Αυτό δεν είναι θητεία, είναι σαπουνόπερα. Εντούτοις ο πρόεδρος της Γαλλίας δήλωνε αντίθετος με το ξεκατίνιασμα της προσωπικής ζωής, στο οποίο επιδόθηκε ο προκάτοχός του. Ο κ. Φρανσουά Ολάντ δυσφορούσε με τις δημόσιες αγκαλίτσες και την υποκατάσταση της πολιτικής συζήτησης από το κουτσομπολιό περί των προσωπικών. «Οι Γάλλοι δεν αντέχουν πια τη σύγχυση του προσωπικού με το δημόσιο» έλεγε πριν από λίγους μήνες, όταν υποσχόταν ότι ο ίδιος θα γινόταν ένας «κανονικός πρόεδρος». Πριν συμπληρωθούν οι κρίσιμες πρώτες εκατό μέρες στο αξίωμα, ο κ. Ολάντ και οι γυναίκες του, η νυν και η πρώην, απασχολούν τον κόσμο με τις αντιζηλίες τους. Αν ήταν τραγουδίστριες θα απασχολούσαν τα μίντια με τα σιντί τους πλην όμως οι επαγγελματικές τους ιδιότητες καθιστούν την κατάσταση ελαφρώς πιο περίπλοκη.

Για όσους τυχόν έχασαν τα επεισόδια του πρώτου κύκλου θα τα συνοψίζαμε αρχίζοντας την αφήγηση από το 2005, όταν η κυρία Σεγκολέν Ρουαγιάλ δήλωνε για πρώτη φορά την επιθυμία της να θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Γαλλίας. Μερικά φλας μπακ, στα φοιτητικά χρόνια, στο 1978, όταν η μικρούλα Σεγκολέν και ο μικρούλης Φρανσουά ξεκινούσαν τους αγώνες για τον σοσιαλισμό και για την ανέλιξή τους μέσα στο κόμμα. Φευ, λίγο πριν από τη συμπλήρωση της τριακονταετίας η γυναίκα έκανε ένα βηματάκι πιο μπροστά. Είναι εκείνη που στις δημοσκοπήσεις αναδεικνυόταν ως η δημοφιλέστερη υποψήφια για το προεδρικό αξίωμα (αφήνοντας πίσω τους Ολάντ, Στρος-Καν, Λοράν Φαμπιούς). Δεν ξέρουμε αν ήταν λόγω ανδρικού εγωϊσμού ο οποίος ποδοπατήθηκε, όμως ο Ολάντ την παράτησε στην πιο κρίσιμη στιγμή της σταδιοδρομίας της.

Κανένας σεναριογράφος δεν θα τολμούσε να γράψει αυτά που έφερε η ζωή μέσα σε μία πενταετία. Ο Φρανσουά Ολάντ εκλέγεται εκεί που απέτυχε η πρώην σύντροφός του (μητέρα των 4 παιδιών του) και εκείνη επιδιώκει να εκλεγεί πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, βάζοντας υποψηφιότητα στη Λα Ροσέλ. Κι ενώ στον πρώτο γύρο όλα πήγαν πρίμα και πήρε την πρωτιά, δεν κατάφερε να αποκλείσει τον αντάρτη σοσιαλιστή, Ολιβιέ Φαλορνί. Κι ενώ η αγωνία κορυφώνεται και η Σεγκολέν κινδυνεύει να μείνει εκτός παιγνίου, η νυν σύντροφος του Προέδρου, η δημοσιογράφος κυρία Βαλερί Τριερβελέρ, στήριξε τον αντάρτη γράφοντας στο twitter ότι «αποδείχθηκε άξιος και έχει αγωνιστεί για τον λαό της Λα Ροσέλ για τόσο καιρό».

Η κυρία Τριερβελέρ είναι η πρώτη γυναίκα που ως πρώτη κυρία θέλει να συνεχίσει τη δουλειά της, να έχει τα δικά της εισοδήματα (εργάζεται στο Paris Match). Τούτο είναι αξιοθαύμαστο. Διεκδικεί επίσης το δικαίωμά της στην ελευθερία της γνώμης. Επίσης αξιοθαύμαστο. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε τις ενδείξεις για τα γυναικουλίστικα κίνητρα στις δηλώσεις της. Ο πόλεμος εναντίον τής πρώην έγινε σαφής όταν σε συνέντευξή της προσδιόρισε πότε ο Φρανσουά και η Σεγκολέν σταμάτησαν να είναι ζευγάρι, πότε δηλαδή εκείνη μπήκε στο σενάριο. Υπάρχει μια διετία επικάλυψης, για την οποία δεν θα ενδιαφερόταν κανείς αν εκείνη δεν το έκανε ζήτημα.

Κι άλλα πολλά ήλθαν να προστεθούν στον κατάλογο της προεδρικής κατινιάς, με κορυφαίο το περίφημο φιλί τη βραδιά τη νίκης. Στους πανηγυρισμούς ο κ. Φρανσουά Ολάντ αγκάλιασε πρώτα τη συναγωνίστρια, εκείνην που για 3 δεκαετίες υπήρξε ο άνθρωπός του. Η νυν σύντροφος έπρεπε να επαναφέρει τα πράγματα στη θέση τους οπότε απαίτησε δημόσια: «Φίλησέ με στο στόμα». Και τη φίλησε. Και άστραψαν τα φλας. Και ξέχασε ο κόσμος τα δημοσιονομικά για να ασχοληθεί με όσα είναι βολικά σε περίοδο κρίσης. Αν πάντως θέλουν να κρατηθεί το ενδιαφέρον, η καλύτερη εξέλιξη είναι να τα φτιάξει η Σεγκολέν με τον Σαρκοζί, ο μεγάλος γιος της να αποπλανήσει τη Βαλερί και η Κάρλα Μπρούνι να φύγει με τον Αλέξη Τσίπρα.