Οι 30οί θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες (ΟΑ) του Λονδίνου πέρασαν πια στην Ιστορία, με τους περισσότερους να συμφωνούν ότι, παρά τα όποια – μικρά ή μεγαλύτερα – (δι)οργανωτικά προβλήματα, έγιναν σπουδαίοι Αγώνες ως προς τον συναγωνισμό και τις επιδόσεις. Ωστόσο, για άλλη μια φορά ένα μείζον θέμα απασχόλησε στη διάρκεια των Αγώνων αλλά και συζητείται στον απόηχό τους. Ο λόγος για την… αιώνια μάστιγα του ντόπινγκ.
Αν και το ντόπινγκ δεν αρκεί από μόνο του για να γίνει κάποιος/α ολυμπιονίκης, να συμφωνήσω ότι χωρίς τη χρήση του το «Citius, Altius, Fortius» (πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά) θα ήταν όνειρο ολυμπιακής νυκτός! Αλλωστε, το παραδέχονται κατ’ ιδίαν όλοι οι ειδήμονες και εμπλεκόμενοι: πολλά – αν όχι τα περισσότερα – ρεκόρ και μετάλλια ολυμπιακού και παγκοσμίου επιπέδου είναι συνυφασμένα με το ντόπινγκ που επιστημονικά-τεχνολογικά προηγείται του αντιντόπινγκ. Απλά, η έκταση του φαινομένου ποικίλλει ανάλογα και με την ιδιαίτερη υφή και τεχνική των αθλημάτων-αγωνισμάτων, προεξαρχόντων των ατομικών.
Με αυτή τη θεώρηση-παραδοχή καταντά πλέον πολύ ενοχλητική και γελοία η διπλή ανάγνωση για τη μάστιγα της ντόπας. Εξηγούμαι: Σαρώνουν χρυσά μετάλλια και παγκόσμια ρεκόρ οι Κινέζοι στην πισίνα, όπως αίφνης στο Λονδίνο η Γε Σιβέν (μεικτές ατομικές) και ο Σουν Γιανγκ (400 μ. και 1.500 μ. ελεύθερο), ε, δεν χωράει αμφιβολία είναι τούρμπο στην ντόπα! Κυριαρχούν οι Αμερικανοί, όπως π.χ. η Μίσι Φράνκλιν, η Ρεμπέκα Σόνι, η Τζέσικα Χαρντ, η Αλισον Σμιτ, η Ντέινα Βόλμερ, ή ο Ράιαν Λόχτε, ο Νέιθαν Αντριαν και φυσικά ο Μάικλ Φελπς; Ε, δεν τρέχει τίποτε! Ολοι αυτοί είναι υπεράνω πάσης υποψίας (για ντόπα) και απλώς πρόκειται για υπερηχητικά, διαστημικά, τορπίλες και σούπερμαν της πισίνας!
Δεν αντιλέγω ότι το «κινεζικό θαύμα» της πισίνας… αποπνέει μια έντονη οσμή, όχι φυσικά από χλώριο!.. Αλλά γιατί, παρακαλώ, να μην ισχύει το ίδιο και για τους άλλους και δη τα ξακουστά «δελφίνια» των ΗΠΑ; Αυτά δηλαδή πώς φτάνουν σε αυτές τις επιδόσεις; Δροσιζόμενα με εμφιαλωμένο νερό και πίνοντας πορτοκαλάδα; Ας γελάσουμε… Μια από τα ίδια ακούμε και στην άρση βαρών και στον στίβο που μαζί με την κολύμβηση θεωρούνται τα πιο ευεπίφορα στην ντόπα αθλήματα.
Ειδικότερα για την κολύμβηση, βασικό επιχείρημα της made in USA προπαγάνδας είναι το ότι – για να θυμηθούμε και το αλήστου μνήμης αξίωμα Τζέκου «ντοπαρισμένος είναι μόνο εκείνος που πιάνεται ντοπαρισμένος» – οι Κινέζοι (σ.σ.: παλαιότερα τα «μαύρα πρόβατα» ήταν οι Ανατολικογερμανοί) έχουν βεβαρημένο μητρώο ντόπινγκ στην πισίνα σε αντίθεση με τους Αμερικανούς. Αυτό όμως σηκώνει πολλή συζήτηση, διότι όσοι… ξεφεύγουν (ή αποφεύγουν τον έλεγχο) δεν σημαίνει ότι είναι και πεντακάθαροι.
Υπάρχουν ακόμη και περιπτώσεις που μπορεί κάποιος διάσημος να πιαστεί ντοπέ αλλά η υπόθεση να κουκουλωθεί, όπως έγινε γνωστό χρόνια μετά ότι συνέβη παραμονές των ΟΑ του 1984 στο Λος Αντζελες με τον αμερικανό «βασιλιά του στίβου» Καρλ Λιούις (100 μ., 200 μ., 4Χ100 μ. και μήκος)! Χωρίς, ωστόσο, η διάρκεια (1983-1996) και οι διακρίσεις (10 ολυμπιακά μετάλλια και ισάριθμα παγκόσμια, με χρυσά τα 9 και 8 αντιστοίχως) αυτού του «αθλητή του αιώνα» να αποδίδονται αποκλειστικά στη χρήση απαγορευμένων ουσιών. Αν ήταν έτσι άλλωστε, γιατί δεν μπόρεσε κάποιος της ίδιας σχολής… συμπληρωμάτων διατροφής να τον ακολουθήσει; Είπαμε, από μόνα τους τα αναβολικά δεν αρκούν για να κάνουν κάποιον παγκόσμιο ρέκορντμαν ή ολυμπιονίκη.
Ενα ακόμη παράδειγμα: Καντάρια αναβολικά και αν πάρει κάποιος/α δεν μπορεί μόνο με αυτά να κάνει, π.χ., τα ρεκόρ του Ουκρανού Σεργκέι Μπούμπκα ή της Ρωσίδας Γελένα Ισινμπάγεβα στο επί κοντώ. Και αντιστρόφως όμως, αν δεχτούμε ότι το ντόπινγκ κάνει τους σούπερ πρωταθλητές ανίκητους, τότε αυτοί δεν θα έχαναν ποτέ! Ούτε ο Μπούμπκα στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης που αποκλείστηκε με τρία ανεπιτυχή άλματα στα 5,70 μ. ούτε η Ισινμπάγεβα που έμεινε εκτός βάθρου στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 2009 (Βερολίνο) και του 2011 (Νταεγού) ενώ τώρα στο Λονδίνο ήταν τρίτη αποτυγχάνοντας να περάσει τα 4,80 μ. μολονότι το (παγκόσμιο) ρεκόρ της είναι 5,06 μ.
Πάντως, όσον αφορά τον στίβο πρέπει να σημειωθεί ότι οι Αμερικανοί από το 1999 που ιδρύθηκε η WADA (World Anti-Doping Agency=Παγκόσμια Αντιντόπινγκ Υπηρεσία) έχουν αποδεχτεί να «θυσιαστούν» στον αντιντόπινγκ βωμό πρωτοκλασάτα ονόματα με πρώτη τη Μάριον Τζόουνς (και τους πρώην συντρόφους της Σι Τζέι Χάντερ και Τιμ Μοντγκόμερι), την Κέλι Γουάιτ, τον Τζάστιν Γκάτλιν, κ.ά. Ωστόσο, όπως δείχνει και η περίπτωση του τελευταίου, φαίνεται ότι τα αντιντόπινγκ λαγωνικά της ΔΟΕ, της IAAF (Διεθνής Ομοσπονδία Στίβου) και της WADA δεν κυνηγούν με την ίδια… μανία θηράματα made in USA.
Συγκεκριμένα, ο εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών Γκάτλιν κανονικά δεν έπρεπε να τρέξει στο Λονδίνο όπου πήρε χάλκινο μετάλλιο στα 100 μ. καθώς έπρεπε να έχει τιμωρηθεί ισόβια ως υπότροπος (ντοπέ με αμφεταμίνες το 2001 και με τεστοστερόνη το 2006 αφού ενδιάμεσα είχε πάρει το χρυσό στην Αθήνα το 2004). Ομως τιμωρήθηκε μόνο 8 χρόνια και τον Δεκέμβριο του 2007 η ποινή μειώθηκε στα 4 χρόνια! Οσο και όταν χρειαζόταν δηλαδή για να προλάβει ο Γκάτλιν τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου!.. Πάμε λοιπόν, σταθερά: «Citius, Altius, Fortius και… Dopingus»!

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ