Οι πατρίκιοι και οι πληβείοι των ειδικών μισθολογίων

Επτακόσια εκατομμύρια ευρώ επιδιώκεται να κοπούν από τους μισθούς ενστόλων, δικαστικών, διπλωματών, γιατρών του ΕΣΥ, πανεπιστημιακών και αρχιερέων. Αφορούν στα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια με βάση τα οποία πληρώνονται 190.000 εργαζόμενοι σε ένα σύνολο 730.000 περίπου εργαζομένων στον δημόσιο τομέα.

Αυτό που διαφεύγει ωστόσο, είναι ότι μιλώντας για ειδικά μισθολόγια αναφερόμαστε σε μια κάθε άλλο παρά ομοιογενή ομάδα εργαζομένων. Απέναντι στην πολυπληθή ομάδα συγκριτικά χαμηλότερα αμειβομένων ενστόλων (απ’ όπου πηγάζει και η συγκριτικά μεγάλη συμμετοχή τους στη συνολική δαπάνη) με κατά κεφαλή δαπάνη ανά ένστολο τα 22 χιλ. ευρώ (2011), βρίσκονται οι ολιγοπληθείς ομάδες των κατά πολύ υψηλότερα αμειβομένων δικαστικών (ετήσια κατά κεφαλή μισθολογική δαπάνη περί τις 73 χιλ. ευρώ), διπλωματών (περίπου 60 χιλ. ευρώ) και αρχιερέων (47 χιλ. ευρώ). Στη μέση, όσον αφορά το συνολικό τους αριθμό, βρίσκονται οι γιατροί του ΕΣΥ (με ετήσια μισθολογική δαπάνη άνω των 50 χιλ. ευρώ) και ακολουθούν οι πανεπιστημιακοί με κατά κεφαλή μισθολογική δαπάνη σαφώς χαμηλότερη των 40 χιλ. ευρώ). Ας σημειωθεί επιπλέον πως σε όλη την περίοδο 2005 – 2011 δεν είχαμε σημαντικές αποκλίσεις στην αύξηση του προσωπικού όλων των ανωτέρω επαγγελματικών κατηγοριών.

Σύμφωνα με τον Πίνακα, αν για κάποιους η περίοδος της αφθονίας που τελείωσε το 2010 σήμανε μεγάλες αυξήσεις στις δαπάνες για αμοιβές τους, (κυρίως δικαστικοί και γιατροί), για άλλους το κράτος ήταν πολύ περισσότερο φειδωλό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι μέχρι σήμερα στα επίπεδα του 2004 καθηλωμένοι μισθοί των πανεπιστημιακών.

Δικαιολογημένα λοιπόν, προκύπτει το επιχείρημα, πως όσοι δε συμμετείχαν στο πάρτυ, μάλλον άδικα καλούνται να πληρώσουν τώρα τα σπασμένα. Η επιστροφή στα προ οκταετίας δεδομένα θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει τη δικαιότερη και συνάμα μια εξίσου αποτελεσματική λύση μιας και κατά πολύ θα προσέγγιζε την επιδιωκόμενη εξοικονόμηση των 700 εκατομμυρίων ευρώ.

Υπάρχει επομένως δίκαιη και τεχνικά εφικτή επιλογή. Αυτό που παραμένει προς απάντηση αφορά στο πολιτικά εφικτό της προτεινόμενης λύσης. Είναι άραγε οι κυβερνώντες διατεθειμένοι να συγκρουστούν με κατεστημένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που αντιδρούν σε μια τέτοια επιλογή; Εκείνοι που αλόγιστα επέτρεψαν, αυξήσεις με πλασματικές εφημερίες στα νοσοκομεία και μαζικές προαγωγές γιατρών σε διευθυντές του ΕΣΥ αντιλαμβάνονται σήμερα τις συνέπειες των επιλογών τους; Όσοι επίσης ανέχθηκαν τις πέραν κάθε λογικής αυξήσεις στις αμοιβές των δικαστικών, που οι ίδιοι επιδίκασαν στους εαυτούς τους σχεδόν διπλασιάζοντας το βασικό μισθό και αντίστοιχα το χρονοεπίδομά τους, επιθυμούν πραγματικά να θέσουν ένα τέλος στο δημοσιονομικό ξεχαρβάλωμα;

Ή στο τέλος και για μια ακόμα φορά κάποιες από τις πιο ευνοημένες συντεχνίες του δημοσίου θα επιβληθούν στους κυβερνώντες;

*Ο κ. Στέλιος Δ. Κατρανίδης είναι Καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών

Πανεπιστήμιο Μακεδονίας