Προτεραιότητα της αγροτικής πολιτικής στη χώρα μας πρέπει να είναι η στήριξη των αγροτών και της παραγωγής τους, ώστε να διασφαλιστεί ο ακρογωνιαίος αυτός λίθος της ελληνικής οικονομίας. Παράμετρος της πολιτικής αυτής υπήρξαν οι επιδοτήσεις από την Ε.Ε, με κύριο στόχο να ενισχυθεί ο αγροτικός κόσμος. Να μπορέσουν δηλαδή οι παραγωγοί να τις αξιοποιήσουν εποικοδομητικά και στοχευόμενα σε καλλιέργειες προϊόντων που θα καλύπτουν μέρος ή συνολικά, τις διατροφικές ανάγκες της χώρας, διεκδικώντας παράλληλα και τη διεθνή αγορά.
Αποτιμώντας όμως τη σημερινή κατάσταση, αντιλαμβανόμαστε ότι η ανεπάρκεια της πολιτείας στην ενημέρωση και κατάρτιση των αγροτών σε θέματα ανταγωνιστικότητας των προϊόντων τους ή το αίσθημα του εφησυχασμού που τους καλλιεργήθηκε, περί συνεχούς επιδότησης, υπονόμευσε την αποτελεσματικότητα του μέτρου.
Ποιοί, όμως, είναι οι πραγματικά εκτεθειμένοι στη νέα πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία οι επιδοτήσεις από την Ε.Ε σταματούν το 2014; Είναι σαφές ότι οι Έλληνες παραγωγοί οφείλουν να δραστηριοποιηθούν και να αναπτύξουν ένα νέο και ελπιδοφόρο πρότυπο αγροτικής ανάπτυξης, το οποίο θα αντικαταστήσει το υπό κατάρρευση, προηγούμενο. Το κράτος όφειλε, από τα πρώτα χρόνια καταβολής των επιδοτήσεων να ενημερώσει τους ελαιοπαραγωγούς , για παράδειγμα, για τις δυνατότητες του ελαιόλαδου να προωθηθεί στις αγορές του εξωτερικού και να αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης, λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού.
Οι επιδοτήσεις για δεκαετίες στήριξαν τον αγροτικό κόσμο, ενίσχυσαν την ελληνική περιφέρεια και τόνωσαν την ελληνική οικονομία. Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο ότι η επαναχάραξη της πορείας τους κρίνεται επιβεβλημένη. Αντίθετα, η διακοπή της καταβολής τους θα αποτελέσει καίριο πλήγμα στη χειμαζόμενη οικονομία της χώρας.
Οι άμεσα εμπλεκόμενοι αγρότες αναγνωρίζοντας τον πεπερασμένο ορίζοντα της ευρωπαϊκής πολιτικής, προτείνουν να περικοπούν το 2014 οι επιδοτήσεις, μόνο κατά ένα ποσοστό, περί το 60% και να διατηρηθεί το υπόλοιπο. Ζητούν οι επιδοτήσεις στο εξής να αφορούν την παραγωγή των προϊόντων και όχι τις εκτάσεις γης που καλλιεργούνται.
Παράλληλα, η ιδιότητα του αγρότη-παραγωγού πρέπει να είναι ταυτοποιημένη. Κρίνεται απαραίτητο, το μητρώο των παραγωγών να ελεγχθεί και να αντιμετωπιστούν τυχόν παρατυπίες.
Ανταποκρίνεται όμως η πολιτική της επιδότησης στον πραγματικό της ρόλο ή μήπως παρεκκλίνει δημιουργώντας στρέβλωση και σύγχυση στους παραγωγούς; Η ανακυττάρωση του πρωτογενούς τομέα είναι επιβεβλημένη. Τα αγροτικά προϊόντα πρέπει να αναβαθμίζονται συνεχώς και να βελτιώνουν τη θέση τους στη διεθνή αγορά. Η επιδότηση πρέπει να αφορά τα προϊόντα και όχι την τιμή τους.
Όσον αφορά την Ελλάδα, δεν καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα των τιμών των προϊόντων, εξαιτίας της αντικρουόμενης πολιτικής των συναρμόδιων Υπουργείων. Ωστόσο η Ε.Ε θα μπορούσε να έχει διαχειριστεί καλύτερα το θέμα. Η συνύπαρξη πολλών κρατών στους κόλπους της, επιτρέπει τη δημιουργία του κατάλληλου επιχειρηματικού περιβάλλοντος, ώστε οι καταναλωτές να βρίσκουν προϊόντα σε προσιτή τιμή στην αγορά αλλά παράλληλα να αποκομίζουν κέρδη οι παραγωγοί.
Η ανάταξη της οικονομίας της χώρας μας είναι θέμα ευθύνης για όλους τους πολίτες. Η αγροτική παραγωγή και η προοπτική της, οι επιδοτήσεις και η αξιοποίησή τους, είναι ζητήματα που αφορούν όλους τους Έλληνες, στο βαθμό που η οικονομία της χώρας μας είναι κυρίως, αγροτική.
*Ο κ. Γεώργιος Ματαλλιωτάκης είναι Δρ.Μηχανικός παραγωγής & Διοίκησης και Διδάσκων Πολυτεχνείου Κρήτης
