Υπάρχει μια βαθιά φιλαρέσκεια πίσω από τη δήλωση γυναικών που καλύπτουν με μαύρο ύφασμα την ύπαρξή τους, από το νύχι ως το φρύδι, από τον ώμο ως το αστράγαλο: «όταν κυκλοφορούσα ακάλυπτη, οι άντρες με κοιτούσαν προκλητικά». Βέβαια για να αντιληφθεί μια γυναίκα οιαδήποτε οπτική πρόκληση, θα πρέπει πρώτα να αναζητήσει το βλέμμα του θαυμαστή. Θα πρέπει να θεωρεί εαυτόν αξιοθαύμαστο, διαφορετικά δεν θα αντιλαμβανόταν τα βλέμματα.

Ομιλούν βεβαίως για βλέμματα, όχι για κάτι παραπάνω. Στην Αίγυπτο αυξάνονται διαρκώς εκείνες που επιλέγουν το νικάμπ, την ισλαμική στολή που εξαφανίζει όχι μόνο το πρόσωπο αλλά και το σουλούπι των γυναικών. Θα περίμενε κανείς ότι με τον δεδηλωμένο σεβασμό στη θρησκευτική παράδοση οι μουσουλμάνες ησυχάζουν. Κι όμως. Οι προσβολές αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Δεν μιλάμε μόνο για βλέμματα αλλά και για φραστικές επιθέσεις και αγγίγματα. Το Αιγυπτιακό Κέντρο για τα Δικαιώματα της Γυναίκας πραγματοποίησε μια έρευνα που έδειξε ότι το 80% των Αιγυπτίων έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση. Και, ωωω της έκπληξης, οι περισσότερες φορούσαν μαντίλα.

Γίνεται μεγάλη συζήτηση για την ολική κάλυψη της γυναικείας ύπαρξης, αν γίνεται από υποχρέωση ή επιλογή. Τα αναλύουν οι θεολόγοι από καιρό_ όχι όμως από πολύ καιρό γιατί δεν πρόκειται δα για καμιά παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Από Χομεϊνί κι εντεύθεν, δεκαετία ογδόντα. Το αναλύουν οι πολιτικοί παρατηρητές που ομιλούν για πόλεμο πολιτισμών, για την ανοχή του δυτικού κόσμου, για τον νόμο του Σαρκοζί που απαγορεύει μια συγκεκριμένη ενδυματολογική επιλογή. Το αναλύουν οι κοινωνιολόγοι και εξηγούν ότι στην Ευρώπη η υιοθέτηση της μπούρκας ή της μαντίλας είναι σύμβολο αντίστασης στο κατεστημένο ενώ στον αραβικό κόσμο είναι συχνότερα αποτέλεσμα οικογενειακής πίεσης μέσα από διλήμματα. Το ήπιο δίλημμα έχει να κάνει με την εγγύτητα στο Θεό, το άγριο δίλημμα έχει να κάνει με ένα μπουκάλι βιτριόλι. Οποιες κι αν είναι οι ερμηνείες ή οι αφετηρίες τους, τα δεδομένα δεν αλλάζουν. Υπάρχει μια στροφή προς τα εκεί. Μέχρι και κανάλι με μπαμπουλωμένες γυναίκες ιδρύθηκε, το Maria TV, όπου οι παρουσιάστριες και οι καλεσμένες είναι αναγνωρίσιμες από τη φωνή και τα μάτια.

Πέρα από τα γεωπολιτικά παιχνίδια, από τις ιστορικές συγκυρίες, από τη θρησκευτική πίστη, η εξάπλωση του νικάμπ εγείρει ερωτήματα για το μισάνθρωπο πνεύμα του. Επιμένει στη διχοτόμηση του ανθρώπου, άνδρας/γυναίκα, αντιμετωπίζοντας τη γυναίκα όχι ως ανθρώπινο είδος αλλά ως κοινωνική ομάδα, υπαίτια δεινών. Το ζήτημα της μαντίλας βάζει τους μισούς ανθρώπους απέναντι στους άλλους μισούς και τους κάνει να μισιούνται για κάτι πρωτόγονο, για την έλξη που έχει υπό κανονικές συνθήκες ένας άνθρωπος για άλλον άνθρωπο. Από τη σεμνότυφη άρνηση της σωματικής επαφής που επέβαλαν επί αιώνες τη διατήρηση της παρθενίας, την συζυγική πίστη οι φανατικοί μουσουλμάνου διακινούν τώρα το ηθικό μοντέλο της απόλυτης άρνησης στην ανθρώπινη συνύπαρξη. Ένα ύφασμα χωρίζει τους μεν από τις δε. Η φυσική επιθυμία μετατρέπεται σε αποστροφή, σε αηδία για τον συνάνθρωπο. Για όσους απλώς παρακολουθούν από μακριά, υπάρχει, αν μη τι άλλο, μεγάλη αμηχανία.