Και δυο λόγια για τον Στέλιο Ράμφο. Εκτιμώ τις γνώσεις, την ανησυχία του και τον δυναμισμό του. Ομως διαφωνώ κάθετα με τα μεταφυσικά συμπεράσματά του. Γιατί λέει ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει από «νόημα», δηλαδή περιεχόμενο. Και ότι ο Ελληνας εκλαμβάνει τις επιθυμίες του ως πραγματικότητα. Οι φαντασιώσεις μας, ισχυρίζεται, εμποδίζουν την ευρωπαϊκή μας ολοκλήρωση. Ομως αν ίσχυε αυτό, ε, τότε οι φαντασιώσεις της Μ. Βρετανίας να παριστάνει την αυτοκρατορία θα την είχαν ρίξει στο βυθό. Εχουμε και λέμε λοιπόν.

Γιατί η «κακοδαιμονία» του τόπου προέρχεται από τους τάφους των προγόνων μας. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Δηλαδή. Η Ελλάδα, ως κράτος, κέρδισε την ύπαρξή της με την επέμβαση των ξένων δυνάμεων στην ναυμαχία του Ναυαρίνου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, πάπαλα η εθνική ανεξαρτησία.

Δεύτερο. Η υποτελής σχέση μας με την Οθωμανική σουλτανία καθόρισε και ακόμα καθορίζει την ταυτότητα και την οικονομία μας. Που σημαίνει ότι η οικονομική ελίτ είναι στη βάση της μεταπρατική, κομπραδόρικη και παρασιτική. Ουδεμία σχέση με την τροχιά την Δυτική. Ετσι το μείγμα εξάρτησης από τις ξένες μεγάλες δυνάμεις και κομπραδόρικου κεφαλαίου καθόρισαν και μέχρι σήμερα καθορίζουν την πορεία της χώρας… Γι’ αυτό η ανάπτυξη ήταν και είναι σαθρή. Γι’ αυτό το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλαίου είναι κρατικοδίαιτο. Γι’ αυτό το κυβερνητικό πολιτικό σύστημα αναπαράγεται μέσω πελατειακών σχέσεων. Και γι’ αυτό η οικονομία μας δεν είναι ανταγωνιστική. Αυτές οι βασικές αιτίες του προβλήματος που τώρα έχει διογκωθεί σε επίπεδα επικών διαστάσεων. Η ολόπλευρη κρίση είναι ελληνοκεντρική. Ουδεμία σχέση με την ευρωπαϊκή.

Τρίτο. Ο Στέλιος Ραμφος και πολλοί άλλοι ξεχνούν ότι ο πλούτος όλων σχεδόν των ευρωπαικών χωρών προέκυψε από το ιμπεριαλιστικό τους πλιάτσικο σε βάρος τρίτων χωρών. Ακόμα και η μικροσκοπική Δανία ήταν η μεγαλύτερη, ιμπεριαλιστική δύναμη στην περιοχή της Σκανδιναβίας. Οταν εμείς κυκλοφορούσαμε με τα τσαρούχια και τρώγαμε ρίζες και μπομπότα, οι ευρωπαικοί λαοί αποταμίευαν τόνους πρώτων υλών από κάθε γωνιά της γης.

Τέταρτο. Επομένως η Ελλάδα ουδεμία σχέση με ευρωπαική βιομηχανία, παραγωγικότητα, πλούτο, ανάπτυξη και κουλτούρα. Σκεφτείτε κάτι εντελώς απλό. Οτι η Ελλάδα κατέχει το σκληρότερο νόμισμα του κόσμου, πιο δυνατό ακόμα και από το δολάριο το αμερικανικό. Αν είναι δυνατόν.

Πέμπτο και τελευταίο. Επομένως για να ενσωματωθεί η χώρα στην Ευρώπη, απαιτείται εδώ και τώρα εφαρμογή επώδυνων μέτριων για τον λαό και ριζικές τομές, για το σύστημα το θεσμικό και το πολιτικό. Που σημαίνει ότι σε πρώτη φάση που μπορεί να διαρκέσει μια δεκαετία, η ανεργία θα βαρέσει κόκκινο, οι μισθοί θα συμμορφωθούν με εκείνους της Βουλγαρίας, η φοροδιαφυγή πρέπει δραστικά να περιοριστεί, οι δημόσιες δαπάνες να συρρρικνωθούν και ταυτόχρονα με όλα αυτά πρέπει απαραιτήτως να μετακινηθούν μάζες πληθυσμού από τις υπηρεσίες στην παραγωγή.

Μπορεί να συμβούν όλα αυτά; Οχι λένε οι περισσότεροι αναλυτές. Μόνο αν υπάρχει θεός και με δικό του θαύμα αλλάξει τον ελληνικό λαό. Πράγμα που σημαίνει ότι είτε με τον σάπιο δικομματισμό είτε με τον ρητορικό λόγο τον Αριστερό, αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε έξω από τον ευρωπαϊκό χορό. Αγαπητέ Ράμφο. Νόημα υπάρχει. Απλώς είναι τριπλό. Τριτοκοσμικο – φεουδαλικό – καπιταλιστικό. Αντε γεια!