Λόγια, λόγια, ατέλειωτα λόγια… Ολη η προεκλογική συζήτηση γεμάτη θεωρίες και ιδεολογήματα. Κόμματα και ηγέτες μιλάνε ασταμάτητα για δανεικά κι αγύριστα, για τα λεφτά που θα μας δώσουν, γι’ αυτά που δεν έχουμε και θα διεκδικήσουμε, για εκείνα που θα αναδιαπραγματευθούμε και για τ’ άλλα που θα αναζητήσουμε, άλλοτε ως ένοπλοι επαναστατημένοι και άλλοτε ως επαίτες με το χέρι απλωμένο.
Αλλά κανείς δεν ομιλεί για το παραγωγικό κενό, για το οικονομικό μοντέλο που κατέρρευσε, ούτε για εκείνο που θα το αντικαταστήσει. Τίποτε για νέες δουλειές, για νέα παραγωγή, για νέες ιδέες, νέα σχήματα και νέα δημιουργήματα, που θα δώσουν στον κόσμο απασχόληση, εισοδήματα και στην κοινωνία χαρά, χαμόγελο και αυτοπεποίθηση. Κάτι καλαμπούρια μόνο περί αυτοδιαχείρισης, που διεκδικήθηκε από απόγνωση μετά την καταστροφή στην Αργεντινή, και πέραν τούτου ουδέν.
Ούτε ένα παράδειγμα προόδου, ούτε μία πρόταση παραγωγής και εργασίας, ούτε καν μια νεωτερική σύμπραξη στη ζώνη των τεχνολογιών, ένα σχήμα που θα συνενώνει χειμαζόμενες νεανικές δυνάμεις, μια πρωτοβουλία τέλος πάντων που να κατατείνει στη συσσώρευση έστω κεφαλαίου γνώσης.
Ολα γύρω από το κράτος. Μα ποιο κράτος; Αυτό που κατέρρευσε και αδειάζει, αυτό που δεν μπορεί να καλύψει τα φάρμακα των ασθενών και σε λίγο δεν θα μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις;
Είναι αυτή, δυστυχώς, η κουλτούρα της ελληνικής πολιτικής, που ειδικότερα στην αριστερή εκδοχή της λαμβάνει χαρακτηριστικά απόλυτου ελλείμματος, καθώς κυριαρχούν πλάνες και οι παραστάσεις είναι θεωρητικές, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματική ζωή και τις απαιτήσεις της παραγωγικής διαδικασίας.
Πώς, αλήθεια, θα ανασυγκροτηθεί παραγωγικά η χώρα; Πώς είναι δυνατόν να δίνονται υπό τις παρούσες συνθήκες υποσχέσεις προόδου και να περιγράφονται προοπτικές ανάκαμψης χωρίς αναφορές σε κοπιαστικές προσπάθειες και μακρές θυσίες;
Ποιος πιστεύει ότι μπορεί η ελληνική οικονομία να ορθοποδήσει μόνο με ευχολόγια και γενικόλογες διακηρύξεις; Αυτή την εποχή, αυτή την τόσο προβληματική περίοδο, θα περίμενε κανείς από υπεύθυνες ηγεσίες νοικοκυρεμένες επεξεργασίες, συγκροτημένες προτάσεις και άρτια σχέδια, απολύτως οργανωμένα και ικανά να δώσουν πραγματική ελπίδα αναγέννησης και αναπτέρωσης του ηθικού της ελληνικής κοινωνίας. Αντ’ αυτών κυριαρχούν συνθήματα, πλάνες και γκρεμίσματα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
