Ποιος δικαιούται τη Χρυσή Μπάλα

Το πρόσφατο clasico Μπαρτσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης εξελίχθηκε σε παράσταση για δύο ρόλους, αφού το τελικό 2-2 έφερε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή των σκόρερ Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο, αντιστοίχως, ανάβοντας για τα καλά και τη συζήτηση σε ποιον πρέπει να απονεμηθεί εφέτος η Χρυσή Μπάλα. Παρεμπιπτόντως ο εμφύλιος στη Ρεάλ καλά κρατεί, καθώς αρκετοί έχουν ταχθεί υπέρ του γκολκίπερ της Βασίλισσας Ικερ Κασίγιας.

Ποιος λοιπόν και γιατί δικαιούται –αξίζει, αν προτιμάτε –το έπαθλο για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στον πλανήτη, που από το 2010 απονέμουν πλέον από κοινού η FIFA (ψηφίζουν οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί και οι αρχηγοί των εθνικών ομάδων των χωρών-μελών της διεθνούς ομοσπονδίας) και το «France Football» (ψηφίζουν οι ανταποκριτές του γαλλικού περιοδικού ανά την υφήλιο) με βάση μια αρχική λίστα 50 υποψηφίων;

Κατ’ αρχάς υπάρχει πάντα ο Μέσι που κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα το 2009, το 2010 και το 2011. Θα κάνει καρέ τίτλων; Το βέβαιο είναι ότι εξακολουθεί να κάνει πράγματα και θαύματα μέσα στα γήπεδα και ουδείς αμφιβάλλει για την αξεπέραστη ποδοσφαιρική του κλάση και ιδιοφυΐα. Μάλιστα το 2011-12 ο αργεντινός «μάγος» της Μπάρτσα πέτυχε ένα ανεπανάληπτο ρεκόρ: 73 γκολ σε μία σεζόν (εκ των οποίων 50 στο ισπανικό πρωτάθλημα και 14 στο Τσάμπιονς Λιγκ)! Ωστόσο, ο αντίλογος είναι ότι ο Μέσι δεν κατέκτησε κάποιον σπουδαίο τίτλο με την Μπάρτσα (ούτε Τσάμπιονς Λιγκ ούτε πρωτάθλημα στην Πριμέρα Ντιβιζιόν) ή με την Εθνική Αργεντινής. Μειώνει αυτό την αξία του; Ουδόλως, κατά τη γνώμη μου, αλλά δεν μπορεί παρά να λαμβάνεται υπόψη. Διότι στο ερώτημα με ποιο βασικό κριτήριο πρέπει να απονέμεται η Χρυσή Μπάλα (ατομικά χαρίσματα και επιδόσεις – ρεκόρ ή συλλογικές διακρίσεις;) η απάντηση του γράφοντος είναι συνδυασμός και των δύο.

Ασφαλώς, υποψήφιος θα είναι πάλι ο «εγκέφαλος» της Μπάρτσα και της Εθνικής Ισπανίας Τσάβι –ο κατά πολλούς (προεξάρχοντος του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ) αδικημένος τις περασμένες δύο χρονιές. Βέβαια ούτε ο Τσάβι πήρε (δια)συλλογικό τίτλο, αλλά κατέκτησε με την Ισπανία το Euro 2012. Αντίλογος; Το ίδιο πέτυχε και ο συμπαίκτης του στην Μπάρτσα Αντρές Ινιέστα, ο οποίος όμως διακρίθηκε περισσότερο στην πορεία των Φούριας Ρόχας προς την ευρωπαϊκή κορυφή ενώ η UEFA (με ψηφοφορία 53 αθλητικών συντακτών από τις ισάριθμες εθνικές ομοσπονδίες-μέλη της) τον ανέδειξε καλύτερο ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται σε ευρωπαϊκό κλαμπ για τη σεζόν 2011-2012. Και εδώ έρχεται να προστεθεί ο σπουδαίος γκολκίπερ της Ρεάλ Κασίγιας που εκτός του ότι συνέβαλε καθοριστικά στην ευρωπαϊκή στέψη των Ισπανών κατέκτησε και τον τίτλο στο κατά πολλούς κορυφαίο εθνικό πρωτάθλημα.

Τι έχει να επιδείξει ο Κριστιάνο Ρονάλντο; Πρωτίστως το ότι αναμφισβήτητα είναι ένας εξαίρετος μπαλαδόρος που θέλγει με τα πεπραγμένα του στα γήπεδα, κάτι που δεν αναιρείται από τις (όποιες) αντιπάθειες για τον χαρακτήρα του. Επίσης, ο CR7 πέτυχε 60 γκολ με τη Ρεάλ στη σεζόν (46 στο πρωτάθλημα και 10 στο Τσάμπιονς Λιγκ) όντας… υπασπιστής της Βασίλισσας στην επανενθρόνισή της στην Ισπανία, αλλά δεν σήκωσε την «κούπα» του Τσάμπιονς Λιγκ ούτε του Euro με την Εθνική Πορτογαλίας. Αρκεί όμως ο τίτλος στην Πριμέρα Ντιβιζιόν για να δικαιούσαι τη Χρυσή Μπάλα; Κι αν «ναι», γιατί να μη δοθεί αυτή π.χ. στον Μεσούτ Οζίλ που επίσης ήταν πρώτο βιολί στη Ρεάλ;

Πιστεύω ότι ένας τίτλος, έστω και σε κορυφαίο πρωτάθλημα, δεν αρκεί για το τρόπαιο του κορυφαίου παίκτη. Με εξαίρεση ίσως περίπτωση σαν εκείνη του απαράμιλλου Ντιέγκο Μαραντόνα όταν οδήγησε δις (1987, 1990) την ταπεινή Νάπολι στην κορυφή του Καμπιονάτο εκτοπίζοντας τις ιταλικές δυναστείες (Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ). Παρεμπιπτόντως, την περασμένη σεζόν έλαμψε και ο σπουδαίος κολομβιανός γκολτζής της Ατλέτικο Μαδρίτης Ρανταμέλ Φαλκάο οδηγώντας την ομάδα του στην κατάκτηση Γιουρόπα Λιγκ και ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ.

Κάποιοι ίσως αναρωτηθείτε γιατί εστιάζω (μόνο) σε παίκτες που αγωνίζονται σε ισπανικούς συλλόγους. Απλώς γιατί θεωρώ ότι αυτοί ξεχώρισαν το 2011-12. Ασφαλώς και υπάρχουν άσοι της μπάλας και στα άλλα μεγάλα πρωταθλήματα. Π.χ. ο Αγγλος Γουέιν Ρούνεϊ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και ο Ολλανδός Ρόμπιν φαν Πέρσι (Αρσεναλ και νυν Γιουνάιτεντ). Δεν πέτυχαν όμως τις τοπ διακρίσεις, όπως και ο ιταλός πρωταθλητής με τη Μάντσεστερ Σίτι Μπαλοτέλι που δεν ήταν σούπερ Μάριο ως το τέλος στο Euro. Το ίδιο ισχύει και για τον συμπαίκτη του στη Σκουάντρα Ατζούρα και πρωταθλητή με τη Γιούβε Αντρέας Πίρλο.

Δεν αντιλέγω και για την αξία των «Ρ» (Ριμπερί και Ρόμπεν) της Μπάγερν, όμως έχασαν στην έδρα τους το Τσάμπιονς Λιγκ αλλά και τον τίτλο στη Γερμανία. Στοιχεία ποδοσφαιρικής κλάσης από τη μεγάλη βραζιλιάνικη σχολή έδειξε ο Νεϊμάρ της Σάντος, αλλά έχασε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Λονδίνο.

Αφησα τελευταία αλλά θα την ιεραρχούσα και για πρώτη την περίπτωση ενός παίκτη που δεν μένει πια εδώ (δηλαδή στην Ευρώπη, καθώς μετακόμισε στο κινεζικό πρωτάθλημα). Ο λόγος για τον ιβοριανό επιθετικό της Τσέλσι Ντιντιέ Ντρογκμπά που ήταν… μια ομάδα μόνος του! Το κατόρθωμά του; Στα 34 χρόνια του αγωνιζόμενος με φλόγα εφήβου και προσφέροντας γκολ και θέαμα οδήγησε την κατά κανόνα μέτρια και αντιποδοσφαιρικού στιλ Τσέλσι στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ!