Το φαινόμενο «Τσίπρα»

Επιτέλους μπορούμε πια να ελπίζουμε. Ισως μάλιστα κάποιο χαμόγελο αισιοδοξίας κάνει δειλά την εμφάνισή του στα πικραμένα χείλη μας. Οχι τόσο γιατί παρουσιάστηκαν αιφνιδίως οι λύσεις που θα μας οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση, αλλά γιατί οι αρχηγοί των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων, βυθισμένοι σε σύντομο αλλά βαθύ και περιεκτικό πολιτικό στοχασμό, ύστερα μάλιστα από τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, ανακάλυψαν τις πραγματικές αιτίες του κακού και κατάφεραν να τις ονοματίσουν σε μία μόνο λέξη: Τσίπρας. Μεγάλη ανακούφιση: ποιος αγνοεί ότι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση του κακού είναι το αίτιο που το προκαλεί;

Η μικρή αυτή λέξη αρχίζει να παίρνει σχεδόν μυθικές διαστάσεις, βεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά τον ρόλο, αγαθό επί του προκειμένου, των ΜΜΕ. Πράγματι, μόλις αποκαλύφθηκε η πηγή, το χαρμόσυνο νέο μεταδόθηκε με τρόπο ακαριαίο στο σύνολο του πληθυσμού. Ενα μεγάλο μέρος ειδικών αναλυτών, κομματικών στελεχών, έγκυρων δημοσιογράφων και διαφόρων άλλων που ειδικεύονται όλο και περισσότερο τελευταία στην καινούργια επιστήμη που ονομάζεται «σωτηρία της χώρας ή της πατρίδας», προφανώς ανάλογα με τον βαθμό αφοσίωσης στον μεγάλο ασθενή, ανέλαβε να εξηγήσει και να εξειδικεύσει τη μαγική λέξη, απαντώντας στο κρίσιμο ερώτημα: Τι είναι ο Τσίπρας; Ή ακριβέστερα ίσως το «Τσίπρα», που με την ουδέτερη αυτή μορφή μπορεί να αναχθεί σε αντικείμενο επιστημονικής ανάλυσης.

Για πολλούς, το Τσίπρα είναι ένας σχετικά νέος πολιτικός, συνεπώς άπειρος και προφανώς ανεύθυνος, ονειροπόλος, αν όχι αιθεροβάμων, που οδηγεί τη χώρα κατευθείαν στην καταστροφή. Για άλλους, που δεν είναι και λίγοι, το Τσίπρα είναι ο επικίνδυνος αριστερός μανδύας της πιο σκληρής πολιτικής των μονοπωλίων, η οποία, υπό το συλλογικό όνομα ΣΥΡΙΖΑ, παγιδεύει το αυθεντικά μαχητικό λαϊκό κίνημα, με κίνδυνο να το οδηγήσει στον οριστικό παροπλισμό του. Τέλος, υπάρχουν οι άλλοι, φιλόσοφοι αυτοί, που βλέπουν το θέμα στις γεωπολιτικές του διαστάσεις και αναγνωρίζουν στο Τσίπρα τον μυστικό μοχλό που έχει σκοπό να ανατρέψει την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ολο και περισσότερο το Τσίπρα μοιάζει με το θηρίο της Αποκάλυψης, αν μάλιστα συνυπολογίσει κάποιος ότι κατάφερε να συγκεντρώσει το 17% των ψηφοφόρων!

Μπροστά στην πραγματική αυτή απειλή, οι δύο γνωστοί πολιτικοί αρχηγοί κατάλαβαν ότι έφτασε ο καιρός να πάρουν σοβαρά μέτρα. Ο ένας, για την ώρα πρώτος σε εκλογικούς αριθμούς, γνωστός για την αποτελεσματική του δράση από παλαιότερες εμφανίσεις του, άπλωσε πάνω από τη χώρα ένα πέπλο ασφάλειας, βεβαιώνοντάς μας ότι τελικά δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε, γιατί έχει μαζί του τον Δράκο. Πέρασε μάλιστα από τα λόγια στην πράξη, εντάσσοντάς τον, τον Δράκο, στο δυναμικό του κόμματός του. Ο ίδιος, απλός στρατιώτης στην υπηρεσία της χώρας, στέκεται άγρυπνος φρουρός στην πόρτα της Μεγάλης Πατριωτικής Παράταξης ελέγχοντας και τις εισόδους και τις εξόδους: διαγράφει, επανεντάσσει, ψάχνει – και βεβαίως βρίσκει – τους αστέρες της πολιτικής ζωής, δίνοντας έτσι καινούργιο αίμα στην ομάδα.

Ο άλλος, ο οποίος βρέθηκε, κάπως απότομα είναι η αλήθεια, στην τρίτη θέση και όλα δείχνουν ότι δεν καταφέρνει να το εμπεδώσει, συνεχίζει να σκορπίζει λέξεις με την πεποίθηση ότι αρκεί να προφέρει ο ίδιος τη λέξη «ψωμί» και ο πεινασμένος να πάει χορτάτος να τον ψηφίσει. Εκανε μάλιστα ένα επιπλέον σημαντικό βήμα, επιστρέφοντας σε αρχαϊκές μορφές διακυβέρνησης, όπως αυτή του αγαθού ποιμένα. Αγρυπνος φρουρός, και αυτός, αλλά στο μαντρί αυτή τη φορά προστατεύει τα πρόβατα, που είμαστε όλοι οι άλλοι, από τον κακό λύκο που θέλει να τα κατασπαράξει. Ευτυχώς η γλαφυρή αυτή εικόνα φιλοτεχνήθηκε μετά το Πάσχα, γιατί όλοι γνωρίζουν ότι πολλά από τα πρόβατα που φροντίζει ο βοσκός προορίζονται για το σφαγείο και στη συνέχεια για την αγορά. Οι εικόνες, ενίοτε, είναι τόσο πετυχημένες που ξεπερνούν τον ρήτορα.

Κοινό σημείο, ανάμεσα σε πολλά άλλα, της ρητορικής των δύο αρχηγών είναι η αλαζονεία που προσάπτουν στο Τσίπρα και η προφανής δίψα για εξουσία που το διακατέχει. Οι ίδιοι, κατάπληκτοι από το γεγονός, απορούν με την εμφάνισή του και ανησυχούν για τις επιπτώσεις του. Εθισμένοι στη σωτηρία της πατρίδας, αδυνατούν να καταλάβουν ότι υπάρχουν πολιτικοί που δεν διστάζουν να θυσιάσουν το μέλλον της χώρας στην πολιτική τους σταδιοδρομία. Ποιος έχει δίκιο; Ποιος έχει άδικο; Το αμέσως προσεχές μέλλον θα το δείξει. Γεγονός όμως είναι ότι τόσο οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο και κυρίως οι υπεύθυνοι του Νομισματικού Ταμείου αρχίζουν να αναγνωρίζουν ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά με την πολιτική τους στην Ελλάδα και ότι θα ήταν ίσως φρόνιμο κάπως να την αναθεωρήσουν. Μήπως και για την προοπτική αυτή, όπως και για όλες τις άλλες, η ευθύνη ανήκει τελικά στον Τσίπρα;