Η τρικομματική κυβέρνηση που προέκυψε από την εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου 2012 με βασικό σύνθημα την επαναδιαπραγμάτευση και επιμήκυνση του μνημονίου, προκειμένου να «καλοπιάσει» την τρόικα που ζητεί δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών και να μετριάσει τις απαιτήσεις της κυρίως όσον αφορά τις «εδώ και τώρα» απολύσεις προσωπικού (γίνεται λόγος για 15.000 απολύσεις ως το τέλος του τρέχοντος έτους), εξήγγειλε δύο αποφάσεις: η πρώτη, είναι η αλλαγή του κανόνα μεταξύ των προσλήψεων και αποχωρήσεων στο Δημόσιο από ένα προς πέντε που είναι σήμερα σε ένα προς δέκα και, η δεύτερη, η κατάργηση των ειδικών γραμματειών και των επιτροπών του δημόσιου τομέα.
Παραμένει αδιευκρίνιστο – προς το παρόν τουλάχιστον-, αν οι αποφάσεις αυτές θα εξευμενίσουν την τρόικα, ώστε να βάλει νερό στο κρασί των απαιτήσεών της ή να αποδεχθεί να μετατεθούν στο μέλλον οι απολύσεις όταν θα έχει ολοκληρωθεί και η περιβόητη αξιολόγηση του προσωπικού. Το βέβαιο πάντως είναι ότι το οικονομικό όφελος που θα προκύψει για τις δαπάνες του δημοσίου από αυτές τις δύο αποφάσεις είναι πολύ μικρό- ήδη οι περισσότερες από τις επιτροπές που λειτουργούν σήμερα στον δημόσιο τομέα είναι μη αμειβόμενες. Ούτε βεβαίως η αύξηση της αναλογίας από το ένα προς πέντε στο ένα προς δέκα θα συμβάλλει ώστε να αποφευχθούν οι απολύσεις προσωπικού (150.000 ως τα τέλη του 2015) με το σκεπτικό ότι θα αυξηθούν σημαντικά οι «φυσικές αποχωρήσεις υπαλλήλων» λόγω των αυξημένων συνταξιοδοτήσεων και των μειωμένων προσλήψεων. Η αναλογία ένα προς δέκα, εκτός τούτου, που εφαρμόσθηκε και το 2011 μόνο προβλήματα δημιούργησε.
Το ουσιαστικό είναι ότι οι εξαγγελίες της κυβέρνησης δεν πάσχουν μόνον από αξιοπιστία- με δεδομένο ότι ο κυβερνητικός εταίρος κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίο τώρα διαρρηγνύει τα ιμάτια του για τις απολύσεις προσωπικού ήταν εκείνος ο οποίος υιοθέτησε και προσυπέγραψε την απαίτηση της τρόικας για την απομάκρυνση 150.000 υπαλλήλων ως το τέλος του 2015- αλλά κυρίως ότι δεν διαμορφώνουν καμία μεταρρυθμιστική πλατφόρμα στο Δημόσιο. Μοιάζουν λίγο ως πολύ με ένα «φθηνό κολπάκι» του κ. Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος αμέσως μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από το ΠαΣοΚ το 2009, εξήγγειλε την αξιοκρατική στελέχωση των γενικών γραμματειών του δημόσιου τομέα. Ετσι, ζητούσε βιογραφικά για να επιλέξει τελικά τους…δικούς του, επιβραβεύοντας για μία ακόμη φορά τη αναξιοκρατία και την αδιαφάνεια. Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς αρνούνται ακόμη και σήμερα να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, υποστηρίζοντας ότι επιλέχθηκαν με αξιοκρατικές και άκρως διαφανείς διαδικασίες!!!
Εάν οι κυβερνώντες εννοούσαν πράγματι αυτά που λένε και επεδίωκαν πράγματι τη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, τότε θα έπρεπε να προχωρήσουν- ανεξαρτήτως τρόικας και μνημονίου – σε μία συμβολική κίνηση που θα καταδείκνυε ότι πράγματι επιθυμούν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο της πολιτικής εξουσίας και τους κράτους: να καταργήσουν όλους ανεξαιρέτως τους γενικούς γραμματείς και τις στρατιές των παντός είδους συμβούλων και μετακλητών υπαλλήλων. Τα καθήκοντα τα οποία επιτελούν, κάλλιστα, θα μπορούσαν να ανατεθούν στη μόνιμη δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία, η οποία μάλιστα διαθέτει αυξημένα προσόντα και γνωρίζει καλύτερα το αντικείμενο από τους «εγκάθετους» των πολιτικών κομμάτων.
Τα οικονομικά οφέλη που θα προέκυπταν για τη μείωση των δαπανών και σ΄ αυτήν τη περίπτωση θα ήταν πολύ μικρά. Η κίνηση αυτή, όμως, θα σηματοδοτούσε μία νέα εποχή για τον δημόσιο τομέα κατά την οποία από φορέας της διαπλοκής, της αλόγιστης σπατάλης, της αδιαφάνειας, της διαφθοράς και των σκανδάλων θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε βασικό αναπτυξιακό μοχλό την εποχή της οικονομικής κρίσης και σε μηχανισμό εξυπηρέτησης των πολιτών.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…
