Ο λόγος ύπαρξης της πολιτικής κοινωνίας είναι η εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος. Η αυτονόητη αυτή διαπίστωση φαίνεται πως είναι προς κατάκτηση στη χώρα μας. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχουν πολιτικοί που να τιμούν το χώρο τους και να στέκονται στο ύψος των θεσμικών περιστάσεων, αλλά γιατί αυτοί οι πολιτικοί δεν είναι αρκετοί.
Αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, αποτυπώθηκε με πάρα πολύ σκληρό τρόπο από τους πολίτες της χώρας στις τελευταίες εκλογές.
Υπάρχει βέβαια και μια δεύτερη διαπίστωση που διαφεύγει τις περισσότερες φορές από το μυαλό των όποιων κακών λειτουργών της πολιτικής.
Διαχρονικά, σε ολόκληρη την πορεία της ανθρωπότητας την κοινωνική καταξίωση και τη υστεροφημία την απολαμβάνουν μορφές οι οποίες έχουν πραγματικά υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο υπηρετώντας ταυτόχρονα την επιστήμη τους ή την τέχνη τους ή όποιο άλλο έργο είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας.
Και ενώ αυτοί κατάφεραν να αφήσουν το αποτύπωμά τους στη κοινωνία, υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα πολιτικών που ενώ τους δόθηκαν οι ευκαιρίες, δεν κατάφεραν να «μείνουν στην ιστορία».
Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους πολιτικούς που χειρίστηκαν και διαχειρίστηκαν την εξουσία, που ήταν υπεύθυνοι για τη λήψη αποφάσεων και τελικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να μπουν στη συλλογική λήθη του κοινωνικού συνόλου.
Τι και αν έφτασαν ψηλά στη ιεραρχική λίστα των αξιωμάτων, τι και αν κάθισαν σε υπουργικούς θώκους, τι και αν έβαλαν την υπογραφή τους σε φιλόδοξα σχέδια τα οποία περιέβαλαν με μεγαλόσχημα λόγια. Απλά ξεχάστηκαν.
Ποιο είναι λοιπό το στοιχείο εκείνο που προκρίνει τους μεν στην ιστορική μνήμη της κοινωνίας μας και καταδικάζει τους δε σε αιώνια λήθη. Είναι ασφαλώς η αλαζονεία που επιδεικνύουν οι δεύτεροι στην άσκηση της εξουσίας.
Και επειδή καλό είναι να παραδειγματιζόμαστε από τα λάθη του παρελθόντος προκειμένου να μην τα επαναλαμβάνουμε, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι πρέπει να αποφεύγονται τα συμπτώματα και οι πειρασμοί της αλαζονείας, και να παίξουμε ομαδικά.
Δεν γνωρίζω αν ηχεί ως νέο αυτό στα αυτιά ορισμένων, αλλά ναι, το παιχνίδι της πολιτικής πρέπει να ξαναγίνει ομαδικό και σύνθετο.
Είναι άκρως αναγκαίο οι πολιτικοί μας να προχωρήσουν σε έναν ιστορικό συμβιβασμό, γιατί η χώρα μας και οι Έλληνες βρίσκονται σε μια αντικειμενικά πάρα πολύ δύσκολη συγκυρία.
Η επιτυχία της πολιτικής έρχεται όταν το όραμα μετουσιώνεται σε πραγματικότητα, και αυτή η πραγματικότητα οφείλει να είναι σεβαστή ως το προϊόν της συλλογικής και ομαδικής προσπάθειας όλων των Ελλήνων και κανείς δε δικαιούται να σφετερίζεται ούτε να εκμεταλλεύεται τη συνολική προσπάθεια των Ελλήνων πολιτών.
Ασφαλώς οι ψηφοφόροι, στις 17 Ιουνίου, αφού παρακολουθήσουν και αξιολογήσουν θέσεις και απόψεις των κομμάτων, να επιβραβεύσουν όλα εκείνα τα κόμματα που έχουν να παρουσιάσουν έργο και στόχους εφικτούς και όχι τα κόμματα που απλά δημιουργούν την προσδοκία ότι την επομένη των εκλογών θα μπορέσουν να κάνουν τα πάντα.
Πολιτική σημαίνει συνδυασμός του αιτήματος για συλλογικότητα στο συμφέρον και την δράση, καθώς και του αιτήματος για αποτελεσματική αντιμετώπιση των αναγκών και έμπρακτη επίλυση των προβλημάτων.
Είναι δυστυχώς βέβαιο ότι στην πολιτική τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν και κατέλαβαν θεσμικές καρέκλες άνθρωποι που στην καθημερινή τους ζωή και στον ιδιωτικό τομέα δεν θα είχαν καμιά τύχη στην αναζήτηση υπεύθυνης θέσης.
Αυτό έγινε γιατί η κατάσταση που επικράτησε τα τελευταία χρόνια ευνόησε και δημιούργησε ένα αυτοτροφοδοτούμενο σύστημα διατήρησης της αναξιοκρατίας προς όφελος, της χρυσής μετριότητας.
Παρ’ όλα αυτά όμως, υπάρχει μια μεγάλη δεξαμενή αξιοσύνης στη χώρα μας η οποία άρχισε σιγά-σιγά να ξεχειλίζει και να πνίγει τη μετριότητα.
Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο απαιτείται περισσότερο από ποτέ άλλοτε η ενεργός και από θέσεις ευθύνης παρουσία στην πολιτική σκηνή :
Εκείνων που έχουν τις γνώσεις αλλά και την απαιτούμενη πείρα για να φανούν χρήσιμοι.
Εκείνων που δε συμβιβάστηκαν προκειμένου να γίνουν αναγνωρίσιμοι και πιστεύουν ότι η καταξίωση στην πολιτική έρχεται μέσα από τη σκληρή και έντιμη δουλειά.
Εκείνων που δεν θα διστάζουν να λένε την πραγματική αλήθεια στον Ελληνικό λαό.
Εκείνων που αναλογιζόμενοι τις ευθύνες που έχουν στις γενιές που έρχονται, έστω και καθυστερημένα, να αναλάβουν στο ακέραιο το πολιτικό κόστος.
Εκείνων που θα αγωνιστούν μαζί με όλες τις υγιείς δυνάμεις, μέσα και έξω από τον στίβο της πολιτικής, χωρίς προαπαιτούμενα, να δώσουν λύσεις και να ξαναφέρουν το χαμόγελο στα χείλη όλων μας και την ελπίδα στη σκέψη μας.
Τέλος, όλων εκείνων των κομμάτων, με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό, με καθαρή θέση ως προς την «Ευρώπη και ευρώ», να κάνουν τον μεγαλύτερο στην ιστορία της χώρας «πολιτικό ιστορικό συμβιβασμό» ώστε να δώσουν τέλος στην αναξιοκρατία προς όφελος της μετριότητας, να συνυπάρξουν, να συναποφασίσουν και να παλέψουν για μια πατρίδα ελεύθερη που θα μπορεί να παρέχει στο μέλλον, στους Έλληνες, τις Ελληνίδες, και τα παιδιά μας, τη δυνατότητα να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς, να μπορούν να σχεδιάζουν το μέλλον τους, να μπορούν να ονειρεύονται, να μπορούν να ελπίζουν για ένα καλύτερο αύριο.
Να μπορέσουν επιτέλους, να κοιμηθούν ήσυχα τα βράδια ξυπνώντας με αισιοδοξία και ελπίδα.
O κ. Κώστας Πάσχος είναι καθηγητής, μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Τοπικής Αυτοδιοίκησης
