Το κόστος Υγείας αποτελεί τον μεγαλύτερο πονοκέφαλο ακόμη και για τις πλέον εύρωστες οικονομίες παγκόσμια. Τελευταία στη χώρα μας το ύψος του κόστους των φαρμάκων έγινε ελκυστικό θέμα συζήτησης στα παράθυρα των ΜΜΕ. Δικαιολογημένα: Το κόστος της συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης το 2009 ανήλθε στα 8,4% δισ. ευρώ! Εντυπωσιάζουν οι διαφορές κόστους ανάμεσα σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Στην Ισπανία λ.χ. το ετήσιο κόστος είναι 12 δισ. ευρώ.
Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα «τι συμβαίνει;». Είναι πραγματική η αύξηση του κόστους των φαρμάκων ή είναι η προώθηση δαπανηρών φαρμάκων από το ιατρικό marketing; Είναι κατευθυνόμενες, ύποπτες και δαπανηρές οι συνταγογραφίες ή ελλιπείς η ιατρική γνώση και η ενημέρωση; Είναι η αδικαιολόγητη σπατάλη εκ μέρους των γιατρών ή όλα μαζί;
Σπεύδω να πω από την αρχή ότι ο έλληνας ασθενής πιστεύει ότι ο γιατρός του, θα πρέπει οπωσδήποτε να δώσει κάποιο φάρμακο και μάλιστα δαπανηρό.
Ετσι εκτιμά ότι έχει διαχειριστεί το πρόβλημά του με την αρμόζουσα σοβαρότητα που εγγυάται και την αποτελεσματική ίασή του. Πολλοί γιατροί, υπακούοντας δυστυχώς στις επιταγές της επαγγελματικής αγοράς, προχωρούν πέρα από κάθε ιατρική δεοντολογία σε δαπανηρή υπερσυνταγογράφηση.
Και εδώ εμπλέκονται και τα γενόσημα φάρμακα που ο υπογράφων με θέρμη υποστηρίζει ότι θα μειώσουν αποτελεσματικά τη φαρμακευτική δαπάνη. Εκτιμάται (έρευνα της Mc Kincey Company: Η Ελλάδα δέκα χρόνια μπροστά) ότι αν αυξηθεί η χρήση των γενόσημων φαρμάκων στο 30%, τότε το εμπορικό έλλειμμα θα μπορούσε να μειωθεί κατά 1,3 δισ. ευρώ!
Εκτιμώ ότι η ηλεκτρονική συνταγογραφία είναι μία σημαντική καινοτομία που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους στη χώρα μας, παρά τη χρονοβόρα διαδικασία που απαιτεί προς το παρόν, έως ότου οι γιατροί εξοικειωθούν με τη χρήση των υπολογιστών. Ετσι πιστεύω ότι σύντομα θα πάψει η χώρα μας να έχει το θλιβερό προνόμιο να κατέχει την τρίτη θέση στο κατά κεφαλή κόστος (677 ευρώ) φαρμάκων ανάμεσα σε 17 χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ.
Η άνευ προηγουμένου αλόγιστη συνταγογράφηση αντιβιοτικών ιδιαίτερα δαπανηρών είναι μία άλλη μεγάλη πληγή, αλλά και ανεπίτρεπτη σπατάλη για τον Εθνικό Φορέα Υγείας, διότι πέραν από το κόστος είναι και η δημιουργία ιδιαίτερα ανθεκτικών μικροβιακών στελεχών, επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία. Και είναι φανερό ότι είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό.
Η ομάδα των νεοπλασματικών παθήσεων είναι ξεχωριστή για ευνόητους λόγους. Οι γιατροί που διαχειρίζονται την τύχη των ασθενών αυτών, λόγω του μεγάλου κόστους φαρμάκων, δεν επιτρέπεται να αυτοσχεδιάσουν.
Ο Ενιαίος Φορέας Υγείας, μπορεί και έχει κατά την κρίση μου το έννομο δικαίωμα να μην εγκρίνει δαπάνες, εφόσον η θεραπεία που εφαρμόστηκε δεν ήταν σύμφωνη με εγκεκριμένα θεραπευτικά πρωτόκολλα.
Η καθιέρωση του Ενιαίου Φορέα Υγείας είναι μία μεγάλη κατάκτηση της δημόσιας υγείας. Βεβαίως, έχει πολλά τρωτά ακόμα, ας μην ξεχνάμε όμως ότι διανύει την περίοδο των «παιδικών» ασθενειών του.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αποτελεί έναν ισχυρό ελεγκτικό μηχανισμό με ένα σπουδαίο εργαλείο στα χέρια του, την ηλεκτρονική συνταγογραφία. Μέσα στο πλαίσιο αυτό πρέπει να καθιερωθούν εγκεκριμένες από τον ΕΟΠΥ κατευθυντήριες θεραπευτικές οδηγίες, οι οποίες να τηρούνται με σεβασμό από τους γιατρούς της χώρας μας. Τότε μόνο οι δαπάνες δεν θα είναι και σπατάλες.

Ο κ. Γ. Α. Ανδρουλάκης είναι ομότιμος καθηγητής Χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ