Ο Αντώνης Σαμαράς έχει αποκλείσει συνεργασία με το ΠαΣοΚ (θεωρεί την 5μηνη συνεργασία με το ΠαΣοΚ υπό τον Λουκά Παπαδήμο ως αναγκαίο κακό) ενώ και ο Βαγγέλης Βενιζέλος αφήνει να εννοηθεί ότι σημασία δεν έχει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά η κοινωνική… Όπερ εστί μεθερμηνευόμενο ότι τα κόμματα που θα συγκυβερνήσουν θα πρέπει να έχουν πάνω από το 50% των ψήφων του ελληνικού λαού και όχι των εδρών που δίδονται με bonus στο πρώτο κόμμα.
Πολύ απλά δηλαδή είναι πολύ σοβαρό το ενδεχόμενο της ακυβερνησίας την επόμενη ημέρα. Αυτό δεν φαίνεται πάντως να πτοεί το εκλογικό σώμα το οποίο προσέρχεται στην κάλπη με θυμό για να τιμωρήσει και όχι να επιβραβεύσει πολιτικές. Διότι πολύ απλά γνωρίζει πως αυτές δύσκολα μπορούν να αλλάξουν από τη στιγμή που η χώρα έχει -έστω ελεγχόμενα- χρεοκοπήσει.
Επιλέγουν λοιπόν με ρίσκο οι πολίτες καθώς φαίνεται ότι η κοινωνία λειτουργεί με άλλα αντανακλαστικά από εκείνα του κομφορμισμού και της σιγουριάς που θέλουν να διασφαλίσουν τα πολιτικά κόμματα. Ενώ λοιπόν ζούμε μία παγκόσμια οικονομία του ρίσκου κι ενώ μετατρεπόμαστε και σε κοινωνία του ρίσκου, η πολιτική και κομματική ελίτ θέλει να συνεχίσει μία πορεία με σιγουριά έστω και αν γνωρίζει ότι στο τέλος, στην άκρη του τούνελ θα υπάρχει η ύφεση της καταστροφής…
Τα κόμματα δείχνουν με περισσό κυνισμό να ενδιαφέρονται περισσότερο για την εκλογική τους επιρροή που συνεπάγεται ανάλογο «άρμεγμα» του κρατικού προϋπολογισμού από τις επιχορηγήσεις, παρά για το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα στην πατρίδα. Τα προγράμματά τους θολά και χωρίς επεξεργασία ενός «σχεδίου Β», δηλαδή τι θα συμβεί αν μας εξαναγκάσουν – και έχουν τον τρόπο, κλείνοντας τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης- να φύγουμε από το ευρώ και να επιστρέψουμε στη δραχμή!
Απόδειξη όλων αυτών είναι το γεγονός ότι ενώ δεν υπάρχει ρευστότητα στον αγροτικό τομέα και κινδυνεύουν να μείνουν εκτάσεις εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων ακαλλιέργητες, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών παρατείνεται για μετά τις εκλογές και φυσικά οι δανειστές μας θα την προχωρήσουν εάν και εφόσον έχει σχηματιστεί κυβέρνηση που να αποδέχεται και τους όρους του μνημονίου. Επί της ουσίας δηλαδή απειλείται η σιτάρκεια της χώρας αλλά ουδείς από τα κόμματα ασχολείται με τέτοιου είδους «πεζά» πράγματα όπως με τι θα γεμίσει το στομάχι του Έλληνα στα αστικά κέντρα, όταν έχουμε μπροστά μας το πανηγύρι της δημοκρατίας…
Το θέμα τώρα είναι τι θα γίνει όταν μετά τις εκλογές αντιληφθούν οι πολίτες πως αφού…. ξεθύμωσαν ψηφίζοντας «αντιμνημονιακούς» συνδυασμούς δεν υπάρχει ούτε ευρώ στα ταμεία των τραπεζών για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις και άλλες υποχρεώσεις του δημοσίου. Ο εκβιασμός των δανειστών πλέον θα είναι προφανής, ενώ και το θέμα της πληρωμής της πρώτης δόσης των οφειλών του δημοσίου (περί τα 6 δισ. ευρώ) προς τρίτους, μετατίθεται για μετά τις εκλογές.
Σημειωτέον ότι και η επανέναρξη των μεγάλων συγχρηματοδοτούμενων έργων σχετίζεται με την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Συνεπώς το ενδεχόμενο επαναληπτικών εκλογών σε σύντομο χρονικό διάστημα και αφού πρώτα υπάρξει η «εκτόνωση» αλλά αυτή τη φορά με υπαρκτά διλήμματα όπως «βούτυρο ή δημοκρατία» είναι υπαρκτό έως σχεδόν βέβαιο.
Με τον τρόπο αυτό θα αναγκαστεί το εκλογικό σώμα να επαναπροσδιορίσει τη στάση του και βέβαια θα έχει γίνει παραγραφή και τυχόν αδικημάτων που τελέστηκαν εντός της παρούσας Βουλής (όπως π.χ. η έλευση του ΔΝΤ στη χώρα) ενώ θα μπορεί να προχωρήσει και η αναθεώρηση του Συντάγματος που περιέχει κάποια… «ενοχλητικά» εμπόδια στην εφαρμογή του μνημονίου όπως για παράδειγμα η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων…
