Πέντε πράγματα με αφορμή τις ταξιδιωτικές, τουριστικές περιπλανήσεις, τις ερευνητικές ανησυχίες και τα πέτσινα τιμολόγια των συνδικαλιστών της ΔΕΗ.
Πέντε πράγματα γιατί το χαϊβάνι κι εγώ είμαστε αιώνιοι εχθροί. Αυτό θέλω να πιστεύω και γι αυτό διαρκώς, ακόμα και στον ύπνο μου το ψάχνω και ανησυχώ.
Το πρώτο λέγεται καραμπινάτος αποπροσανατολισμός και μεθοδευμένη προπαγάνδα. Γιατί το ένα εκατομμύριο συν κάτι ψιλά που βούτηξαν-αν τα βούτηξαν-οι εργατοπατέρες της ΔΕΗ είναι πενταροδεκάρες μπροστά στον χορό των δισεκατομμυρίων από το μαύρο χρήμα πολιτικών και πολυεθνικών. Και το χειρότερο ουδείς μπήκε φυλακή.
Ακόμα και ο Μαντέλης που το ομολόγησε δημοσίως. Και το ακόμα χειρότερο ο «γέροντας» του Βατοπεδίου ελεύθερος κυκλοφορεί. Προφανώς για να υποδεχθεί τον Πούτιν, πρώην Καγκεμπίστα της τρισκατάρατης Σοβιετικής Ένωσης και νυν σύμμαχος, φίλος και προστάτης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πρώτο κρατούμενο αυτό.
Δεύτερο κρατούμενο. Απ αυτό το σκάνδαλο αποκαλύπτεται και τεκμηριώνεται για μια ακόμα φορά η σχέση των συγκοινωνούντων δοχείων της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας με τους εργατοπατέρες κάθε ισχυρής συντεχνίας. Κολλητάρια δηλαδή. Σου δίνω φράγκα μου δίνεις ηρεμία και ψηφοθηρία.
Έτσι εγώ η εξουσία, αγοράζω συνειδήσεις και την κατάλληλη στιγμή, όποτε χρειαστεί, σε βάζω να παριστάνεις τον αντάρτη, να κατεβάζεις τους διακόπτες και να κάνεις κόλαση την ζωή του αντίπαλου κόμματος. Με απλά λόγια το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο μαζί την εξουσία.
Τρίτο κρατούμενο. Έτσι απ αυτή την διαδικασία η έννοια του συνδικαλισμού στην συνείδηση του κάθε σκληρά εργαζόμενου πολίτη είναι το συνώνυμο εκμαυλισμού, εξαγοράς, συναλλαγής. Που πάει να πει ότι κάθε εργατοπατέρας είναι το ισοδύναμο κάθε διαπλεκόμενου πολιτικού. Και πιο άθλιος απ αυτόν.
Γιατί ο πρώτος, ο πολιτικός, κάνει την δουλειά του κανονικώς. Ο δεύτερος, δηλαδή ο συνδικαλιστής, ξεπουλάει την εργατική τάξη τουτέστιν εχθρός εντός των τειχών. Ασε που πούλησε το τομάρι του για μερικά φραγκοδίφραγκα. Ψιλικατζήδες του συστήματος οι εργατοπατέρες της ΔΕΗ.
Τέταρτο κρατούμενο. Η σημειολογία αυτής της αποκάλυψης-και πολλών άλλων που όσο πλησιάζουμε στις κάλπες τόσο θα ξεφυτρώνουν σαν τους λαγούς από τα ημίψηλα των μάγων-καταλήγει στο εξής: Εργαζόμενοι μακριά απ αυτούς. Γιατί όπως εμείς-λέει πλαγίως η εξουσία-έτσι κι αυτοί.
Είναι το ίδιο και πιο ύπουλοι εχθροί. Κυνικό; Εντελώς. Όμως όταν στερεύουν τα κόμματα και οι αρχηγοί από υποσχέσεις προς τον λαό, τόσο πιο γρήγορα πορεύονται με τον κυνισμό. Όπως έλεγε και ο κυρ Θοδωρής. «Τα φάγαμε μαζί». Έτσι και με τον συνδικαλισμό. Σα να λένε «ένα μάτσο βιόλες είμαστε συνδικαλιστές και πολιτικοί»
Και πέμπτο και τελευταίο κρατούμενο. Με αποδέκτη την κομουνιστική Αριστερά. Γιατί από την στιγμή που δεν καταγγέλλουν τον διασυρμό. Που δεν αποκαλύπτουν, πρώτοι αυτοί, την διαπλοκή. Και που δεν μαστιγώνουν ανελέητα κάθε σύμπτωμα εξαγοράς και κάθε περιστατικό συναλλαγής, ε τότε στην συνείδηση των απλών εργαζόμενων, το ίδιο κι αυτοί. Σύντροφοι ένα μάτσο βιόλες είστε όλοι μαζί!
