Οι δημοσιογράφοι είναι αλήθεια πως δεν έχουν την καλύτερη φήμη. Οπως και οι εφημερίδες επίσης αντιμετωπίζονται από τους περισσότερους ως άλλα άνθη του κακού.
Πηγάζουν αυτές οι εκτιμήσεις από εντυπώσεις γενικές, από παγιωμένες και διαμορφωμένες αντιλήψεις, τις οποίες καλλιέργησαν επί χρόνια τα κόμματα, οι ηγεσίες τους και βεβαίως όσοι περί την εξουσία κινούνται.
Ακόμη και η υπερπροβολή συναδέλφων διαμέσου της Τηλεόρασης, που κατέστησε την έκθεσή τους καθημερινή κι ανέδειξε κατά τρόπο δυναμικό την προσωπικότητά τους, διαμόρφωσε με τον καιρό πεποιθήσεις.
Αλλά και η διαχρονική σχέση και η επαφή της δημοσιογραφίας με την εξουσία, όπως και η εφήμερη ενασχόληση με θέματα και προβλήματα, έχτισε στερεότυπα. Και επίσης είναι αλήθεια πως αρκετές εφημερίδες και μέσα ενημέρωσης δεν υπηρέτησαν το αγαθό με τον καλύτερο τρόπο.
‘Η ακόμη και του Μπαλζάκ η ρήση ότι «οι εφημερίδες είναι χαμαιτυπεία της γνώσης» να έφτιαξε προκαταλήψεις και να διαμόρφωσε γνώμη στον χρόνο για τους φορείς της ενημέρωσης.
Κανείς, άλλωστε, που γνωρίζει τον χώρο, δεν διεκδικεί δόξα αγγέλου ή πανεπιστήμονα. Μόνον οι αθεόφοβοι και οι αστόχαστοι.
Ωστόσο, μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι τέρατα. Ούτε ότι όλοι τους είναι κλέφτες και λωποδύτες ή διαπλεκόμενοι και συναλλασσόμενοι με κάθε μορφή εξουσίας. Οπως και έντυπα και Μέσα που σέβονται τον εαυτό τους και κυρίως το κοινό που τα αγοράζει ή τα επιλέγει.
Ανάμεσά μας, λοιπόν, υπάρχουν επαγγελματίες που μοχθούν πραγματικά για την ενημέρωση, μη φειδόμενοι κόπων και χρόνου.
Νυχθημερόν παρακολουθούν, αξιολογούν, γράφουν, μεταδίδουν και αναμεταδίδουν πληροφορίες σχόλια και συμμετέχουν σε επίπονες διαδικασίες έκδοσης εντύπων ή προετοιμασίας εκπομπών, που οι περισσότεροι απολαμβάνουν νομίζοντας ότι ακόπως παρήχθησαν.
Και επιπλέον είναι οι δημοσιογράφοι εκείνοι που βρίσκονται απέναντι σε πιέσεις, αντιμετωπίζουν απειλές, καταδιώξεις και τόσα άλλα που η κοινή γνώμη επίσης αγνοεί.
Ύστερα είναι η φύση της δουλειάς, το εφήμερο του έργου που ξεχνιέται και με τον χρόνο παραβλέπεται.
Ποιος θυμάται, για παράδειγμα, ότι ο συγκεκριμένος τίτλος αποκάλυψε το σκάνδαλο των ομολόγων, ότι αυτή η εφημερίδα φώναξε από το 2007 ακόμη «αποτύχατε κύριε Καραμανλή», ότι οι προειδοποιήσεις για την επερχόμενη κρίση έχουν διατυπωθεί και δημοσιευθεί από το 2007, τότε που η Αριστερά νόμιζε πως ο καπιταλισμός είναι πανίσχυρος και δεν κινδυνεύει από τίποτε.
Ποιος θυμάται επίσης ότι το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς γράφαμε και προβλέπαμε τα αδιέξοδα του Αλογοσκούφη και μιλήσαμε διεξοδικά για την κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη ή αργότερα ότι ο κ. Παπανδρέου είχε ελλείμματα κατανόησης από τις πρώτες μέρες ανάληψης της εξουσίας το φθινόπωρο του 2009.
Αλλά και στη συνέχεια, η πρόγνωση των γεγονότων και η περιγραφή των εξελίξεων δεν ήταν αποτέλεσμα συνωμοσίας, αλλά επίμονης εργασίας πολλών συναδέλφων και επιτελείων που ξοδεύουν ώρες και ώρες από τη ζωή τους, πολύ πέρα από τον συμβατικό χρόνο εργασίας.
Κακά τα ψέματα, η δημοσιογραφία δεν είναι αγαθή, ούτε παρθένος και οι εφημερίδες επίσης δεν είναι οίκοι του Θεού.
Ωστόσο, υπάρχει πολύς κόπος και προσπάθεια που δεν πληρώνεται, ούτε αναπληρώνεται.
Γι’ αυτό και το αγαθό της ενημέρωσης, όσο περιφρονημένο κι αν είναι, παραμένει ανεκτίμητο ή καλύτερα μη αποτιμώμενο και ως τέτοιο διαρκώς διεκδικήσιμο, σε όποια μορφή κι αν προσφέρεται.
