Εχει καταστεί σχεδόν καθολικά αποδεκτό ότι η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα δεν διέπεται από σταθερούς κανόνες λειτουργίας, πάγια ιεραρχία, επαγγελματισμό, διαφάνεια και αξιοπιστία. Κατά καιρούς επιχειρήθηκαν από τους κυβερνώντες διοικητικές μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα, ωστόσο δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, της συγκρότησης δηλαδή του κρατικού μηχανισμού απαλλαγμένου από τα κατάλοιπα των πελατειακών σχέσεων και της γραφειοκρατίας. Θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν οι αλλαγές που επιχειρήθηκαν άτολμες, όχι βαθιές και ουσιαστικές; Οι συνεχείς την τελευταία δεκαετία μεταβολές στα πρόσωπα και στις κυβερνήσεις δεν θα έπρεπε να αφήνουν ανεπηρέαστη τη λειτουργία της κεντρικής διοίκησης ώστε να μη χρειάζεται η παρέμβαση της τρόικας για διορθωτικές τομές και μεταρρυθμίσεις ουσίας; Ποιος τις επιθυμεί και ποιος τις φοβάται; Τρεις πανεπιστημιακοί απαντούν σε αυτά τα ερωτήματα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ