Tο κράτος ζει ολοένα και με λιγότερα όπως απέδειξε η κρίση των φαρμάκων, η οικονομία γενικότερα ασφυκτιά, η παραγωγή ξεμένει από πιστώσεις και πρώτες ύλες, το εμπόριο γίνεται μόνο με μετρητά, οι επιχειρήσεις κλονίζονται, οι δουλειές πέφτουν, η ανεργία θεριεύει, τα εισοδήματα χάνονται, οι φόβοι για επιστροφή στη δραχμή εντείνονται και οι κινήσεις κάλυψης έναντι μελλοντικών κινδύνων πολλαπλασιάζονται.
Οι διαρκώς επιδεινούμενες οικονομικές συνθήκες επιδρούν με τη σειρά τους στο κοινωνικό σώμα. Τα φτωχοποιημένα στρώματα συμπιέζονται, η κατάθλιψη κλονίζει ζωές και ζωές, και η απόγνωση πολλούς καταλαμβάνει.
Τα ένστικτα αυτοσυντήρησης κυριαρχούν, σπρώχνοντας τους νεότερους, τους απόκληρους, τους μετανάστες και άλλους προς την παραβατικότητα.
Σε αυτό το περιβάλλον το οργανωμένο έγκλημα καταλαμβάνει ολοένα και περισσότερο χώρο, ενισχύεται, πλουτίζει, εξοπλίζεται, ισχυροποιείται και τις παράνομες πράξεις του αναβαθμίζει.
Κάπως έτσι η αλυσίδα της εγκληματικότητας διογκώνεται ανατροφοδοτούμενη από την εξουθενωτική κοινωνική διεργασία της διαρκούς υποχώρησης.
Σε τέτοιες συνθήκες το κράτος δεν μπορεί, οι αστυνομικές δυνάμεις δεν επαρκούν, το αίσθημα ασφάλειας υποχωρεί και οι πολίτες ρέπουν προς την αυτοπροστασία, με αποτέλεσμα η αυτοδικία σχεδόν να επιβάλλεται.
Σταδιακά η χώρα εισέρχεται σε κύκλο ανομίας και διαρκούς φθοράς, που τα πάντα αποθεσμοποιεί.
Ετσι η δημόσια τάξη παραδίδεται, η Δικαιοσύνη αδυνατεί να παίξει τον ρόλο της, το Δημόσιο Ταμείο δεν μπορεί να μαζέψει χρήματα και όλη η δημόσια διοίκηση πέφτει.
Οι κρατικές λειτουργίες κάμπτονται με τον καιρό, χάνονται δυνάμεις και δυνατότητες, οι βασικοί πυλώνες του κράτους διαβρώνονται και στο τέλος το οικοδόμημα καταρρέει.
Για να είμαστε καθαροί με τέτοιες συνθήκες η χώρα δεν μπορεί να ελπίζει σε διάσωση.
Δυστυχώς η ελληνική κρίση εξελίσσεται με ρυθμούς που κανείς – ούτε καν εκείνοι που είχαν καταληφθεί από το σύνδρομο της αυτεκπληρούμενης προφητείας – δεν μπορούσε να προβλέψει.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι όλα τα ως τώρα τεθέντα ή διατυπωθέντα διλήμματα έχουν ξεπερασθεί. Ούτε το «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο» στέκει πια, ούτε το «ευρώ ή δραχμή» αρκεί να απαντήσει στην κρίση, ούτε βεβαίως το «μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ» που ο κ.Τσίπρας επινόησε.
Οι πολίτες, αν θέλουν πραγματικά την Ελλάδα όρθια, οφείλουν να εξοπλισθούν με κουράγιο και αποφασιστικότητα και να αντισταθούν σε κάθε δημαγωγό και λαοπλάνο, από όπου και αν προέρχεται.
Χωρίς κόπο και μακρά προσπάθεια αντιστροφής των φθοροποιών τάσεων η σωτηρία της Ελλάδας δεν εξασφαλίζεται.
Η χώρα για να σωθεί θέλει ενότητα, σχέδιο, πολλή δουλειά και αφοσιωμένους ηγέτες.
Με κηρύγματα μίσους, στρατηγικές έντασης και ανέξοδους λαϊκισμούς δεν έχουμε καμία τύχη.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
