Εθνική αυτογνωσία

Θα θυμούνται οι μεγαλύτεροι, τότε που τα πράγματα ήταν πιο αγνά και πιο ρομαντικά, το σχολικό ποιηματάκι που έλεγε: «Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα άπαρτα ψηλά βουνά…;». Σήμερα ένας νέος τι θα μας απαντήσει στην ίδια ρίμα; Μην είναι η διαπλοκή και η διαφθορά; Μην είναι οι απατεώνες, οι φοροφυγάδες, οι τεμπέληδες, οι άχρηστοι; Αυτά δεν ακούει καθημερινά, σχεδόν από παντού, αυτά δεν άκουσε και από πρωθυπουργικά χείλη;

Φανταστείτε όμως να αξιοποιούσαν οι μαθητές (-τριες) μας ως θέμα σκέψης και εργασίας το «τι είναι η πατρίδα μας σήμερα», σε ένα ομαδοσυνεργατικό επίπεδο, όπως αυτό που καλλιεργείται στην Ευέλικτη Ζώνη, τις διαθεματικές δραστηριότητες των νέων βιβλίων ή της ερευνητικής εργασίας του Λυκείου. Με την κατάλληλη προετοιμασία του εκπαιδευτικού για παροχή παιδείας και όχι μόνο εκπαίδευσης θα αφυπνίζονταν τα παιδιά από τον εθισμό του κακοχαρακτηρισμού της πατρίδας τους, θα ζωντάνευε η ελπίδα και θα φυλακιζόταν η απελπισία που τρώει τα σωθικά των Ελλήνων και συνακόλουθα γιγαντώνεται στις καρδιές των νέων. Διότι δεν είναι η πατρίδα μας διεφθαρμένη συλλήβδην. Δεν είναι όλοι οι Ελληνες απατεώνες, φοροφυγάδες, τεμπέληδες, άχρηστοι. Η εξαίρεση του κανόνα είναι όλα αυτά τα παράσιτα, που όμως με την ανοχή των διοικούντων μέσα από ατελείς και προστατευτικούς νόμους μολύνουν την εικόνα της χώρας μας.

Τα πανεπιστήμια, λ.χ., λοιδορήθηκαν, και όμως μια σχετική έρευνα του εξωτερικού κατατάσσει τη χώρα μας στην 25η θέση παγκοσμίως ως προς τον αριθμό πρωτότυπων επιστημονικών δημοσιεύσεων ανά κράτος. Αν όμως γίνει μια απλή αναγωγή στο μέγεθος του πληθυσμού των κρατών, όπως έκανε ο καλός συνάδελφος Βελγάκης, τότε η χώρα μας ανεβαίνει στην 9η θέση, μαζί με τη Γαλλία, μια θέση πιο κάτω από τις κραταιές ΗΠΑ και Γερμανία, αν δεν συνυπολογίσουμε και τη χρηματοδότηση της έρευνας, τότε η χώρα μας θα λαμπυρίζει κοντά στις πρώτες θέσεις. Προς τι λοιπόν η δυσφήμηση των πανεπιστημίων; Για τους ελάχιστους διεφθαρμένους, τεμπέληδες και αλαζόνες πανεπιστημιακούς; Διεθνείς έγκυρες έρευνες καταδεικνύουν επίσης ότι εργαζόμαστε πολύ περισσότερες ώρες ετησίως από τους Γερμανούς και έχουμε λιγότερες ημέρες άδειας, αλλά επεκράτησε ότι είμαστε τεμπέληδες. Μας κάνουν να αισθανόμαστε ένοχοι και για την ομορφιά της πατρίδας μας, για τον φυσικό, ιστορικό και αξιακό μας πλούτο, και έχουμε χάσει την αυτοπεποίθησή μας.

Δεν είναι λοιπόν αυτή η πατρίδα που μας προσάπτουν, η Ψωροκώσταινα, εκείνοι που θέλουν να την κατασπαράξουν: οι προπαγανδιστές της αισχροκερδοσκοπίας, οικονομικής και πολιτικής, που στρέβλωσαν αλήθειες, θεσμούς και συνειδήσεις, σπέρνοντας την ηττοπάθεια για δικούς τους σκοπούς• οι ινστρούχτορες της νέας κατοχής που μας προκάλεσαν στρεβλωτική μυωπία και δεν βλέπουμε ούτε καν την ελπίδα• όπως, λ.χ., ότι κάτι μπορεί να γίνει, ότι ήδη κάτι γίνεται, όπως με την ενεργοποίηση, π.χ., της περιβαλλοντικής αστυνομίας που έπιασε στα πράσα εν μια νυκτί εγκληματίες χρόνιους λαθροεκμεταλλευτές των λατομείων του Μαρκόπουλου• ή όταν περνούν ψυχρά από τη σκέψη μας οι ποικίλες ελληνικές επιτυχίες στον αθλητισμό και στο πνεύμα.

Μα πώς φθάσαμε τότε ως εδώ; Με την ευέλικτη νομοθεσία που επιτρέπει στα ποντίκια να χορεύουν, από την ψευδεπίγραφη αισιοδοξία του παρελθόντος ότι όλα θα πηγαίνουν πάντα καλά στον αυτόματο πιλότο, από τη νοοτροπία του εύκολου πλουτισμού, από την κοντόφθαλμη πολιτική και τη λανθασμένη στόχευση των εθνικών σκοπών, από την έλλειψη στοιχειώδους οργάνωσης του κράτους, το οποίο, παράλυτο, συμβάλλει στην εξυπηρέτηση συμφερόντων, από την προκλητική ατιμωρησία, και βέβαια από το αδηφάγο κεφάλαιο που μόλις μύρισε πληγή έσπευσε για το λουκούλλειο γεύμα του. Ο,τι έπρεπε για τις κυνικές αγορές του νεοφιλελευθερισμού. Διότι κατασπαράσσοντας το «μαύρο πρόβατο» δίνουν ένα παράδειγμα και στα υπόλοιπα, για να λουφάξουν.

Οι συνειδητοποιημένοι όμως φοροφυγάδες θα αφανιστούν με έναν απλό νόμο. Τα επονείδιστα κυκλώματα που λυμαίνονται το κράτος θα βγουν από την πρίζα μόλις το αποφασίσουν οι κρατούντες, χωρίς να θέλουμε να προσβάλουμε τις συμπαθείς μαϊμούδες, οι «μαϊμού» ανάπηροι και συνταξιούχοι θα σβηστούν από τον χάρτη των διεφθαρμένων υπηρεσιών και υπαλλήλων όταν οι κυβερνώντες χρησιμοποιήσουν τη γομολάστιχα της αξιακής υπευθυνότητας. Ακόμη και η Δικαιοσύνη λειτουργεί καλύτερα μετά τις πρώτες τουφεκιές που δέχθηκε, όπως και η Εκκλησία.

Τι είναι λοιπόν η πατρίδα μας; Είναι αυτή που θέλουμε εμείς, και όχι οι άλλοι, είναι η βούληση να μεταλλάξουμε τη μιζέρια σε αναπτυξιακή και δημιουργική ιδεολογία της ατομικής και συλλογικής επιβίωσης. Είναι η έσχατη ελπίδα που δεν μπορούν να μας την κλέψουν αν την έχουμε σφιχταγκαλιάσει, ούτε την ιστορία μας, τα μεγαλουργήματα του λαού μας, διότι έχουμε κατανοήσει καλά το μάθημα ότι δεν φταίει ο πυροσβέστης, αλλά ο εμπρηστής. Οι νοσταλγοί της δραχμής του ’50 ξεχνούν ότι τότε προερχόμασταν από τα χειρότερα, ενώ τώρα θα συμβεί το αντίθετο και η προσαρμογή θα είναι τραγική. Γι’ αυτό χρειάζεται ψυχραιμία για να είμαστε μέσα στην Ευρώπη που έρχεται.