Πρώτον: Ενώ ο μόνος πολιτικός που εντοπίστηκε αποδεδειγμένα ότι πήρε χρήματα από τα μαύρα ταμεία της γερμανικής εταιρείας (μέσω του Ηλία Γεωργίου) είναι ο Τάσος Μαντέλης και μάλιστα μόνο 200.000 γερμανικά μάρκα, στη συνείδηση του ελληνικού λαού έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι λίστες πολιτικών υπάρχουν κάπου κρυμμένες στα αρχεία της εταιρείας. Όλοι οι γερμανοί αξιωματούχοι διαβεβαιώνουν τις ελληνικές κυβερνήσεις ότι τέτοιες λίστες δεν υπάρχουν, αλλά η αθάνατη φημολογία, που έρπει ύπουλα πάντα χωρίς στοιχεία δεν πείθεται από τα γεγονότα. Η φήμη έχε γίνει βεβαιότητα και το ψέμα γεγονός…
Δεύτερον: Η ελληνική Δικαιοσύνη βρέθηκε να είναι εγκλωβισμένη στα πρωτοσέλιδα. Οι άνθρωποι, που αποδεδειγμένα δωροδόκησαν ή δωροδοκήθηκαν μάλλον την έχουν γλιτώσει φτηνά. Τα ονόματα των ανθρώπων, που διακίνησαν εκατομμύρια ευρώ (Πρόδρομος Μαυρίδης) δεν υπάρχουν πλέον, δεν ακούγονται. Αντίθετα στην επικαιρότητα βρίσκεται πάντα το ημερολόγιο της Κατερίνας Τσακάλου, με συγγραφέα την ίδια και με αποδέκτες πολιτικούς, οι οποίοι δέχονταν δώρα από μία μεγάλη εταιρεία και τον επικεφαλής της, όπως γινόταν παλιότερα, πριν από την κρίση, με όλες τις πολυεθνικές και τους διευθύνοντες συμβούλους τους. Για την ιστορία, για τον Μιχάλη Χριστοφοράκο επιμένουν, όσοι γνωρίζουν την υπόθεση, δεν έχει βρεθεί ούτε η υπογραφή του στην ελληνική και τη γερμανική δικογραφία. Συγχρόνως 50 άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε κατηγορητήρια αμφιβόλου νομιμότητας. Στα δικαστικά συμβούλια τα περισσότερα θα καταπέσουν.
Τρίτον: Η διερεύνηση της υπόθεσης άργησε πολύ. Τα στοιχεία χάθηκαν στο βάθος του χρόνου και δεν μπορεί κανείς να καταλάβει τι νέο θα πουν οι 11 Γερμανοί, πρώην στελέχη της Siemens, που πρόκειται να κληθούν για να απολογηθούν. Το πολύ να έχουμε ένα ακόμα τσουνάμι αντιδράσεων από εκείνους, που θα δυσφημούν τη χώρα μας ως δείγμα καθυστέρησης και ανασφάλειας δικαίου.
Τέταρτον: Ο διορισμός του συμβούλου του πρωθυπουργού Ιωάννη Καράκωστα, ο οποίος όπως αποκαλύψαμε στο «Βήμα» έχει δεχτεί ένα ασήμαντο ποσό (30.000 γερμανικά μάρκα) από τα «μαύρα» της γερμανικής εταιρείας, δεν ήταν και το ευτυχέστερο πολιτικό γεγονός. Αλλά δεν αποτελεί και απόδειξη για τη διάθεση συγκάλυψης της υπόθεσης από τον ίδιο τον πρωθυπουργό! Είναι μάλιστα εγκληματικό με τη σημερινή ιστορική συγκυρία να του καταλογίζει κανείς δόλο για τη συμφωνία με αφορμή ένα γεγονός, που συνέβη το 1998.
Πέμπτον: Η συμφωνία με τη γερμανική εταιρεία ήταν μάλλον επωφελής για την ελληνική πλευρά. Χωρίς πραγματογνωμοσύνη, με μίζες μόλις 15 εκατομμυρίων ευρώ να έχουν καταλήξει σε τσέπες στελεχών του ΟΤΕ, μέσω του άφαντου Χρήστου Καραβέλλα (συμπεριλαμβανομένου και του 1 εκατομμυρίου του Θεόδωρου Τσουκάτου) και με τα άλλα 85 να τα έχουν διακινήσει τα στελέχη της γερμανικής εταιρείας μέσω προσωπικών τους λογαριασμών, οι Γερμανοί δεν δίνουν πράγματι μετρητά. Φέρνουν, όμως, μια μεγάλη επένδυση, που υπόσχονται ότι θα εξασφαλίσει 650 νέες θέσεις εργασίας στη χώρα μας. Τώρα τα περί επιτρόπου διαφάνειας, που ορίζει η συμφωνία, που ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία από τη Βουλή, θα τα δούμε στην πράξη. Κρατάμε μικρό καλάθι…
Όμως η χαμένη τιμή της πολιτικής δεν εξασφαλίζεται με πολιτικές κορώνες. Θέλει καθημερινή προσπάθεια από όλους χωρίς μύθους και φημολογίες. Μόνο με την αλήθεια… Που κάποιες φορές μπορεί να μην είναι μόνο καταγγελτική, αλλά μπορεί να είναι και απαλλακτική. Και κάτι άλλο. Τι προτείνεται σήμερα από εκείνους, που καταγγέλλουν τη συμφωνία; Να μην τιμήσει η κυβέρνηση την υπογραφή και την ψήφο των μελών του ελληνικού Κοινοβουλίου; Αυτό δεν είναι καθόλου πολιτικά ηθικό…
