Σύμφωνοι, μέγιστη η επιτυχία του μπασκετικού Ολυμπιακού στο Φάιναλ Φορ της Κωνσταντινούπολης να κατακτήσει το τρόπαιο της Ευρωλίγκας αποκλείοντας στον ημιτελικό την κατά τεκμήριο ισχυρότερη Μπαρτσελόνα και νικώντας στον τελικό τη θεωρούμενη αχτύπητη ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η οποία (στηριζόμενη και σε διαιτητικά δεκανίκια) είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό. Μάλιστα ο άθλος των Ερυθρολεύκων χαρακτηρίστηκε ανυπέρβλητος, καθώς κατάφεραν να αρπάξουν την κούπα από τη «ρωσική αρκούδα» ανατρέποντας μια διαφορά 19 πόντων(!) στο χιτσκοκικό φινάλε του τελευταίου 10λέπτου.
Ευλόγως λοιπόν οι διθυραμβικοί ύμνοι για τα μπασκετικά «παιδιά του Πειραιά» που υπό τη μαεστρική καθοδήγηση του «σοφού» κόουτς Ιβκοβιτς έγραψαν χρυσή σελίδα στην ιστορία του Ολυμπιακού, αλλά και του ελληνικού μπάσκετ, καθώς ο κορμός αυτής της ομάδας είναι ελληνικός. Αλλωστε στον τελικό τη μεγάλη ανατροπή πέτυχε εν πολλοίς μια βασική πεντάδα προεξάρχοντος του χαρισματικού αρχηγού Σπανούλη και με σωματοφύλακες τον βιονικό Πρίντεζη, τον πολυτάλαντο Παπανικολάου και τους ακατάβλητους νεαρούς μαχητές Μάντζαρη και Σλούκα.
Για το πώς ο Ολυμπιακός από αουτσάιντερ έφτασε σε αυτό το κατόρθωμα, οι ειδήμονες περί το μπάσκετ έκαναν επαρκείς αναλύσεις. Η στήλη υπογραμμίζει το θεμελιώδες ότι τα παιδιά αυτά (με πυρήνα την προαναφερθείσα ελληνική πεντάδα συν τους Αμερικανούς Χάινς, Ντόρσεϊ, Λο, τον Σκοπιανό Αντιτς και τον Σέρβο Κέσελ) αποτελούσαν ομάδα-οικογένεια με όλη τη σημασία. Ομάδα που δούλεψε σκληρά και μεθοδικά – τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο – σε όλη αυτή τη θριαμβική πορεία της στην Ευρωλίγκα, καταθέτοντας με πάθος στο παρκέ κάθε ψυχοσωματική ικμάδα. Ετσι ήρθε και η τελική δικαίωση και εύγε στις τρεις «συνιστώσες» (παίκτες, τεχνική ηγεσία, διοίκηση των αδελφών Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου) του μπασκετικού Ολυμπιακού.
Από αυτή την άποψη – της σκληρής και συλλογικής προσπάθειας με πίστη και μαχητικότητα για τον τελικό στόχο – οι πρωταγωνιστές του ερυθρόλευκου θαύματος αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο στον αθλητικό χώρο αλλά και στον στίβο της ζωής. Επονται ωστόσο και τα συνήθη στα ελληνικά αθλητικά δρώμενα… απόνερα (με υπερβολές και φαιδρότητες)…
Παρατήρηση 1η: Γράφτηκε και ειπώθηκε κατά κόρον ότι ο άθλος του Ολυμπιακού ανακλά την άλλη (ισχυρή) Ελλάδα που κατάγει θριάμβους στο διεθνές στερέωμα… Ας μου επιτραπεί ο αντίλογος ότι ακόμη και αν πρόκειται για κορυφαίες διακρίσεις εθνικών ομάδων ή αθλητών σε ολυμπιακό επίπεδο, στον αθλητισμό όπως δεν (πρέπει να) υπάρχουν εθνικές ταπεινώσεις και καταστροφές έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε και για εθνικούς θριάμβους, πόσω μάλλον σε μια διασυλλογική διοργάνωση.
Ενα βασικό αξίωμα άλλωστε που διέπει τον αθλητισμό είναι ότι η νίκη από την ήττα, η επιτυχία από την αποτυχία και συνεπώς τα διθυραμβικά οπαδικά ή δημοσιογραφικά σχόλια (για τους νικητές) από τη ρίψη (των ηττημένων) στο πυρ το εξώτερον απέχουν ελάχιστα. Eιδικότερα στο μπάσκετ όπου το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να κριθεί από δύο χαμένες βολές (όπως καλή ώρα για τον Ολυμπιακό εκείνες του Σισκάουσκας στον τελικό) ή ένα εύστοχο τρίποντο 1.05» πριν από το φινάλε (όπως εκείνο του Σπανούλη στον ημιτελικό με την Μπάρτσα)!.. Παρεμπιπτόντως, αν π.χ. ο Πρίντεζης αστοχούσε στο νικητήριο δίποντο θα μειωνόταν το αθλητικό μεγαλείο αυτής της ομάδας; Διόλου κατά τη γνώμη μου, σίγουρα όμως για πολλούς θα ίσχυε το made in USA δόγμα «ο πρώτος είναι πρώτος – ο δεύτερος τίποτε»!..
Παρατήρηση 2η: Γράφτηκε και ειπώθηκε κατά κόρον επίσης ότι αυτή η μεγαλειώδης μπασκετική επιτυχία των Ερυθρολεύκων του Πειραιά μας έκανε όλους υπερήφανους ως Ελληνες και ήταν μια νότα χαράς και αισιοδοξίας, σε μια στιγμή μάλιστα που η μαυρίλα της κρίσης έχει σκεπάσει τη χώρα. Αλήθεια όμως ποια διέξοδος προκύπτει – και δη για τη νεολαία – από όλο αυτό το πράγματι ζοφερό τοπίο της ελληνικής κοινωνίας με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας μπάσκετ από τον Ολυμπιακό; Ποιο πρόβλημα επιλύεται από το παζλ της απελπισίας, της αγανάκτησης και του θυμού που συνθέτουν η προοπτική της ανεργίας, των σπουδών-πτυχίων χωρίς αντίκρισμα, της αναξιοκρατίας και της διαφθοράς;
Ασφαλώς, ο οπαδός του Ολυμπιακού μπορεί αν έτσι νομίζει να αισθάνεται λυτρωτικά. Δεν δικαιούμεθα και δεν μπορούμε να του απαγορέψουμε να νιώθει έτσι αν έτσι (θέλει να) νιώθει. Ως εκεί όμως, διότι δεν μπορούμε και να χρίσουμε συλλήβδην τους Ελληνες υπερήφανους για την αθλητική επιτυχία του (όποιου) συλλόγου. Μη μου πείτε τώρα ότι ο οπαδός του Παναθηναϊκού – ιδίως αυτός – αλλά και της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, του Αρη κ.ο.κ. είναι έμπλεος από εθνική υπερηφάνεια και χαρά επειδή, μέσα στη μαυρίλα που καταπλακώνει τη χώρα, ο Ολυμπιακός γύρισε με την κούπα της Ευρωλίγκας από την Κωνσταντινούπολη! Να μην τρελαθούμε κιόλας!
Και κάτι ακόμη. Νομίζω ότι κανένας Σπανούλης δεν παίζει επαγγελματικό μπάσκετ για να κάνει όλους τους Ελληνες υπερήφανους και να καταδείξει την ισχύ της «άλλης Ελλάδας». Οι μπασκετμπολίστες του Ολυμπιακού – και πρωτίστως οι ξένοι – αγωνίστηκαν για τον εαυτό τους, το συμβόλαιό τους (είναι πολλά τα λεφτά!..) και το όνομά τους. Αντε και για την ομάδα και τους οπαδούς της…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
