Αλυσίδα που μας δένει

Μεταλλικές οι τάσεις σε γυαλιά και σκουλαρίκια για την παραλία

Με τα χαστούκια του Παπαμιχαήλ στη Βουγιουκλάκη γελάσαμε• με τα χαστούκια της Αναστασίας Αθήνη στη Δήμητρα Λιάνη θυμώσαμε• με τα χαστούκια του Ηλία Κασιδιάρη κατά της Λιάνας Κανέλλη φοβηθήκαμε – γιατί δεν είναι μεμονωμένο επεισόδιο βίας, είναι ακόμη ένας κρίκος σε μακριά αλυσίδα βιαιοτήτων. Αλυσίδα που ως τώρα ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ τη θεωρούσαν λογική, αναπόδραστη, δικαιολογημένη, ευκταία: επιθυμητό προϊόν της «δίκαιης λαϊκής αγανάκτησης».

Ακόμη και όταν η λύσσα των αγανακτισμένων ξεπερνούσε τα όρια, κατεδάφιζε κτίρια, έκαιγε την Αθήνα, σκότωνε ανθρώπους, ήταν ξανά απλή η λύση για τα δύο κόμματα: οφειλόταν σε προβοκάτορες που ήθελαν να ενοχοποιήσουν την Αριστερά και να κινητοποιήσουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους εναντίον των «ειρηνικών διαδηλωτών».
Ητοι, το κράτος δημιουργεί τη βία, η Αστυνομία είναι βίαιη, όχι οι διαδηλωτές, έχουν πάντα δίκιο οι διαδηλωτές – όσο δεν είναι ακροδεξιοί, φυσικά. Οταν οι ακροδεξιοί αρχίσουν να διαδηλώνουν, τότε έχουμε «φασιστική επίθεση». Δεν υπάρχει αριστερή βία στους δρόμους, όπως δεν υπάρχει και αριστερή τρομοκρατία, ακούγαμε όσο σκότωνε η 17Ν.
  • Η αλήθεια όμως είναι απλή: όσο υμνείς τους «αγώνες» τόσο οι άνθρωποι γίνονται αγωνιστικότεροι. Και όσο αγωνιστικότερος τόσο βιαιότερος. Αν σε βολεύουν πολιτικά οι αγώνες, τότε τους υποστηρίζεις, αλλά όταν γίνουν υπερβολικά βίαιοι υποστηρίζεις ότι τους έκαναν προβοκάτορες. Τελικά η βία φουντώνει, γίνεται ανεξέλεγκτη.
Αλλά οι οπαδοί της βίας εμφανίζονται ως ειρηνόφιλοι• όταν γράφεις για τα κτίρια που κάηκαν «σε ενδιαφέρουν περισσότερο τα ντουβάρια από την οικονομική βία που οδηγεί τον κόσμο στην πείνα και στην ανεργία», σε κατηγορούν. Για αυτούς τα προβλήματα είναι λυμένα: θα έρθει εποχή που δεν θα υπάρχει ούτε ανεργία ούτε πείνα. Αρκεί να έρθουν αυτοί στην εξουσία – έστω και με τη βία, ο ιερός σκοπός τους αγιάζει τα μέσα.
Για τούτο, ημερολόγιό μου, για μένα δεν είναι χειρότερη βία τα χαστούκια μεταξύ υποψηφίων βουλευτών στην τηλεόραση από τις μολότοφ, τις πέτρες, τα δακρυγόνα και τα κλομπ στους δρόμους. Θα έλεγα μάλιστα πως προτιμώ τη βία μεταξύ βουλευτών: έχει λιγότερα θύματα από την άλλη. Και θύματά της είναι ακριβώς αυτοί που την υποκινούν – τι πιο δικαιότερο;

Εξτρεμισμός του αθηναϊκού κέντρου
Αλλά εκτός από τους πολιτικούς που δεν έχουν πρόβλημα να διαστρέφουν την αλήθεια, υπάρχουν και κάποιοι διανοούμενοι, ημερολόγιό μου – που ούτε αυτοί αποδέχονται ότι υπάρχει εξτρεμισμός των άκρων: το «Κέντρο είναι εξτρεμιστικό», απαντούν και εννοούν την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά, από τη Χριστιανοδημοκρατία ως τη Σοσιαλδημοκρατία. Το «εξτρεμιστικό Κέντρο» φέρνει ανεργία και λιτότητα όταν δεν κυνηγά τους μετανάστες, τα είπε και ο δημιουργός της θεωρίας Ταρίκ Αλί τις προάλλες που ήταν εδώ: «Αυτό που ζούμε σήμερα, στην Ελλάδα και αλλού, είναι η κρίση του «εξτρεμιστικού Κέντρου»».
Η θεωρία του είχε προηγηθεί της άφιξής του, την επικαλέστηκαν για να υποστηρίξουν πως δεν υπάρχει «βία των άκρων» στη χώρα μας, δεν υπάρχει άκρα Αριστερά και άκρα Δεξιά, αυτά είναι σχήματα για να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν συγκρούεται η Χρυσή Αυγή με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει μόνο επιθετικός φασισμός που τον δημιουργεί ο εξτρεμισμός του Κέντρου – και από τα δύο αυτά κακά θα μας σώσει η ριζοσπαστική Αριστερά και αυτοπροσώπως ο Αλέξης Τσίπρας.
Περίεργο• γιατί το κέντρο της Αθήνας καιγόταν και το 2008 και παλιότερα, σε εποχές που δεν υπήρχε λιτότητα ή μνημόνιο. Για αυτόν τον μόνιμο εξτρεμισμό του κέντρου της Αθήνας γιατί δεν μας λένε τίποτα επισκέπτες και μόνιμοι κάτοικοι που θεωρούν ότι η βία είναι νόμιμη όταν την ασκούν αδιαλείπτως με διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις τα φίλιά τους στρατεύματα;
Υποπτεύομαι επειδή θεωρούν την πόλη πεδίο αναμέτρησης και όχι τόπο ζωής και δημιουργίας. Προέχουν οι αγώνες και ας διαλύουν τις πόλεις – ή τις χώρες. Οπως ακριβώς το είπε ο Ταρίκ Αλί: «Αν ήμουν Ελληνας θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί έχει την ιδανική πολιτική γραμμή, αλλά γιατί στη δεδομένη συγκυρία η νίκη του θα αποτελούσε το ισχυρότερο ράπισμα στις κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ».

Αριστεριστές και νομπελίστες
Αφού δεν μπορούν να ραπίσουν τις ελίτ οι συμπατριώτες του, ο λαός της Βρετανίας, ας το κάνει ο ελληνικός, να γελάσει το χειλάκι των επαναστατών των απαθών μητροπολιτικών κέντρων. Απεκδύεται και κάθε ευθύνης για τις συνέπειες: «Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τρόπος να μείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη και αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να ακολουθήσει τον δρόμο της Αργεντινής». Γρήγορα με τον ΣΥΡΙΖΑ, αργά χωρίς αυτόν – δεν κάνει τίποτ’ άλλο η Κουμουνδούρου παρά να επιταχύνει την εντελέχεια, τη νομοτέλεια που έλεγαν και τα παλιά εγχειρίδια μαρξισμού-λενινισμού.
  • Μετά τον Ταρίκ Αλί ήρθε και άλλη βεντέτα της ευρωπαϊκής κομμουνιστικής διανόησης, ο περίφημος βωμολόχος Ζίζεκ που έχει το προνόμιο να είναι εξαιρετικός διασκεδαστής, κάτι σαν τον Χάρυ Κλυνν, με γνώσεις ψυχανάλυσης και μαρξισμού όμως. Ηταν απολύτως θετικός για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας: «Σιχαίνομαι την παραδοσιακή Αριστερά της διανόησης, η οποία είναι βεβαίως υπέρ της επανάστασης, αλλά μιας επανάστασης η οποία γίνεται πάρα πολύ μακριά. (…) Ομως εσείς είστε εδώ και ακριβώς αυτό θαυμάζω. Δεν φοβάστε να εμπλακείτε σε μια κατάσταση η οποία είναι απελπιστική, ενώ γνωρίζετε ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον σας, και αυτό ακριβώς είναι που θαυμάζω».
Μετά πήρε το αεροπλάνο του και έφυγε να μας θαυμάζει από μακριά και να απολαμβάνει την απελπιστική μας κατάσταση. Το ξέρει το μάθημα, έχει διαβάσει Κούντερα, θυμάται τον αριστερό διανοούμενο Φραντς της «Αβάσταχτης Ελαφρότητας του Είναι», που δεν είχε αφήσει αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση για διαδήλωση σε όλη την Ευρώπη – αλλά όταν αποφασίζει να πάει επιτόπου, στην Μπανγκόκ, για τη Μεγάλη Πορεία υποστήριξης προς την Καμπότζη, του σπάζουν το κεφάλι και πάει καλιά του. Μπορεί να είναι επαναστάτης ο Ζίζεκ, αλλά μαλάκας δεν είναι – όπως θα έλεγε ο ίδιος για τον εαυτό του, ημερολόγιό μου.
Αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί για τους νομπελίστες του Γιώργου Παπανδρέου, θα μας επισκέπτονται οι αριστεριστές, κομμουνιστές και λοιποί κινηματικοί φίλοι του Αλέξη Τσίπρα. Κοστίζει φθηνότερα η φιλοξενία τους, σίγουρα – μπορεί όμως να πληρώσουμε πολύ ακριβά τις ιδέες τους.

Καιρός για αφίππευση
Δεν με φοβίζουν οι ανακολουθίες του Αλέξη Τσίπρα και των λοιπών Συριζαίων, το να λέει βλακείες του τύπου «βαφτίζουν το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα της Βουλής των Ελλήνων να καταργήσει νόμο του κράτους ως δήθεν μονομερή ενέργεια» – δημοκρατικότατη ήταν και η απόφαση της τουρκικής Βουλής για το casus belli. Ούτε όταν προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, όταν οι 6.000 επιχειρήσεις που θα φορολογηθούν γίνονται 60, όταν τα 20.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα του Γλέζου γίνονται μηνιαίο, όταν η ακύρωση ξεπέφτει σε επαναδιαπραγμάτευση, όταν διαφημίζει την ανατροπή, που δεν θα είναι όμως ρήξη: «Εμείς και το μνημόνιο θα ακυρώσουμε και τους δυσμενείς όρους της δανειακής σύμβασης θα επαναδιαπραγματευτούμε. Από πότε η επιλεκτική και μερική επαναδιαπραγμάτευση συνιστά ρήξη;».
  • Αυτά είναι απατεωνιές πολιτικές ή και πολιτικάντικες που θα μας έκαναν να σκεφθούμε απλώς «να ένα κόμμα σαν και άλλα» – αποδεικνύουν πως ο Αλέξης Τσίπρας μαθαίνει να χειρίζεται την εξουσία τόσο γρήγορα όσο και ο Μάκης Βορίδης. Δεν με νοιάζει, πια, και αν καβάλησε το καλάμι – εκείνο που με ανησυχεί, ημερολόγιό μου, είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται στην εξουσία καβαλώντας πάνω σε κύμα βίας που μπορεί να μην το δημιούργησε, σίγουρα όμως το ανέχθηκε, το καλλιέργησε, το εκμεταλλεύθηκε.
Για τούτο και με ανησυχούν τα «αντιφασιστικά συλλαλητήρια» που ανακοινώθηκαν για σήμερα, Παρασκευή απόγευμα, ημερολόγιό μου. Με ανησυχεί το ότι μαζεύτηκαν 200 γείτονες να χειροκροτήσουν τον νεαρό που σκότωσε με την καραμπίνα του διαρρήκτη που έτρεχε, πυροβολώντας τον στην πλάτη από μακριά – που μπορεί να ήταν και απλός περαστικός, μετανάστης που έτρεχε φοβισμένος. Με ανησυχούν αυτά, όπως με έχουν τρομάξει οι γενικευμένες έφοδοι, προφανώς ακροδεξιών, εναντίον μεταναστών σε γειτονιές, δρόμους, μέσα συγκοινωνίας.
Εχουν αγριέψει τα πράγματα• τα χαστούκια στην τηλεόραση δεν είναι το χειρότερο – η βία στους δρόμους γίνεται απειλητική. Τα κόμματα πρέπει να έχουν τη σοφία να τη μαζέψουν – και δεν εννοώ τη Χρυσή Αυγή, τα υπόλοιπα κόμματα εννοώ• αλλιώς, σε τι έγκειται η διαφορετικότητά τους;

γραμματοκιβώτιο

Πάλι κυριαρχούν (με επιτυχία) οι χάντρες και τα καθρεφτάκια στον προεκλογικό αγώνα. Τελικά, η Πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους Ελληνες – τη μετατρέπουν συστηματικά σε Πωλητική.

(Τσ)Αττίλας@thess.sch.gr
***
Η ωμή βία, απότοκος της φραστικής, καταργεί τον διάλογο με επιχειρήματα και υποβαθμίζει τον πολιτικό πολιτισμό στο επίπεδο του 19ου αιώνα, όπου κυριαρχούσαν οι κομματικοί σμπίροι και μαγκουροφόροι. Κι ας φωνάζει από τον 5ο π.Χ. αι., κατά τον Ηρόδοτο, ο βάρβαρος Δαρείος: «Ενθα σοφίης δει, βίης έργον ουδέν».
Κ.Γεωργακόπουλος@yahoo.com
***
Οσοι δεν ξέρουν μαθαίνουν στου κασιδιάρη το κεφάλι. Και αυτοί που μέχρι τώρα δεν ήξεραν τι είναι η Χρυσή Αυγή, το έμαθαν από του Κασιδιάρη το χέρι.
Ν. Κτιστάκης
***
Γιατί εξεπλάγημεν με την επίθεση Κασιδιάρη; Στο πνεύμα Τατσόπουλου δεν εκινείτο; Κατά τι αγριότερη, έστω• αλλά ο Κασιδιάρης δεν υποδύθηκε ποτέ τον πνευματικό άνθρωπο.
Ζεύξιος, περιδεής
***
Η ευμάρεια της Μεταπολίτευσης οφείλεται κυρίως στα αλλεπάλληλα πακέτα των ευρωπαίων εταίρων. Αλλά και η Ακρόπολη, την οποία ατενίζει από το γραφείο του ο Αλέξης, για να ανεγερθεί, χρειάστηκε ο Περικλής να βάλει χέρι στο συμμαχικό ταμείο. Πολιτικό δίδαγμα: χρειαζόμαστε συμμάχους – βλέπε και Ναβαρίνο.
Γ. Κ.@otenet.gr
***
Γιατί μας φαίνεται παράξενο το ότι η κυρία Μέρκελ μάς βλέπει στραβά; Πιθανόν μας κοιτά από τον πύργο ελέγχου γερμανικού υποβρυχίου τελευταίας τεχνογνωσίας πωληθέντος στο ελληνικό Ναυτικό, που ως γνωστόν κατά την πλεύση εμφανίζει απόκλιση από τη συνήθη κατακόρυφη θέση, λόγω του ότι οι μίζες τοποθετήθηκαν μονόμπαντα.
Ο Εκ Ξάνθης 8
***
– Πώς λέγεται ο ψηφοφόρος που στις εκλογές της 6ης Μαΐου ψήφισε Χρυσή Αυγή και τώρα δεν ξέρει τι να ψηφίσει;
– Αναποφασίστας.
Γελάθλιος@yahoo.com
***
Η προσέγγιση Τσίπρα στα θέματα των σχέσεων Ελλάδας – Ευρώπης έχει κάτι από το αυτοκρατορικό μεγαλείο της Γηραιάς Αλβιώνος όπως αποτυπώθηκε σε τίτλο των «Times»: «Θαλασσοταραχή στη Μάγχη. Απεκλείσθη η Ευρώπη»
Δημήτριος Τσεχίας

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ