντάμε κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Σε κάθε δρόμο ελληνικό. Κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού. Σε καμία άλλη ευρωπαική περιοχή. Συμπεριλαμβανομένων όλων των χωρών του πρώην Ανατολικού μπλοκ!
Τέσσερα τα συμπεράσματα απ αυτή την βάρβαρη λεπτομέρεια την καθημερινή. Το πρώτο η σχιζοφρένεια η νεοελληνική. Γιατί τη μια στιγμή είσαι οδηγός. Και την άλλη ο ίδιος άνθρωπος είναι πεζός. Δύο άτομα στην συσκευασία του ενός. Οπως συμβαίνει με την εκλογική διαδικασία. Οταν ψηφίζεις είσαι κυβερνητικός. Ομως όταν τα μέτρα πέφτουν βροχή ανοίγεις την παλάμη και μουντζώνεις την παράταξη την κυβερνητική. Την μια μέρα με τους νικητές. Την άλλη διαμαρτυρόμενος και εξοργισμένος ως καρπαζοεοσπράκτορας κανονικός. Και ουδέποτε βάζεις μυαλό. Θα τους πατήσουμε, ωρύεσαι για τους αντιπάλους σου στις εκλογές. Μας πατήσανε, ωρύεσαι όταν η φοροεισπρακτική μηχανή σε αλέθει και σε κάνει οδοντογλυφίδα μικροσκοπική.
Το δεύτερο συμπέρασμα, η παροιμιώδης νεοελληνική αμνησία η διαχρονική. Γιατί όταν είσαι στο τιμόνι ξεχνάς εντελώς την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι όταν εσύ ο ίδος είσαι πεζός. Απίστευτο κι όμως όλότελα αληθινό. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου κάνεις στην μνήμη σου delete. Οπως συμβαίνει στην ταραγμένη σου κεφαλή και στην εύκαμπτη συνείδησή σου την πολιτική. Κάθε φορά που πρόκειται με τις επιλογές σου να πάρεις μια κρίσιμη απόφαση για σένα τον ίδιο αλλά και για την πατρίδα σου, πατάς το πλήκτρο που γράφει «delete». Ιστορική και κοινωνική αμνησία μοναδική.
Το τρίτο συμπέρασμα η φαντασίωσή σου η αυτοκαταστροφική. Γιατί εντός του οχήματος αισθάνεσαι οχυρωμένος και δυνατός. Γιατί έτσι πιστεύεις ότι εσύ είσαι ο αρχηγός, Γιατι ο επερχόμενος πεζός είναι για σένα ανίσχυρος, αδύναμος, εύθραυστος, κατώτερος και εχθρός. Οπως συμβαίνει στην καθημερινότητά μας δηλαδή. Οταν γλείφουμε τα αφεντκά και φτύνουμε τους αδύναμους και κοινωνικά κατώτερους από εμάς. Κάνεις τον καμπόσο στον αλβανό που ξεσκατώνει τον ανήμπορο πατέρα σου και σαν τον σαλίγκαρο έρπεις και καλοπιάνεις τους ισχυρούς.
Το τέταρτο συμπέρασμα η εφήμερη, στιγμιαία και πέτσινη κοινωνική σου ανωτερότητα. Γιατί το ΙΧ, για κάθε καθυστερημένο και στερημένο Λαό, είναι ταυτότητα οικονομικής ευρωστίας και προσωπικής εξουσίας. Γιατί το όχημα συμβολίζει την επιθιμία σου να σκαρφαλώσεις στο ταξικό ρετιρέ σα να είσαι αναρρριχητικό φυτό. Και συμβαίνει το εξής διχαστικό. Τη μια στιγμή, ως πεζός, να βρίζεις την πλουτοκρατία που για την πατρίδα δεν πληρώνει δεκάρα τσακιστή. Και ως οδηγός να διακατεχέσαι ολόκληρος από την γιγαντιαία πλάνη ότι είσαι κι εσύ ένας απ αυτούς τους πλουτοκράτες τους κακούς.
Με όλα αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια ως κοινωνία και ως έθνος ευρωπαικό. Μέχρι που το προσωπικό σου «όχημα» άρχισε να μπάζει νερά. Κι έτσι αυτό το σύμβολο δύναμης και υπεροχής μεταβλήθηκε εν μία νυκτί σε καρυδότσουφλο πανάκριβο, ασύμφορο και καταστροφικό. Ετσι απ αυτή την καταστροφή προκύπτει κάτι χρήσιμο και θετικό. Οποιος τα πράγματα λατρεύει τότε από Ανθρωπος πράγμα αναλώσιμο κι αυτός!
