Είναι εντυπωσιακό πώς, ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να δουν το αυτονόητο: ότι η Γερμανία καταστρέφει μέρα με τη μέρα, συνειδητά και συστηματικά την Ευρώπη. Κι ενώ στα καθ’ ημάς ο Τσίπρας προκαλεί τρόμο για αυτά που θα κάνει – αν τα κάνει – αν γίνει πρωθυπουργός, λίαν παραδόξως, δεν προκαλεί κανένα φόβο ο Σόιμπλε, ο οποίος είναι ο «εγκέφαλος» όχι απλώς της νέας ελληνικής τραγωδίας, αλλά μιας εκτεταμένης και μάλλον μη αναστρέψιμης ευρωπαϊκής καταστροφής, της οποίας η Ελλάδα είναι ήδη το πρώτο, αλλά δεν θα είναι το τελευταίο, θύμα. Πολλοί, δε, παραβλέπουν ότι ακριβώς ελέω της φονικής για την Ελλάδα και την Ευρώπη πολιτικής Σόιμπλε και Βερολίνου, στην οποία ουδέποτε προβλήθηκε η παραμικρή ουσιαστική ελληνική αντίδραση, είναι που οφείλει ο κ. Τσίπρας την ξέφρενη πορεία του προς τη γιγάντωση. Ο Σόιμπλε, φυσικά χέρι χέρι με τη Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ, ήταν εκείνοι που τον δυνάμωσαν οδηγώντας την Ελλάδα στην απελπισία. Ή μήπως όχι;
Κι όμως, για τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας και τα δεινά που η πολιτική του έχει επιφέρει – η ιστορία πιθανότατα θα του εξασφαλίσει τη θέση του «πνευματικού ηγέτη» της πτώσης της Ευρώπης – , δεν ακούγονται και πολλά. Ακόμα κι όταν, αντίθετα, ο ίδιος λέει πολλά, τα οποία, πλέον έχουν ξεπεράσει πλέον κάθε μέτρο. Όπως χθες, που κατέδειξε την Ελλάδα ως υπεύθυνη για την εκτός ελέγχου κρίση στην Ισπανία! Για την Ιταλία, πάντως, δεν είπε ακόμα τίποτα: δεν δήλωσε ότι η Ελλάδα φταίει που η πολιτική του Βερολίνου έριξε κατά 3,4 δις ευρώ έξω τα φορολογικά έσοδα στη χώρα λόγω της ύφεσης. Ευτυχώς, η Γαλλία φαίνεται διατεθειμένη να απαλλάξει την Ευρώπη από τον εφιάλτη να αναλάβει ο Σόιμπλε και την τυπική – γιατί την ουσιαστική την έχει από καιρό – ηγεσία του Eurogroup.
Την ίδια ακριβώς στιγμή που συμβαίνουν αυτά, οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν την Ελλάδα όρθια: η χθεσινή ανακοίνωση που εκ μέρους των G7 έκανε ο Ιάπωνας υπουργός Οικονομικών Τζουν Αζούμι, έχοντας πλάι του τον Αμερικανό ομόλογό του Τίμοθι Γκάιτνερ, αναφέροντας ότι θα καταβληθεί κάθε προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κρίσης σε Ελλάδα και Ισπανία, ήταν η τελευταία πράξη σε μία μακρά προσπάθεια στήριξης της Ελλάδας. Στο πλαίσιο αυτό, ΗΠΑ και Ιαπωνία άσκησαν έντονες πιέσεις στη Γερμανία για αλλαγή πλεύσης.
Όμως η Γερμανία δεν πρόκειται να αλλάξει. Για τον πολύ απλό λόγο ότι όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, δεν τα βλέπει ως κρίση, αλλά ως ευκαιρία. Η χθεσινή επιμονή της να σπρώξει και την Ισπανία στο μόνιμο πλέον μηχανισμό, αντί να επιτρέψει απλώς την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της, εξόργισε τους πάντες. Αλλά το Βερολίνο δεν ακούει τίποτα. Συνεχίζει ακάθεκτο. Και συνεχίζει γιατί η Γερμανία είναι πλέον μια κάθε άλλο παρά ευρωπαϊκή, αλλά μια σαφώς εθνικιστική, δύναμη η οποία κερδίζει όλο αυτό τον καιρό πολιτική και θεσμική δύναμη αλλά και χρήμα, από τη διαχείριση που έχει επιβάλλει στην κρίση. Δυστυχώς για όλους μας, είναι εξίσου επιθετική, όσο είναι και κοντόφθαλμη. Κάνει ότι δεν βλέπει ότι οδηγεί στην πλήρη καταστροφή.
Σε αυτό, τη βοηθούν βεβαίως πολύ αποτελεσματικά και οι ελάχιστης επάρκειας και αξίας ευρωπαϊκές ηγεσίες, που την τρέμουν και δεν τολμούν να της αντιμιλήσουν. Κι εκεί ακριβώς είναι το σημείο που γεννιούνται δυναμικές τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα στην Ελλάδα, ενδεχομένως πολύ σύντομα και σε άλλες χώρες: γεννιούνται, επειδή οι εθνικές ηγεσίες των υπό κατάρρευση χωρών δεν άσκησαν τους ρόλους τους και υποτάχθηκαν πλήρως και αμαχητί, σε ένα Βερολίνο που λειτουργεί στην ουσία εθνικιστικά.
Μέσα από αυτή την υποταγή είναι που ο Σόιμπλε γέννησε τον Τσίπρα… Ας μη διαμαρτύρονται λοιπόν όσοι βλέπουν τον Σόιμπλε να διαλύει δύο χρόνια τώρα την Ελλάδα και, σήμερα, την Ισπανία, στο ενδιάμεσο και άλλες χώρες της Ευρώπης με την εμμονή του σε μια πολιτική που εξυπηρετεί μόνον το Βερολίνο. Σε αυτή την πολιτική, έπρεπε όλοι να είχαν αντιταχθεί. Όμως, δεν το έπραξαν…
