Τι είπατε; Οτι ο λαϊκισμός είναι το προσφιλές και πολυχρησιμοποιημένο σπορ των πολιτικών; Λάθος φίλτατε. Εσένα το λέω. Του εκλεκτού μέλους των μκρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών. Πάνω κάτω ένα εκατομμύριο νοματαίοι δηλαδή. Από υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι μέχρι μικροεργολάβοι, δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί (των ιδιωτικών ιατρείων), μαγαζάτορες και εν γένει έμποροι. Ολοι αυτοί λοιπόν. Καλύτερα η συντριπτική πλειοψηφία.
Ξέρετε ποιους εννοώ. Αυτούς ντε. Που όταν τους ρωτάς «τι σας χρωστάω» με ένα στόμα και μια φωνή σου απαντάνε σαν ηχογραφημένη συνταγή «διακόσια με απόδειξη και εκατό χωρίς απόδειξη». Αυτοί που στα καφενεία, τα Bar Restaurants και στα σαλόνια, όταν έρχεται η κουβέντα για την φοροδιαφυγή, παριστάνουν την Αλέκα Παπαρήγα. Τουτέστιν μουντζώνουν όλες τις κυβερνήσεις από υπάρξεως ελληνικού κράτους. Επειδή λέει δεν φορολογούν το μεγάλο κεφάλαιο. Την πλουτοκρατία.
Αυτός ο συνειδητός, υποκριτικός λαϊκισμός. Διαστάσεων king Size. Διότι τα στοιχεία λένε ότι όλοι αυτοί κατέβαλαν στο Δημόσιο Ταμείο, ως φόρους, μόνο τέσσερα δισεκατομμύρια και κάτι ψιλά. Και ότι έξι στους δέκα δήλωσαν ότι εισέπραξαν κάτι λιγότερο από το αφορολόγητο. Φτωχαδάκια. Να βγάλουμε από το υστέρημά μας να δώσουμε το κάτι τις σ αυτούς τους δύσμοιρους, ταλαίπωρους και άφραγκους συμπολίτες μας. Και για πες μου ρε φιλάρα. Τη μεζονέτα από κληρονομιά την κέρδισες; Και το εξοχικό από κάποιον μπάρμπα που έπλενε πιάτα στην Αστόρια της Νέας Υόρκης; Και τα εκατομμύρια στις καταθέσεις σου, κι αυτά από κάποιον μπάρμπα στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας; Ετσι μού ‘ρχεται να αρπάξω βρεγμένη σανίδα να σου πω εγώ.
Γιατί την ίδια στιγμή οι σκληρά εργαζόμενοι έλληνες, δηλαδή οι μισθωτοί μαζί με τους απόμαχους της εργασίας, κατέβαλαν για το ίδιο διάστημα περίπου ογδόντα δισεκατομμύρια. Να το διαβάζεις και να σε πιάνει κόλπος κανονικός. Μπαμ και κάτω. Αυτή η επικών διαστάσεων νόμιμη κλοπή. Τα υποζύγια να πληρώνουν για τα μέτρα. Τα υποζύγια να δουλεύουν νυχθημερόν για την όποια παραγωγή. Τα υποζύγια να τα ακουμπάνε στην Εφορία. Τα υποζύγια να ζουν μέσα στον καθημερινό εφιάλτη μιας αληθινής, πραγματικής ιστορίας τρόμου. Τα υποζύγια στην ανεργία. Τα υποζύγια να μην πληρώνονται εδώ και τέσσερις, έξι μήνες. Τα υποζύγια χωρίς φάρμακα, χωρίς Σήμερα, χωρίς Αύριο, χωρίς τίποτα.
Αυτή η αληθινή Δικτατορία της Οικονομίας.
Απ’ εδώ οι κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι παρέα με τα φτωχαδάκια τους ελεύθερους επαγγελματίες. Από την άλλη ο μόχθος, ο πόνος, η οδύνη, ο ιδρώτας, το αίμα της Εργασίας. Η κοινωνία κομμένη στα δύο. Οι πρώτοι σαν αίλουροι πότε απ’ εδώ πότε απ’ εκεί. Οταν πρόκειται για φοροδιαφυγή να παριστάνουν τους κομουνιστές. Οταν πρόκειται για την προσωπική τους ζωή να αντιγράφουν το νεοφιλελεύθερο American dream. Και από τα υπόγεια οι σκλάβοι να κουβαλάνε στους ώμους τους ολόκληρη την χώρα. Αυτή η Αλήθεια. Ολα τ’ άλλα, φτηνός λαϊκισμός και παραμύθια. Και πού ‘σαι. Ενα προς το παρόν έχω να σου πω: Βρε ουστ απ’ εδώ!
