Οι κινητοποιήσεις κατά της επίσκεψης της κυρίας Μέρκελ στην Αθήνα είχαν προαναγγελθεί πομπωδώς και οι προσδοκίες των διοργανωτών μεγάλες. Μάλιστα εξαιτίας των περιορισμών και των απαγορεύσεων ενισχύθηκαν περαιτέρω.
Ωστόσο οι πολίτες των Αθηνών, παρά την οργή που τους διακατέχει απέφυγαν την μαζική κάθοδο στο κέντρο της πρωτεύουσας. Οι συγκεντρώσεις της Τρίτης ήταν σαφώς κατώτερες των προσδοκιών και σίγουρα μικρότερες άλλων, που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια.
Ο φόβος, οι περιορισμοί, οι απαγορεύσεις, τα πολλά αστυνομικά μέτρα δικαιολογούν εν μέρει, αλλά δεν εξηγούν τη χαμηλή προσέλευση των πολιτών.
Η αλήθεια είναι πως πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία τρία χρόνια, που ξεπερνούν τη μόνιμη αριστερο – δεξιά αντιμνημονιακή ρητορεία.
Άλλες συνειδητοποιήσεις επικρατούν πλέον, που καταρρίπτουν την επικρατούσα πρώτη εντύπωση, την υπεραπλουστευτική και συνάμα λαϊκιστική που θέλει τους πάντες «κλέφτες» και ονειρεύεται «κρεμάλες παντού».
Όσο περνά ο καιρός ο ελληνικός λαός συνειδητοποιεί ότι το μοντέλο της υπερκατανάλωσης και της επίπλαστης ευημερίας με δανεικά και αγύριστα, που επικράτησε στις προηγούμενες δεκαετίες εξήντλησε τα όριά του και δεν πρόκειται να επανέλθει όσο κι αν σκούζει ο κ. Φωτόπουλος κι όσο κι αν χτυπιέται ο κ. Τσίπρας.
Η πλειονότητα των πολιτών έχει πλέον αντιληφθεί ότι η χώρα χρειάζεται ανασυγκρότηση και πως οι ίδιοι και οι οικογένειές τους δεν έχουν να ελπίζουν το παραμικρό σε ένα κράτος υπερχρεωμένο, διεφθαρμένο και ευτελισμένο.Και επιχειρούν μόνοι τους την αναδιάρθρωση που δεν τολμά η πολιτική.
Τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά τούτα τα χρόνια εφαρμόζουν από μόνα τους εσωτερικά προγράμματα λιτότητας και αναζητούν από μόνα τους παραγωγικές διεξόδους, αναλαμβάνοντας πλήρως το κόστος και το βάρος των επιλογών τους.
Εγκαταλείπουν συνήθειες, πουλάνε αυτοκίνητα και σπίτια, κλείνουν μαγαζιά ζημιογόνα, φεύγουν από τον παρηκμασμένο τομέα των υπηρεσιών και αναζητούν την τύχη τους στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, επανασυνδέονται με την παραγωγή, γενικώς κινούνται αναζητώντας νέες ευκαιρίες.
Σε ατομικό και οικογενειακό επίπεδο συντελούνται αλλαγές ασύλληπτες,τις οποίες η συντηρητική κουλτούρα της κρατικοδίαιτης αριστεράς, όπως και η αντίστοιχη της λαϊκιστικής Δεξιάς δεν μπορούν να παρακολουθήσουν.
Ο κόσμος είναι πιο προχωρημένος και πιο κινητικός από τους επαγγελματίες εργατοπατέρες και τους οκνηρούς κομματάρχες.
Έχει προ πολλού αντιληφθεί το βάρος της κρίσης το οποίο με τον καιρό διαμόρφωσε νέες συνειδήσεις και πλέον ενεργεί, δρα, δεν μένει απαθής.
Οι πολίτες κάνουν τη δική τους επανάσταση κάθε μέρα, δεν περιμένουν τους επαγγελματίες της εξουσίας να την προσφέρουν.
Ξέρουν πως αν περιμένουν να σωθούν απ’ αυτούς είναι χαμένοι από χέρι. Γι’ αυτό και αγνοούν τα παραγγέλματά τους…