Μεγάλο μέρος των κειμένων που παράγονται εντός των πανεπιστημίων – διεθνώς – δημοσιεύονται για να μη διαβαστούν ποτέ. Ο γερμανός φιλόσοφος και πρύτανης του πανεπιστημίου της Καρλσρούης Πέτερ Σλότερντικ, μιλώντας σε συνέδριο για την επιστημονική δεοντολογία και την πνευματική ιδιοκτησία, υπολόγισε το ποσοστό των κειμένων που γράφονται από τα μέλη της διεθνούς πανεπιστημιακής κοινότητας για να μη διαβαστούν σε 98%-99%. Εκανε μάλιστα μια ωραία παρομοίωση. Μίλησε για κειμενική χλωρίδα που αναπτύσσεται αποκλειστικά στο μικροκλίμα της Academia, δηλαδή της πανεπιστημιακής κοινότητας, συγκρίσιμη με τα ποώδη φυτά των Ανω Αλπεων που επιβιώνουν εκεί όπου κανένα δένδρο δεν αντέχει. Οταν αυτά τα κείμενα, είπε ο Σλότερντικ, μεταφυτευτούν στις πλατιές πεδιάδες της εκδοτικής ζωής, εκεί όπου κυκλοφορούν συγγραφείς και αναγνώστες, ξεραίνονται.
Είναι κοινό μυστικό ότι τα περισσότερα κείμενα παράγονται για να διαβαστούν και να κριθούν από peers, δηλαδή από ομολόγους, και να δημοσιευθούν στα ειδικά περιοδικά που κυκλοφορούν σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας. Οσο περισσότερες ετεροαναφορές έχουν τα κείμενα αυτά, δηλαδή όσο περισσότερες παραπομπές γίνονται σ’ αυτά, τόσο κερδίζουν πόντους στους δείκτες της αξιολόγησης. Τα κείμενα αυτά μένουν συνήθως εντός των τειχών. Μοιάζουν με κρυπτογραφημένα, που απευθύνονται σε όσους κατέχουν τους κώδικες αποκρυπτογράφησης. Το παράδοξο είναι ότι τα διεθνή συστήματα αξιολόγησης, κυρίως αγγλοσαξονικά, αποκλείουν τις μονογραφίες, δηλαδή τα συνθετικά έργα που τουλάχιστον στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες κάνουν τη διαφορά και προάγουν τη γνώση. Το κλασικό έργο του Σλότερντικ «Κριτική του κυνικού λόγου», για να μείνουμε στον γερμανό φιλόσοφο, που έχει γονιμοποιήσει πολλές συζητήσεις στον χώρο της πολιτικής φιλοσοφίας κι έχει αντέξει στις πλατιές πεδιάδες της εκδοτικής ζωής, θα είχε μηδέν (0) πόντους στην κλίμακα αξιολόγησης του Publish or Perish. Η παγίωση της πρακτικής για παραγωγή κειμένων που θα απευθύνονται στους ομόλογους, θα κρίνονται απ’ αυτούς και θα έχουν στόχο όχι τόσο τη διάδοση της γνώσης αλλά την προαγωγή και την εξέλιξη του μέλους της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι σίγουρο ότι αποξενώνει το πανεπιστήμιο από την κοινωνία και στερεί τον αναγνώστη από τα μεγάλα συνθετικά έργα και τις μεγάλες αφηγήσεις.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ