ΤΟ ΒΗΜΑ – LE MONDE
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι της Αιγύπτου απώλεσαν ένα σημαντικό κομμάτι της αξιοπιστίας τους δίνοντας την αίσθηση ότι συνεργάζονται με τους στρατιωτικούς. Τίποτα καινούριο. Η αδελφότητα λοξοδρομούσε πάντοτε μεταξύ μιας βιτρίνας ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης και παρασκηνιακών πολιτικών διαπραγματεύσεων, υπό την αιγίδα, παλαιότερα, του προτεκτοράτου και της μοναρχίας.
Ο πρώην πρόεδρος της Αιγύπτου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, ο οποίος είχε καταλάβει το παιχνίδι τους, τους πρόσφερε τον ρόλο του μάρτυρα καταστέλλοντάς τους με τρόπο φρικτό, σε σημείο που να ξεχνάει κανείς ότι οι οπαδοί της Δημοκρατίας ήταν επίσης φυλακισμένοι και βασανίζονταν…
Ακόμη και σήμερα, οι υπέρμαχοι της ενσωμάτωσης των ισλαμιστών στην κοινωνία παραμένουν οι καλύτερα οργανωμένοι, χάρη στους μαικήνες τους και το δίκτυο των τζαμιών τους, για να εμφανίζονται ως η μοναδική εναλλακτική. Κυρίως στην μίζερη αιγυπτιακή επαρχία, όπου είναι μερικές φορές οι μόνοι που διασφαλίζουν κάτι παρεμφερές με κράτος. Αυτό αρκεί σε μια χώρα που μετρά περισσότερους από 70% αναλφάβητους και 42% κατοίκους που ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια ημερησίως… Μπροστά σε αυτούς τους αριθμούς, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι μια επανάσταση θα επωφελούνταν κατ’ αρχήν από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.
Σύμφωνα με το σενάριο που είχε φανταστεί ο ιδρυτής τους, Χασάν Αλ Μπάνα, οι απεσταλμένοι του θα πήγαιναν να προσηλυτίσουν σε βάθος πολλούς λαούς και θα έριχναν τα καθεστώτα σαν ώριμα φρούτα. Ήρωες αυτής της νέας «ανεξαρτησίας» και κινητήριος δύναμη ενός διεθνούς ισλαμιστικού κινήματος, έβλέπαν τους εαυτούς τους να κυβερνούν για πολλές δεκαετίες και να εγκαθιδρύουν το πιστεύω τους: «Το Κοράνι είναι το Σύνταγμά μας». Αργά, αλλά σίγουρα, αυτό το σενάριο πραγματοποιούνταν, ως το ατύχημα. Εκείνη την ημέρα η Ιστορία σκόνταψε μια ολόκληρη γενιά νέων – όχι μόνο ισλαμιστών – εξεγέρθηκε.
Όλα είναι πιθανά.
Είναι το παράδοξο που δεν καταλαβαίνουν όσοι βλέπουν αυτήν την «αραβική άνοιξη» και το «φθινόπωρό» της ως το χειρότερο σενάριο. Οι ισλαμιστές, είναι αλήθεια, δεν υπήρξαν ποτέ τόσο παρόντες σε όλες τις κυβερνήσεις του αραβικού κόσμου. Όμως η δυναμική των ερχόμενων δεκαετιών δεν οφείλεται αποκλειστικά σε εκείνους. Επιτέλους σκιαγραφείται μία άλλη φωνή, την οποία διατυπώνει μια νεολαία που συνδέεται μέσω Διαδικτύου, που λατρεύει να συζητά και να επιχειρηματολογεί υπέρ αντίθετων πλευρών και δείχνει αποφασισμένη να μεταμορφώσει αυτές τις επαναστάσεις σε πραγματική δημοκρατία, δηλαδή σε εναλλαγή εκλεγμένων κυβερνήσεων.
Οι Αιγύπτιοι ισλαμιστές συγκρούονται ήδη στην σκληρή πραγματικότητα της εξουσίας και της ευθύνης. Οι ωραίες τους υποσχέσεις κινδυνεύουν να γίνουν στάχτη στο βωμό της οικονομικής κρίσης.
Δεν θα αρκέσει να φορέσουν μαντίλα στις γυναίκες για να κάνουν τον λαό να ξεχάσει την ανεργία. Η φωτιά δεν έχει σβήσει. Πρόκειται για αιγυπτιακή οφθαλμαπάτη. Η φωτιά σιγοκαίει και μπορεί να ξαναφουντώσει ανά πάσα στιγμή. Η μόνη ερώτηση είναι «πότε».
