Η Αριστερά, εκτός από το σύντομο διάστημα του 1989, δεν έχει βρεθεί μετά τον Εμφύλιο, στην κεντρική κυβέρνηση.
Σήμερα ένα τμήμα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς διαβουλεύεται για τη συμμετοχή της σε μία κυβέρνηση η οποία θα έχει το δυσκολότερο έργο τουλάχιστον μεταπολιτευτικά.
Εως εδώ καλά. Από τη στιγμή όμως που αποφασίζει να συμμετάσχει, πρέπει άμεσα να αποβάλλει τις κακές συνήθειες του παρελθόντος. Το ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω, ιστορικά δεν βγήκε ποτέ σε καλό στην ελληνική Αριστερά.
Το να στηρίζει κανείς με ψήφο εμπιστοσύνης μία κυβέρνηση, χωρίς να μπορεί να καθορίζει κάποια σημεία της πολιτικής της και να την ελέγχει από μέσα είναι κουτοπόνηρο αν όχι θανατηφόρα ανόητο.
Η απόφαση είναι μία. Στηρίζω την κυβέρνηση ΝΔ, ΠαΣοΚ, ΔΗΜΑΡ συμμετέχοντας ενεργά σε αυτήν με τα καλύτερα στελέχη μου καθορίζοντας από τα μέσα την πολιτική της και παίρνοντας το ρίσκο αυτής της συμμετοχής με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Σε διαφορετική περίπτωση μένεις απέξω, το παίζεις ΣΥΡΙΖΑ, πας διακοπές και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Το πολύ πολύ να σε απορροφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές, ρίσκο που το έχεις βέβαια και στην περίπτωση συμμετοχής σου σε μία κυβέρνηση που χαρακτηρίζεται μνημονιακή.
Από τη ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα που θέλει να διαθέτει τα χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής Αριστεράς, οι ψηφοφόροι της θα περίμεναν περισσότερο θάρρος από τη στιγμή που έκρινε ότι απαιτούνταν να κάνει το μεγάλο βήμα της συμμετοχής της στην κυβέρνηση, βοηθώντας με τις όποιες δυνάμεις της να βγει η χώρα από τη χειρότερη ίσως κρίση της σύγχρονης ιστορίας της.
Τα δύο πόδια σε δύο βάρκες δεν της ταιριάζουν και όσο γρηγορότερα το καταλάβει τόσο καλύτερα για όλους.
