Σε λίγες ημέρες ανοίγουν τα σχολεία και αρχίζει μία χρονιά από τις δυσκολότερες που έχει περάσει η χώρα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σύμφωνα με τις βάσεις που ανακοινώθηκαν την περασμένη εβδομάδα, οι σχολές που είχαν τη μεγαλύτερη άνοδο ήταν αυτές των ενόπλων δυνάμεων, των αστυνομικών και γενικά αυτές που οδηγούν στον Δημόσιο Τομέα της οικονομίας.
Τιμητική εξαίρεση οι σχολές του πρωτογενούς τομέα, που δείχνει ότι σε περιόδους κρίσης κάποιοι στρέφονται προς την εγκαταλειμμένη ελληνική γη.
Είναι μία όαση στην οποία πρέπει να κατευθυνθούν όλο και περισσότεροι υποψήφιοι φοιτητές. Πρωτοπόροι στην προσπάθεια αυτή θα πρέπει να είναι οι καθηγητές οι οποίοι θα πρέπει να ξεριζώσουν από τους μαθητές τη νοοτροπία των τελευταίων 30 χρόνων που θέλει όνειρό τους μια οποιαδήποτε θέση στο Δημόσιο.
Μια θέση χωρίς ευθύνες, χωρίς πρωτοβουλίες με ένα ωράριο 7-3 και τίποτε άλλο, παρά μόνον ένα μισθό που τείνει στα 600 ευρώ τον μήνα.
Αυτό είναι μέχρι σήμερα το όνειρο της πλειοψηφίας των νεοελλήνων μαθητών.
Αν θέλουμε όμως να βγούμε από την κρίση, αν θέλουμε πραγματικά να αποτινάξουμε από πάνω μας τη μιζέρια που μας κατατρέχει, θα πρέπει να μπολιάσουμε τους μαθητές από την πρώτη ημέρα που πάνε στο νηπιαγωγείο με τη χαρά της δημιουργίας και της πρωτοβουλίας,
Πρώτοι λοιπόν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα πρέπει να αποτινάξουν οι ίδιοι αυτή τη νοοτροπία. Να ξεχάσουν τις 9, 10, 12 ώρες εργασίας την εβδομάδα και να δουλέψουν πραγματικά για μια διαφορετική ελληνική Παιδεία. Γιατί Παιδεία με 3 ώρες δουλειά στο σχολείο και 5 ώρες στο Φροντιστήριο, δεν γίνεται.
Και αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες ως κοινωνία πρέπει να ξεχάσουμε το δημοσιοϋπαλληλίκι της ανευθυνότητας, της τεμπελιάς και της ραθυμίας.
Για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα στον τόπο μας.
