Η σύγκρουση φουντώνει: πιστός στις απόψεις του σχετικά με το «ποιος κυβερνά αυτή την Ευρώπη» αλλά και περί δημοκρατίας στην Ε.Ε., ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε δήλωσε προχθές ότι είτε με τον Σαρκοζί είτε με τον Ολάντ, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο θα ισχύσει στην Ευρωζώνη – επειδή εκείνος το θέλει.. Δήλωσε ακόμα ότι σκέψη για ευρωομόλογο δεν υφίσταται, καθώς πυκνώνουν και πάλι οι σχετικές φωνές. Ο σοσιαλιστής υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας, «απάντησε» χθες ότι, αν εκλεγεί, θα κινηθεί μαζί με άλλες χώρες για τον απεγκλωβισμό της Ευρώπης από την υφιστάμενη πολιτική που στηρίζεται αποκλειστικά στη λιτότητα και εξέφρασε την άποψη ότι τα όσα έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα δεν φέρνουν αποτέλεσμα.
Στην Ουάσιγκτον, ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ, το είπε διαφορετικά, χωρίς να κάνει ευθεία αναφορά: μίλησε χθες για τη βλακεία και την άγνοια ως αιτίες μεγάλων κρίσεων… Προφανώς, είναι ακόμα νωρίς για να πει ότι δεν πρόκειται ούτε περί βλακείας, ούτε περί άγνοιας, αλλά, δυστυχώς, περί εθνικιστικού ηγεμονισμού – εκτός κι αν, ορθώς, εννοούσε, ότι αυτός ακριβώς συνιστά βλακεία…
Αν ο Ολαντ εκλεγεί και αν μείνει σταθερός στις απόψεις του μετά και από τη μετάβασή του στο Βερολίνο – έχει προαναγγείλει ότι εκεί θα είναι το πρώτο του ταξίδι – η Ευρώπη θα εισέλθει σε μία νέα εποχή. Αν η γερμανική παντοκρατορία η οποία έχει επικρατήσει πλήρως τα δύο τελευταία χρόνια αμφισβητηθεί από τη Γαλλία, τη χώρα – κλειδί για την Ευρώπη, η περίοδος από τις 7 Μαίου ως το Φθινόπωρο του 2013 όταν θα διεξαχθούν οι γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές, θα είναι περίοδος πολύ μεγάλων ανακατατάξεων.
Το Βερολίνο, πάρα πολύ δύσκολα θα δεχθεί τις όποιες μεταβολές ενδέχεται να θελήσει να επιβάλλει ο Ολαντ στο Δημοσιονομιικό Σύμφωνο. Αν λοιπόν επιμείνει, η πιθανότητα σύγκρουσης είναι πολύ μεγάλη.
Η άλλη πιθανότητα, είναι να κάνει πίσω – αυτό, δεν θα είναι απλό: ούτε προκύπτει από πουθενά ότι έχει τέτοια πρόθεση, ούτε και θα είναι εύκολο να πείσει το κόμμα του και τους βουλευτές του, αλλά, ιδίως, τη γαλλική κοινωνία, για κάτι τέτοιο.
Τι θα συμβεί, τελικά, αν εκλεγεί ο Ολάντ , ουδείς σήμερα το γνωρίζει. Εκείνο που όλοι πια γνωρίζουν και αντιλαμβάνονται, είναι ότι αν δεν αλλάξει η Γαλλία και συνεχιστεί η σημερινή πραγματικότητα, οδεύουμε, όχι εμείς απλώς αλλά η Ευρώπη συνολικά, ταχύτατα και με ασφάλεια προς τη διάλυση. Αυτό, είναι βέβαιο. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι ποια θα είναι η μορφή της διάλυσης και οι επιπτώσεις της. Κι εδώ, τα «σενάρια» είναι, συμβολικά και κυριολεκτικά, μαύρα…
