Ούτε να το σκέφτομαι. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου. Εγώ και η Δραχμή ασυμφιλιώτοι εχθροί. Για να πάμε όμως λίγο πιο εκεί. Ποιος μετακινεί τη χώρα και τους πολίτες της έξω από την Ευρωζώνη; Φυσικά τα δύο τέως μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια. Και ποιος προκειμένου να αποταμιεύσει ψήφους για ιδιοτελείς σκοπούς έστρωσε το αντιμνημονιακό χαλί; Φυσικά ο Αντώνης Σαμαράς που επί σχεδόν δύο χρόνια αερολογούσε με την πέτσινη «ανάπτυξη» και με τα επιχειρήματά του όπλιζε τον Καμμένο και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και ποιος έχασε την τελευταία μεγάλη ευκαιρία να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ώστε η χώρα να μην καταστραφεί; Φυσικά ο Γιώργος Παπανδρέου. Και τέλος ποιες πολιτικές δυνάμεις, με συντριπτική πλειοψηφία στην Βουλή, αρνήθηκαν να προχωρήσουν και να εφαρμόσουν τις απαραίτητες τομές στην λειτουργία της κρατικής μηχανής και ταυτόχρονα να κάνουν ευνοικό το περιβάλλον για την ανάπτυξη της παραγωγής; Φυσικά ο Βαγγέλης, ο Αντώνης και ο Καρατζαφέρης με πρωθυπουργό τον Παπαδήμο.

Που πάει να πει ότι ακόμα και όταν η χώρα τραμπαλίζεται στο χείλος του γκρεμού. Οταν μια ααόρατη κόκκινη κλωστή μας διατηρεί εν ζωή. Οταν ακόμα ο ασθενής είναι διασωληνωμένος προκειμένου να μην τεζάρει, ακόμα και τότε όλες σχεδόν οι τάχα μου πατριωτικές δυνάμεις παρέμεναν και παραμένουν ακούνητες, ανίκανες, και από τα υποσυστήματα του συστήματος εξαρτημένες και σκουρασμένες

Για να αντιληφθείτε πιο απλά το μέγεθος των εγκληματικών ευθυνών τους ένα θα σας πω. Αν είχαν τολμήσει να συγκρουστούν με τα πάσης φύσεως υποσυστήματα, δηλαδή από τον στενό πυρήνα της εκλογικής τους πελατείας μέχρι τον κρατικοδίαιτο και ρεμπεσκέδικο καπιταλισμό, ε τότε είμαι σίγουρος θα είχαν καταφέρει να κερδίσουν την πλειοψηφία των ψηφοφόρων.

Ομως η μπακαλική με τα οριζόντια κουρέματα και τους ανελέητους φόρους στα γνωστά υποζύγια, ήταν φυσικό να τους αδειάσουν στα καναβάτσα της λαϊκής ετυμηγορίας.

Που πάει να πει ότι η δική τους ανικανότητα. Τα δικά τους στενά συμφέροντα. Η δική τους ακαταλληλότητα. Η δική τους κοντόφθαλμη πολιτική πρόβλεψη. Η δική τους αχρηστία. Η δική τους σαπίλα. Ολα αυτά και πολλά άλλα έσπρωξαν ένα κόμμα του τέσσερα και κάτι τοις εκατό να διεκδικεί με πολλές πιθανότητες την πρώτη θεση στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Ετσι και πλαγίως δικό τους «προιόν» ο αριστερός μπαμπούλας του ευρώ. Δική τους επινόηση η φανατική, αντιμνημονιακή λογική. Δική τους κατασκευή το δίπολο Αντώνης ή Αλέξης. Δικό τους το εφαλτήριο που έφτιαξαν και έστρωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Οπως ακριβώς λέμε «δράση-αντίδραση».

Γιατί αν σκαλίσω την ρηχή επιφάνεια των πραγμάτων ένα πράγμα θα δω. Ο μπαμπούλας εξόδου της χώρας από το euro, δικό τους έργο. Και πολιτικό. Και κοινωνικό. Και ιδεολογικό. Και κυρίως οικονομικό. Θέλετε κάτι απλό; Ωραία λοιπόν. Γιατί οι κύριοι αυτοί όλα αυτά τα τρία χρόνια δεν υιοθέτησαν και πολύ περισσότερο δεν εφάρμοσαν το φορολογικό πλαίσιο της Γερμανίας; Μην σαν πιάνουν κορόιδα. Ο μαμπούλας της εξόδου διευκολύνει τα στενά, δικά τους συμφέροντα. Αν πράγματι ήθελαν, όπως διατυπανίζουν, να ενσωματώσουν οριστικά τον τόπο στην ευρωζώνη είχαν μπόλικο χρόνο να το κάνουν αλλά μετά μανίας το απέφυγαν. Και φοβάμαι πολυ ότι αν έρθουν στην εξουσία τα ίδια και χειρότερα θα κάμουν. Ο μπαμπούλας διευκολύνει με άλοθι την επιστροφή της Ντόρας. Ανεβάζει τις μετοχές του Αντώνη που επί τρία σχεδόν χρόνια έπεφτε από κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα. Και τέλος ο μπαμπούλας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία ευκαιρία του Βαγγέλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει καλό. Στην Ντόρα, τον Αντώνη και το ΠΑΣΟΚ. Αλλά αγαπητοί να ξέρετε. Υπάρχουν συμπολιτές μας που θα σας πουν «δεν μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου». Ουστ απ’ εδώ!