Γροθιά στο στομάχι όχι μόνον της πολιτικής του Βερολίνου αλλά και συνολικά της εθνικής φιλοδοξίας της γερμανικής ηγέτιδας τάξης ήταν οι χθεσινές δηλώσεις του Χέλμουτ Σμιτ: ο πιο σεβάσμιος εν ζωή Γερμανός – και ίσως και Ευρωπαίος – πολιτικός προκάλεσε ταραχή λέγοντας κοφτά και ξεκάθαρα ότι η Γερμανία δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, αποδίδοντας αυτή του τη θέση στα όσα η χώρα του έπραξε στο Ολοκαύτωμα και, συγκεκριμένα, αναφερόμενος στο Αουσβιτς.
Ταυτόχρονα, ο πρώην καγκελάριος επέκρινε σκληρότατα τις ευρωπαϊκές ηγεσίες για τη μικρότητά τους ως αιτία γιγάντωσης της κρίσης, για την ανικανότητά τους να δουν το σύνολο του προβλήματος και πού μπορεί αυτό να οδηγήσει, ενώ έκανε την εκτίμηση ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να είχε γίνει μέλος του ευρώ, αλλά, από τη στιγμή που έγινε, πρέπει να στηριχθεί μέχρι τέλους, ενώ η χώρα του πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη για μια ουσιαστική αντιμετώπιση του ευρωπαϊκού χρέους.
Το κρίσιμο ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει κάποιους, ειδικά στην Ελλάδα, είναι γιατί τα λέει αυτά ο Χέλμουτ Σμιτ; Γιατί προσπαθεί να πει στην ίδια του τη χώρα να εγκαταλείψει τα όνειρα μιας ευρωπαϊκής κυριαρχίας; Για ένα και μόνο λόγο: γιατί αυτό ακριβώς είναι που συστηματικά επιχειρεί εδώ και τρία σχεδόν χρόνια να πετύχει η Γερμανία, μέσα από τον τρόπο που χειρίζεται και οδηγεί την κρίση. Όταν ένας πρώην καγκελάριος, και μάλιστα τέτοιου πολιτικού διαμετρήματος, λέει δημοσίως στο Βερολίνο να ξεχάσει αυτά τα όνειρα, τι άλλο σημαίνει η σκληρότατη για τα γερμανικά αυτιά παρέμβασή του;
Κατά πάσα πιθανότητα, η φωνή του δεν πρόκειται να ακουστεί. Όπως δεν πρόκειται να ακουστεί και η φωνή ενός άλλου Γερμανού, του εκ των «σοφών» οικονομολόγων της γερμανικής κυβέρνησης Πέτερ Μπόφινγκερ, ο οποίος, επίσης χθες, είπε ότι ο κίνδυνος για διάλυση της ευρωζώνης έχει πλέον αυξηθεί, καλώντας κι εκείνος την κυβέρνησή του να αλλάξει πολιτική.
Είναι ακόμα πολλοί εκείνοι που τρέφουν την αυταπάτη ότι για τη Γερμανία η πολιτική των τριών τελευταίων ετών έχει κυρίως δημοσιονομικό χαρακτήρα και διέπεται από τη λογική μιας προσπάθειας «συμμαζέματος», που, όντως είναι σωστή και πρέπει να γίνει. Όμως, το Βερολίνο τη χρησιμοποιεί ως άλλοθι, ως φύλλο συκής, προκειμένου να πετύχει αυτό για το οποίο ο Χέλμουτ Σμιτ μίλησε χθες: την ευρωπαϊκή κυριαρχία.
Και αυτός είναι άλλωστε ένας από τους λόγους που δεν δέχεται να μεταβάλλει την πολιτική του, ακόμα κι όταν βλέπει χωρίς πια την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτή οδηγεί κατευθείαν στο χάος, που αναδύεται όλο και πιο τρομακτικό μέσα από την προσπάθεια ηγεμόνευσης της Ευρώπης, αυτή που κατήγγειλε χθες ο μεγάλος Γερμανός πολιτικός, που τολμά να κάνει εκείνο που όλοι οι άλλοι δεν τολμούν: να πει στους συμπατριώτες του και σε όλους τους Ευρωπαίους την αλήθεια.
