Ο Σαίξπηρ έλεγε ότι «το ψέμα είναι η αλήθεια του διαβόλου». Αυτό μάλλον δεν το αντιλαμβάνονται ορισμένοι πολιτικοί που επιδίδονται συστηματικά σε…οβιδιακές μεταμορφώσεις στις οποίες τους οδηγεί το απαράβατο δόγμα που καλλιεργούν εδώ και χρόνια ότι ο «κόσμος τρώει κουτόχορτο». Μερικοί από αυτούς ήταν μεταξύ του πληρώματος που έριξε το καράβι στη ξέρα, κατόπιν αυτοβούλως κλήθηκαν να το βγάλουν _αλλά χωρίς αποτελέσματα_ και τώρα εμφανίζονται ως σωτήρες των επιβατών που βυθίζονται στην άβυσσο.

Αυτή η πρακτική -για να μιλήσουμε και για τα του οίκου μας-, υποβοηθείται και από τα κοινώς λεγόμενα «παπαγαλάκια» ή τους περιβόητους opinion makers, οι οποίοι εξαρτώνται στην πράξη από το κόκαλο της οικονομικής επιβίωσης και της επαγγελματικής καταξίωσης με το οποίο θα τους δελεάσουν, αλλά δεν διστάζουν, παρά ταύτα, να εμφανίζονται και ως κήνσορες της ενημέρωσης. Το έργο, αν και έχει ανέβει πολλές φορές στο παρελθόν, ξαναπαίζεται σήμερα έστω και με διαφορετικούς κομπάρσους.

* * * *
Ο νυν πρόεδρος του ΠαΣοΚ και πρώην υπουργός Οικονομικών των κυβερνήσεων του ΠαΣοΚ και του κ. Λουκά Παπαδήμου, o κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, έχυσε πολύ ιδρώτα για να μας πείσει ότι διαφωνούσε ή, τέλος πάντων, ότι είχε άγνοια για το περιβόητο δημοψήφισμα το οποίο, εκτός των άλλων, στοίχισε στον Γ. Παπανδρέου τον πρωθυπουργικό θώκο. Ωσάν να ήταν κάποιος άλλος στο βήμα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠαΣοΚ ο οποίος αναφωνούσε ότι το εν λόγω δημοψήφισμα αποτελεί «λύτρωση για την χώρα».

Προεκλογικά «εφηύρε» την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης (μεμφόμενος μάλιστα τον κ. Αντώνη Σαμαρά γιατί δεν την προέταξε του πακέτου των 11,5 δις. ευρώ). Ωσάν να μην μετείχε του οικονομικού επιτελείου το οποίο είχε απορρίψει σχετική πρόταση των δανειστών της χώρας επί κυβερνήσεως του κ. Λουκά Παπαδήμου. Εσχάτως, από τη θέση του προέδρου του ΠαΣοΚ και του κυβερνητικού εταίρου ανακάλυψε τις…κόκκινες γραμμές. Θέτει λοιπόν κόκκινη γραμμή στις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, εμφανίζεται ως προασπιστής των χαμηλών εισοδημάτων και αντιτίθεται με σθένος σε ενδεχόμενες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Ωσάν να μην ήταν αυτός που διαπραγματεύθηκε και έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στο Mνημόνιο2, που προβλέπει ακριβώς αυτά τα μέτρα.

* * * *

Την ίδια τακτική όμως, όπως φαίνεται, ακολουθούν και τα νέα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής. Ο κ. Γιάννης Στουρνάρας διαρρέει σήμερα ότι η εμμονή της Τρόικας στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων είναι παράλογη. «Μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος των 150.000 απομακρύνσεων υπαλλήλων ως το 2015 με την αλλαγή του κανόνα μεταξύ των προσλήψεων και των αποχωρήσεων από ένα προς πέντε που είναι σήμερα σε ένα προς δέκα», λένε συνεργάτες τους. Σαν να αναρωτιούνται δηλαδή: «Τι θέλουν τέλος πάντως αυτοί του κουτόφραγκοι;». Μα, αν δεν με απατά η μνήμη μου, δεν ήταν ο ίδιος που είχε προκρίνει την εργασιακή εφεδρεία, η οποία στην πράξη δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας εύσχημος τρόπος για απολύσεις προσωπικού από το Δημόσιο, ευθυγραμμιζόμενος με την πολιτική της ΝΔ αν και το μέτρο αυτό δεν είχε περιληφθεί στην προγραμματική συμφωνία των εταίρων. Η, μήπως δεν τον… άδειασε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ κ. Φώτης Κουβέλης στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με αποτέλεσμα να αλλάξει πλέον ρότα;

* * *

«Να έχουμε ευθεία εξήγηση, για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Τάγματα εφόδου στη χώρα δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτά», διακήρυττε με στόμφο προσφάτως στη Βουλή ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Νίκος Δένδιας απευθυνόμενος στον βουλευτή της «Χρυσής Αυγής» Ηλία Κασιδιάρη. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τα «τάγματα εφόδου» -με την κάλυψη μάλιστα και βουλευτών του Κόμματος-, έδωσαν βροντερό παρόν σ΄ ολόκληρη, σχεδόν, την Ελλάδα: από τη Ραφήνα ως την Καλαμάτα και το Μεσολόγγι. Κατόπιν τούτου, έντρομη η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης καταφεύγει στη λήψη αποσπασματικών και μεμονωμένων μέτρων όπως είναι η απόσυρση της φρουράς από τους βουλευτές του Κόμματος (πλην του Αρχηγού, για να μη ξεχνιόμαστε) «προκειμένου να μη βρίσκονται οι αστυνομικοί σε σύγκρουση καθήκοντος», με δεδομένο ότι οι «Χρυσαυγίτες» έχουν προαναγγείλει ότι θα επαναλάβουν τις εφόδους. Τα μέτρα αυτά, αν και η λήψη τους μπορεί να θεωρηθεί επιβεβλημένη, δεν απαντούν στις αιτίες που εκτρέφουν παρόμοια φαινόμενα.

* * * *

Αντιθέτως, τόσο ο κ. Δένδιας όσο και τα μέλη της κυβέρνησης που προέρχονται από το κόμμα της ΝΔ, βρίσκονται μάλλον σε πλήρη σύγχυση όσον αφορά την αντιμετώπιση της «Χρυσής Αυγής», εγκλωβισμένοι σε μία αλλοπρόσαλλη (προεκλογική) πολιτική την οποία εξακολουθούν και σήμερα να στηρίζουν. Η αντιμετώπιση των νεοφασιστών της «Χρυσής Αυγής» συνδυάζεται με επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Ζεύς» εναντίον των παράνομων οικονομικών μεταναστών που αποτελούν και την αιχμή του δόρατος των «ταγμάτων εφόδου». Η πολιτική των «στρατοπέδων συγκέντρωσης», η δημιουργία των οποίων στηρίζεται κατά τόπους από τους βουλευτές της «Χρυσής Αυγής», συνεχίζεται αμείωτη παρά τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών.

Ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών κ. Χαρ. Αθανασίου μάλιστα, σε πλήρη συμφωνία με τον κ. Δένδια που μελετά μέτρα κατά των διαδηλώσεων, πρότεινε να γίνει ιδιώνυμο έγκλημα η χρήση κουκούλας, εξομοιώνοντας τις λαϊκές κινητοποιήσεις με τα «τάγματα εφόδου» της «Χρυσής Αυγής». ( Ευτυχώς που έσπευσε να τον… αδειάσει ο καθ΄ ύλην αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης κ. Αντώνης Ρουπακιώτης).

Ο κ. Αθανασίου, από κοινού με τον πολιτικό του προϊστάμενο κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη, αντί να επισπεύσουν τα μέτρα εξυγίανσης του πολιτικού συστήματος που προβλέπονται και στη προγραμματική συμφωνία των κυβερνητικών εταίρων και θα λειτουργούσαν ως ανάχωμα απέναντι στη «Χρυσή Αυγή» (αν και ψέλλισαν κάτι μετά την επιτήρηση της χώρας μας από το Συμβούλιο της Ευρώπης), προτίθενται να φέρουν και νέες ρυθμίσεις για την ιθαγένεια, έτσι ώστε τα παιδιά των οικονομικών μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα να πολιτογραφούνται Έλληνες όταν κλείνουν τα 18 χρόνια τους.

«Σέρνονται», μ΄ άλλα λόγια, πίσω από τα συνθήματα και, εν γένει, την πολιτική της «Χρυσής Αυγής» σε μία απέλπιδα προσπάθεια να ανακόψουν υπέρ του Κόμματος τους την αυξανόμενη επιρροή της. Δεν κατανοούν ή κάνουν πως δεν κατανοούν ότι την πολιτική αυτή μπορεί να την εκφράσει «αυθεντικότερα» η «Χρυσή Αυγή». Αρνούνται να παραδεχθούν ότι η πολιτική αυτή, όταν εφαρμόζεται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, είναι ακριβώς αυτή η πολιτική που εκτρέφει το αυγό του φιδιού;