Διχασμοί

«Η μοίρα είναι μια αυτιστική θεά, δεν δίνει εξηγήσεις ούτε πενθεί»! Με αυτό το μοτίβο να ακούγεται πίσω από τις λέξεις ο πατρινός συγγραφέας Βασίλης Λαδάς αφηγείται μια ιστορία φυλετικών διαφορών, κρίσης και υποκρισίας, όπου η κοινωνία και η μοίρα μοιράζουν στημένες τράπουλες. Κάτω από τον τίτλο «Παιχνίδια κρίκετ» (εκδόσεις Γαβριηλίδης) κρύβεται η ιστορία δύο παρεών που παίζουν το παιχνίδι του ανταγωνισμού σε μια Πάτρα που διαλύεται κάτω από το βάρος της αποβιομηχάνισης, της οικονομικής δυσπραγίας και του μεταναστευτικού άγχους. Συνήθως οι συγγραφείς που μένουν στην περιφέρεια εμπνέονται κυρίως από την παράδοση της πόλης τους. Αυτό είναι το δυνατό χαρτί τους, από αυτό προσπαθούν να κρατηθούν, λες και η σύγχρονη κατάσταση δεν τους εμπνέει. Ο Βασίλης Λαδάς, όπως και σε άλλα πεζά του («Μουσαφεράτ», Futura, 2008), ασχολείται με τη σύγχρονη πόλη της Πάτρας. Οχι αυτήν που (δεν θέλουν να) βλέπουν οι Πατρινοί αλλά την «αθέατη, σκοτεινή όψη της πόλης». Οι δύο πρωταγωνιστικές παρέες έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την ανέχεια. Κατά σύμπτωση ζουν στις παρυφές της πόλης, γειτονιές που οι γηγενείς εγκατέλειψαν. Η μία παρέα αποτελείται από Αλβανούς, ανάμεσά τους ο νεαρός Αλία και ένας Πακιστανός, ο Μαθιούλας, που δηλώνει Αφγανός για να έχει πολιτικό άσυλο. Η άλλη αποτελείται από έλληνες ανέργους και ταλαιπωρημένους στη ζωή. Και οι δυο έχουν συστήσει συνεργεία και μαζεύουν ελιές. Και οι δύο ονειρεύονται μια άλλη καλύτερη ζωή. Συναντώνται στις διάφορες διαδρομές και ψιλοτσακώνονται. Ο Αφγανός μαθαίνει το αλβανάκι να παίζει κρίκετ, παιχνίδι που δημιουργεί σκωπτικά σχόλια από τη μεριά των Ελλήνων. Ο συγγραφέας ψυχογραφεί τις σχέσεις που αναπτύσσονται, τον υφέρποντα ρατσισμό των Ελλήνων, τις αυταπάτες των μεταναστών, τις απέλπιδες προσπάθειες όλων να πιάσουν την «καλή». Η Πάτρα είναι η πόλη που διχάζεται για τους μετανάστες. Το λιμάνι είναι τόπος προσέλκυσης Βορειοαφρικανών, Ασιατών και άλλων που ζητούν τρόπο να περάσουν στην Ιταλία. Ολόκληρες συνοικίες που μαστίζονται από τους νονούς κάθε φυλής ταλανίζουν την πατρινή κοινωνία διχάζοντας οριζόντια τις πολιτικές οργανώσεις. Σε ένα τέτοιο σκηνικό κανείς δεν είναι αθώος. Ούτε οι Πατρινοί ούτε οι μετανάστες. Οι αυταπάτες κυκλοφορούν ανάμεσά τους σαν υδράργυρος, ποτέ δεν ξέρεις προς ποια μεριά μαζεύονται οι πιο πολλές. Ο συγγραφέας δεν ηθογραφεί ούτε ηθικολογεί. Οι ήρωές του είναι έρμαιο των κοινωνικών διαφορών, των προσωπικών επιλογών τους και άλλων απροσδιόριστων παραγόντων που περιπλέκονται μεταξύ τους προετοιμάζοντάς τους για ένα ασφυκτικό μέλλον, στο οποίο η τραγωδία είναι πιο κοντά από ό,τι η ευημερία. Αφήγημα χαμηλού τόνου που το διασχίζουν αστραπές φωτίζοντας το σκηνικό και τους ήρωες για να τους βυθίσουν σε λίγο και πάλι στο σκοτάδι.