Aυτό το καλοκαίρι, το νιώθεις, οι γονείς με τα υψηλά εισοδήματα είναι πιο μαζεμένοι. Και στα λόγια ακόμη, δεν θέλουν τέτοιες εποχές να προκαλούν. Πάντα θα συναντήσεις, βέβαια, εκείνους που θα σου πουν με περισσή φυσικότητα «τον έστειλα για τρεις εβδομάδες σε ένα summer camp στη Γερμανία… Τι να τον έκανα εδώ όλο το καλοκαίρι, θα μάθει καλά και τη γλώσσα…», αλλά σε γενικές γραμμές τα στόματα είναι ραμμένα και οι προσδοκίες ξηλωμένες.
Ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες, αυτοί που δεν έχουν νιώσει την κρίση να μπουκάρει στην καθημερινότητά τους σαν μυστακοφόρος λήσταρχος του Φαρ Ουέστ, εμφανίζονται πλέον πιο εγκρατείς, τουλάχιστον στις παρά θίν’ αλός εκμυστηρεύσεις τους. Αυτοί που μέχρι πέρυσι συζητούσαν για ατελείωτες βόλτες με το σκάφος και μεγαλεπήβολα παιδικά πάρτι με θαλάσσιο σκι, εφέτος είναι ή – έστω παριστάνουν – τους προβληματισμένους με τα δίδακτρα του ιδιωτικού και «τη στολή της χορωδίας που δεν μπορεί πλέον να στοιχίζει 100 ευρώ!».
Μια 42χρονη οικονομολόγος μού αφηγήθηκε την περίπτωση ενός 17χρονου αγοριού από φιλική της, μέχρι πρότινος πολύ ευκατάστατη, οικογένεια. Μετά τα πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε ο πατέρας του, ο πιτσιρικάς αναγκάστηκε να επισκεφθεί ψυχολόγο και να μιλήσει για το δικό του πρόβλημα: «Εγώ θέλω να συνεχίσω να πηγαίνω να ξεσαλώνω στη Μύκονο, να πηγαίνω για σκι στην Αράχοβα κτλ.». Ο ψυχολόγος προσπάθησε να του εξηγήσει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι πια δυνατό. Ο νεαρός απάντησε: «Καταλαβαίνω τι μου λέτε. Πρέπει όμως να καταλάβετε και εσείς ότι αυτή ήταν η ζωή μου εδώ και χρόνια». Ομολογώ ότι ουδέποτε είχα σκεφθεί πόσο δύσκολα μπορεί να βιώνει τους χαλεπούς αυτούς καιρούς ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο. Και όμως, αυτή η αμελητέα δημογραφική ομάδα, που φορούσε από ηλικία δύο χρόνων άρωμα Bulgari παιδικό και έκανε πάρτι γενεθλίων με πίστες αναρρίχησης και τραμπολίνο, ζει τον δικό της γολγοθά στην Ελλάδα της κρίσης.
Το θέμα είναι ότι αυτή η Ελλάδα συντηρούσε επί σειρά ετών μια παιδική ηλικία προκλητικής χλιδής. Και, σε αρκετές περιπτώσεις, εξακολουθεί να το κάνει, γιατί «ακόμη υπάρχει “λίπος” που προτιμάς να ξοδέψεις για το παιδί σου», όπως με πληροφόρησε έτερη μητέρα. Προφανώς δεν αναφέρομαι στο 40% (τώρα θα είναι παραπάνω) των οικογενειών της Αττικής που δήλωναν σε πρόσφατη έρευνα ότι η οικονομική τους κατάσταση είναι δύσκολη έως πολύ δύσκολη. Αναφέρομαι σε γονείς ανεπηρέαστους από αυτό που συμβαίνει τριγύρω, που συνεχίζουν τις ακραίες, όχι μόνο για τα δεδομένα της εποχής, παροχές, που δίνουν 40 ευρώ την ώρα για ιδιαίτερα μαθήματα καράτε και πολύ πάνω από 100 ευρώ για ένα ζευγάρι μποτάκια Ugg, νούμερο 32.
Μέσα στο 2012, ένα πάρτι γενεθλίων που φιλοξενήθηκε στην Αθήνα διέθετε για τους επτάχρονους προσκεκλημένους σκοποβολή, τοξοβολία και paintball, ενώ πιο δίπλα οι γονείς απολάμβαναν έναν εκλεκτό μπουφέ με λευκά τραπεζομάντιλα, λουλούδια και art de la table. Ακόμη και πάρτι γενεθλίων στο… Ντουμπάι είχε διοργανωθεί προ δύο ετών για μαθητή του δημοτικού (φυσικά όλα τα έξοδα πληρωμένα για τους μικρούς καλεσμένους και τους γονείς τους).
Δυστυχώς μαζί με το πάρτι των ενηλίκων θα αρχίσει αναπόφευκτα να τελειώνει και το παιδικό πάρτι. Ρωτήστε έναν κλόουν, από αυτούς που μέχρι πρότινος έπαιρναν 170 ευρώ για να διασκεδάσουν μία ντουζίνα πεντάχρονα. Εγώ που ρώτησα, πληροφορήθηκα ότι δουλειά υπάρχει μόνο σε κάποια σπίτια με «ασφαλή» ακόμη επαγγέλματα, ως επί το πλείστον στα βόρεια προάστια.
Οι γονείς της αφθονίας και της υπερκατανάλωσης δυσκολεύονται πλέον να ανταποκριθούν στα παλαιά στάνταρντ, ενώ τα παιδιά τους, τουλάχιστον όσα έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει, μετρούν ήδη τις πληγές τους. Η παλιά Ελλάδα της αφθονίας βλέπει πλέον και τη βιτρίνα της να γίνεται κομμάτια. Είναι σαν το Κολωνάκι εφέτος το καλοκαίρι. Πηγαίνεις Κυριακή μεσημέρι στο περίπτερο της πλατείας να πάρεις ένα παγωτό και συναντάς μόνο ζητιάνους και τζάνκι.
