Οσοι έχουν αίσθηση των συνθηκών που επικρατούν στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και γνωρίζουν πόσο υποχρηματοδοτούνται οι επιχειρήσεις και πόσο επιδρά η ύφεση στα έσοδά τους, μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνει να έχει κανείς δουλειά και μισθό στο παρόν οικονομικό περιβάλλον.

Οσοι δεν έχουν, απλώς μαξιμαλίζουν και μαζί αριστερίζουν. Γιατί τα δυό πάνε παρέα.

Εχει παρατηρηθεί τελευταία ότι ορισμένες συνδικαλιστικές ενώσεις και οργανώσεις αντιπαρατίθενται κατά τρόπο απόλυτα πολιτικό.

Εχουν ξεπεράσει προ πολλού την έννοια της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, έχουν εγκαταλείψει τον διαμεσολαβητικό τους ρόλο μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών και ενεργούν ως εμπροσθοφυλακές της υποτιθέμενης επερχόμενης εξέγερσης και επανάστασης. Δεν διστάζουν μάλιστα να υιοθετήσουν ακραίες διεκδικήσεις και να τις εκφράσουν με ακραία συνθήματα, του τύπου «να καεί» η τάδε επιχείρηση, «να κλείσει» η δείνα.

Είναι φορές μάλιστα που δρουν κατά τρόπο απόλυτα επιθετικό, επιλέγοντας εξαντλητικές αντιδράσεις, τόσο για τους ίδιους τους εργαζόμενους, όσο και για τις χειμαζόμενες επιχειρήσεις. Προτιμούν τις επιχειρήσεις κλειστές και τους εργαζόμενους πένητες και δυστυχείς στους δρόμους παρά ενεργούς και μάχιμους σε ανοιχτούς χώρους δουλειάς, χωρίς τους οποίους δεν υπάρχουν ούτε συνδικάτα, ούτε κοινωνική διεργασία. Φαίνεται τελικά πως η επαγγελματική συνδικαλιστκή δράση φθείρει τα πρόσωπα, το νου θολώνει και τους ορίζοντες περιορίζει.

Κακά τα ψέματα, αυτή την εποχή οι εργαζόμενοι θέλουν τις επιχειρήσεις πάση θυσία ανοιχτές. Κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται ζει αλλού ή απλά είναι βολεμένος και τακτοποιημένος.