Ημέρα με την ημέρα η Ελλάδα χάνει και χάνεται. Το όνομά της τείνει να γίνει διεθνώς συνώνυμο της αποτυχίας και η εξάρτησή της από τους εταίρους και δανειστές πολλαπλασιάζεται. Οι απαιτήσεις τους αυξάνονται διαρκώς, εξουθενώνοντας τόσο τις κυβερνήσεις, όσο και τα κόμματα που τις στηρίζουν.
Ήδη από το 2009 και εντεύθεν έχουν ξοδευτεί δύο κυβερνήσεις και η τρίτη, η σημερινή, δοκιμάζεται πολλαπλώς. Ακόμη και αν καταφέρει να ψηφίσει τα μέτρα θα πρέπει να βρει τρόπο να ανανεωθεί στο μέγιστο βαθμό, ώστε ενισχυμένη να καταφέρει να επιτελέσει, έστω υποτυπωδώς, το επίπονο έργο της εφαρμογής αυτών. Κακά τα ψέματα μετά την τελευταία ψηφοφορία για τις αποκρατικοποιήσεις και την επερχόμενη για τα μέτρα του νέου μνημονίου το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα βγει ακόμη περισσότερο τραυματισμένο.
Η ενότητα του ΠαΣοΚ έχει διαρραγεί,σε λίγο τμήματά του θα αποτελούν συνιστώσες άλλων κομμάτων, η ΔΗΜΑΡ με τις επιλογές της κινδυνεύει να έχει την τύχη του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού και η Νέα Δημοκρατία παρά τη φαινομενική αταραξία της κατατρώγεται από διαβρωτικές αμφισβητήσεις και από το πολλά λοξοκοιτάσματα των βουλευτών της. Τώρα ζούμε το δράμα του Βαγγέλη και σε λίγο πιθανώς να ζήσουμε εκείνο του Φώτη.
Αλλά και ο χώρος της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, δεν περνά τις καλύτερες των ημερών της. Στον ΣΥΡΙΖΑ, οι πιο γνωστικοί, τρέμουν με την ιδέα ανάληψης της εξουσίας στην παρούσα φάση. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να είναι αυτοί οι διαχειριστές της κρίσης.
Προτιμούν να κάνουν άλλοι τη βρόμικη δουλειά και να έλθουν εκείνοι να δράσουν και να επιδράσουν επί καθαρισμένου γηπέδου. Το ΚΚΕ από την πλευρά του σχεδόν απέχει του θέματος, έχει προ πολλού πετάξει την μπάλα στην κερκίδα, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κινούνται χωρίς πυξίδα και οι τερατόμορφοι ακροδεξιοί αυτοαποκαλυπτόμενοι, εκτίθενται, δεν θα έχουν καμία τύχη όπως πάνε.
Με άλλα λόγια όλο το πολιτικό σύστημα παρασύρεται κι αυτό από την κρίση. Ούτε αθροιζόμενο δεν μπορεί να εκπροσωπήσει επαρκώς τον ελληνικό λαό,ούτε να παρακολουθήσει τις μεγάλες ανάγκες και τις πολλές αγωνίες των πολιτών.
Και το κυριότερο δεν είναι σε θέση να μεταδώσει ελπίδα και προοπτική. Η κρίση με άλλα λόγια αναδεικνύει και έλλειμμα πολιτικό, έλλειμμα αντιπροσώπευσης. Το πολιτικό κενό λοιπόν είναι δεδομένο και δεν μπορεί παρά να καλυφθεί.
Ο ελληνικός λαός, συνειδητοποιώντας την κρίση και τις συνέπειές της, θα ωριμάσει και θα αναζητήσει κάποια στιγμή ορθολογικές πραγματικές διεξόδους.
Είναι θέμα χρόνου. Όπως έχουμε ξαναπεί σε λίγο τίποτε δεν θα είναι ίδιο…
