Φταίνε τα περιοδικά και οι παπαράτσι; Πλάνη αγαπητέ μου. Πρώτα και κύρια φταίω – ας πούμε – εγώ. Γιατί εγώ, εσύ, εμείς, εσείς. Ολοι εμείς. Η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή. Ηδονοβλεψίες, μπανιστηρτζήδες κανονικοί. Με το μάτι καρφωμένο στην κλειδαρότρυπα του διπλανού. Με το βλέμμα κολλημένο στην πορνολαγνεία. Με το αυτί τεντωμένο στον ψίθυρο, στην κακία, στην ζήλια, τον φθόνο και την όποια ανοησία. Στα λόγια τάχα μου αδιάφοροι και αξιοπρεπείς. Μπα, τι λέτε καλέ. «Δεκάρα δεν δίνω για τις γυμνές φωτογραφίες της Κέιτ Μίντλετον. Εχω δει και καλύτερες». Λέμε. Αλλά στο βάθος δεν το εννοούμε.
Γιατί στην συνέχεια πέφτουμε με τα μούτρα στα περιοδικά που δημοσιεύουν γυμνές φωτογραφίες και διάφορα κουτσομπολιά.
Από αρχαιοτάτων χρόνων τα σκάνδαλα πουλάνε τρελά. Με πρώτο πελάτη τον στερημένο μικροαστό. Στερημένο από πνευματική τροφή. Στερημένο από προβληματισμό. Στερημένο ερωτικά και σεξουαλικά. «Α ρε και να χα στο κρεβάτι μου την Μίντλετον γυμνή. Θα της έδειχνα εγώ τι πάει να πει άντρας κανονικός. Τι τον θέλεις κορίτσι μου αυτόν τον πρίγκιπα τον ξενέρωτο από βίτσια σεξουαλικά; Ελα στον θείο να χαρείς έρωτα τρελό». Κάπως έτσι – και με την Μίντλετον στην φαντασία – αρχίζει το σεξ της παλάμης. Αυνανισμός; Εντελώς!
Παρέα με τον πελάτη τον μικροαστό, ένα απύθμενο κενό. Αφού η καθημερινότητά μου είναι μονότονη, ρουτινιάρικη, μηχανική, τότε μόνο μέσα από τις ζωές των άλλων μπορώ να αναπληρώσω, με την φαντασία μου, αυτό το μελαγχολικό κενό. Γι’ αυτό πουλάει η δημοσίευση της ζωής των πλουσίων και των διάσημων. Γι’ αυτό οι Βρετανοί τρελαίνονται με τις πομπές της οικογένειας της βασιλικής. Η Ελισάβετ με τα παιδιά της και τα εγγόνια της τροφοδοτούν την νοσηρή φαντασία του καθενός και καλύπτουν αυτό το απέραντο κενό. Κάπως έτσι σκοτώνουμε την ώρα μας με σχόλια σαν κι αυτά. Τα μπαλκόνια της Κέιτ είναι μικρά. Τα οπίσθια της είναι μαλακά. Τι της βρήκε το παλικάρι και της έβαλε πριγκιπικό στεφάνι; Το κορίτσι έχει τύχη με ουρά!
Και τρίτο και χειρότερο η πολυδιάστατη κρίση. Πολιτική, οικονομική, πνευματική και ηθική. Οσο αδιέξοδη είναι κάθε λύση διαφορετική, τόσο τα σκάνδαλα και οι παπαράτσι θα κυριαρχούν σ’ αυτό τον κόσμο τον άπληστο και μόνο καταναλωτικό. Και συμβαίνει το εξής υποκριτικό: Οταν μας ρωτάνε για τα προγράμματα της ΤV με ένα στόμα και μια φωνή, τα χαρακτηρίζουμε «βλαβερά προϊόντα» που αξίζουν μόνο για τα σκουπίδια. Ομως την επόμενη στιγμή, στον καναπέ ή στο κρεβάτι καθόμαστε και τα απολαμβάνουμε χωρίς κανένα δισταγμό. Πράγμα που σημαίνει το εξής τρομερό: Αφού γουστάρω να βλέπω γυμνές φωτογραφίες, τότε είμαι πορνολάγνος και στερημένος εντελώς. Και αφού καταναλώνω τηλεοπτικά σκουπίδια, ε, τότε σκουπίδι κι εγώ.
Επομένως ας το ομολογήσουμε τουλάχιστον φωναχτά: «Είμαι υποκριτής γιατί ενώ γουστάρω να καταναλώνω πορνό, στον κύκλο μου παριστάνω τον σκεπτόμενο και σοβαρό!»
