Υπάρχει λύση. Μία και μοναδική. Με δύο λέξεις. Παραγωγή και Εξαγωγές. Μόνο έτσι. Γιατί όσα Μνημόνια και να επιπέσουν στα κεφάλια μας και στις ζωές μας. Οσα δανεικά και να πάρουμε. Οσες θυσίες και να υποστούμε. Αν δεν αναπτυχθεί η παραγωγική διαδικασία και αν δεν πολλαπλασιαστούν τα πάσης φύσεως εξαγώγιμα προϊόντα, τότε στάχτες και μπούρμπερη το αίμα που χύνει ο Ελληνας για την σωτηρία της πατρίδας. Απλά πράγματα. Σκεφτείτε το με όρους υπαρξιακούς. Με τον οικογενειακό κορβανά. Αν δεν παράγεις και δεν πουλάς τότε τίποτα δεν θα έχεις για να φας!
Ταυτόχρονα μ’ αυτή την ριζική στροφή στην κουλτούρα εργασίας του Νεοέλληνα πρέπει απαραιτήτως να περιοριστούν οι υπηρεσίες, η κατανάλωση και το εμπόριο. Μόνο έτσι. Αλλιώτικα, ούτε μισό γιουβέτσι. Αυτό το ζητούμενο. Αυτή η μεγάλη Αλλαγή. Αυτή η σωτηρία. Και το ερώτημα ένα και μοναδικό: Μπορεί να συμβεί; Με τα μυαλά που κουβαλάει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, με πρώτους και χειρότερους τους πολιτικούς, ούτε μία πιθανότητα στις εκατό. Να μην πω στις χίλιες.
Γιατί – από τα κάτω προς τα πάνω – τα Ελληνόπουλα μαθαίνουν από την κούνια τους να αλληθωρίζουν προς κάποιο πόστο του Δημοσίου.
Γιατί το μαύρο χρήμα από την φοροδιαφυγή ή από άλλες δραστηριότητες αναπληρώνει προς το παρόν την συρρίκνωση του μεροκάματου.
Γιατί οι πάσης φύσεως υποδομές είναι ανύπαρκτες και στην πραγματικότητα τριτοκοσμικές.
Γιατί το γρηγορόσημο, η διαπλοκή και οι πολυποίκιλλοι εκατοντάδες νόμοι και τροπολογίες έχουν μετατρέψει το επενδυτικό περιβάλλον, ακόμα και για κάποιον που θέλει ν ανοίξει κουρείο, σε πεδίο πολέμου.
Γιατί, ακόμα δεκάδες «προνομιούχα» επαγγέλματα παραμένουν κλειστά.
Γιατί οι μηχανισμοί του Δημοσίου είναι στην καλύτερη περίπτωση ανίκανοι και στην χειρότερη εχθρικοί.
Γιατί τα καρτέλ της ολιγαρχίας έχουν πνίξει την Ελεύθερη Αγορά μέχρι ασφυξίας.
Και γιατί οι κυβερνήσεις δεν κάνουν το παραμικρό προκειμένου να διευκολυνθεί η ανάπτυξη της παραγωγής και να καταπολεμηθεί η εσωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας.
Ετσι συμβαίνει το εξής οξύμωρο: Από τη μια ο αυτονόητος περιορισμός της κατανάλωσης που προκαλεί Υφεση επικών διαστάσεων. Και από την άλλη να παραμένει η ελληνική παραγωγή στα ίδια και τα ίδια. Με απλά λόγια αγοράζουμε λιγότερα αλλά παράγουμε ελάχιστα, όπως πριν! Αυτό βλέπουν οι Τροϊκανοί και τραβάνε τα μαλλιά τους. Αφού, σου λέει, οι κυβερνήσεις αρνούνται πεισματικά να διευκολύνουν την παραγωγή. Και αφού παρά την εκτεταμένη ανεργία, εκατοντάδες χιλιάδες ελληνόπουλα αρνούνται να κατεβάσουν την πήχη και να επιλέξουν δουλειές που ακόμα και σήμερα τις κάνουν Πακιστανοί και Αλβανοί, ε, τότε κόψε κι άλλο από την μισθοδοσία μπας και γίνει κάπως ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία.
Αφού δηλαδή οι κυβερνώντες δεν κόβουν τις παλιές συνήθειες και αρνούνται να περιορίσουν το υπέρογκο ανθρώπινο δυναμικό του Δημόσιου τομέα, ε, τότε όρμα στον σκληρά εργαζόμενο να του ρουφήξεις κι άλλο αίμα. Τουτέστιν προκειμένου να παραμείνουν όλα όπως παλιά, δηλαδή σκουριασμένα, αντιπαραγωγικά και τριτοκοσμικά, «σκοτώνουν» την Εργασία. Που πάει να πει ότι μπροστά σ’ αυτούς τους έλληνες δράκουλες της τάχα μου «εθνοσωτήριας» πολιτικής, ο Τόμσεν είναι καλό παιδί.
Το μόνο που άριστα παράγει αυτός ο τόπος είναι καταστροφή. Μια καταστροφή που στην ούγια γράφει Made in Greece!
