Θα εκτιμούσαμε πολύ αν οι διωκτικές αρχές γίνονταν διακριτικές όταν συλλαμβάνουν οφειλέτες των εκατομμυρίων. Θα ήταν δηλαδή προτιμότερο να τους οδηγούσαν στο Αυτόφωρο χωρίς να βγάζουν ανακοινώσεις. Μιλάμε για εκείνους που χρωστούν στο Δημόσιο τόσα πολλά ώστε θα μπορούσαν (όλοι μαζί) να αποτρέψουν εθνικά δεινά. Το αίτημα της διακριτικότητας έχει βάση: η δημοσιότητα που δίδεται στις συλλήψεις εκνευρίζει λόγω έλλειψης πρωτοτυπίας.
Ο επιχειρηματίας που χρωστά στο κράτος περισσότερα από όσα δηλώνουν οι κάτοικοι μιας μικρής πόλης, φεύγει από το δικαστήριο σαν ελεύθερο πουλί. Συνεχίζει τη ζωή του και τις απάτες του. Πάει στη δουλειά του κι άμα θέλει κάνει και μια μείωση στους μισθούς. Καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά, με γόνους παλαιών οικογενειών, με κοσμικούς νεόπλουτους, με παράγοντες της περιφέρειας, η πρακτική έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Ο μέσος πολίτης (εκείνος που βλέπει το εισόδημά του να συρρικνώνεται, τις υποχρεώσεις του να διογκώνονται και ταυτόχρονα παλεύει με την ακρίβεια) δεν μπορεί να καταπιεί το γεγονός ότι κυκλοφορεί ελεύθερος κάποιος που χρωστά 19,3 εκατ. ευρώ. Δεν είναι ούτε 1 ούτε 5. Είναι 19,3 και τα χρωστά έμπορος ειδών υγιεινής από το Κιλκίς, ο οποίος έκανε την εθιμοτυπική βόλτα με το περιπολικό απλά και μόνο για να του υπενθυμίσουν πόσα χρωστάει.
Η κοροϊδία με τις συλλήψεις ξεκίνησε τον Οκτώβριο. Έκτοτε, με την αλλαγή της νομοθεσίας και την εντολή της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου εντοπίζονται προκλητικές περιπτώσεις οφειλετών. Ο προαναφερθείς έμπορος κ. Αναστάσιος Κιόλογλου δικάστηκε στο Αυτόφωρο Πλημμελειοδικείο καθώς η μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο τιμωρείται σε βαθμό πλημμελήματος ανεξαρτήτως ποσού.
Κανονικά δεν πρέπει να είμαστε επικριτικοί απέναντι σε όσους συμβάλλουν στην ανάπτυξη της οικονομίας και δίνουν ψωμί σε κάμποσες οικογένειες (κάτι τέτοια επιχειρήματα αναπτύσσουν διαχρονικά οι κυβερνώντες). Να αποδεχτούμε ότι του έτυχε μια αναποδιά του ανθρώπου και δεν πρέπει να κλείσει το μαγαζί. Να γίνουμε ελαστικοί, και δυο και τρεις αναποδιές να συγχωρήσουμε. Μέχρι να μαζευτούν όμως τα 19,3 θα πρέπει να αθροίσουμε εκατοντάδες αναποδιές. Εν προκειμένω, για τον έμπορο μπιντέδων, θα πρέπει να γίνουμε ελαφρώς πιο αυστηροί καθώς το βιογραφικό του είναι πλούσιο: έχει καταδικαστεί για εικονικά τιμολόγια (ψευτιές ύψους 865.000 σε 2 χρόνια), έχει καταδικαστεί για φοροδιαφυγή (άσκησε έφεση κι έφυγε με χοροπηδηχτά βηματάκια). Επίσης εμπλέκεται σε υπόθεση λαθρεμπορίας στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Δεν τελειώσαμε. Εκκρεμούν δίκες για υπόθεση δωροδοκίας εφοριακών και για απάτη με πλαστές επιταγές. Αυτός ο άνθρωπος είναι έξω – δεν είναι όμως αυτό που μας πονάει.
Η ελευθερία του επιχειρηματία είναι το λιγότερο που μας ενδιαφέρει. Το ερώτημα είναι γιατί δεν αλλάζει η νομοθεσία που αφορά τις κατασχέσεις. Κάπου πρέπει να έχουν πάει τα 19,3 εκατομμύρια και τα πολλαπλάσια του τζίρου της τελευταίας δεκαετίας. Όλα αυτά θα έπρεπε να περιέλθουν αυτόματα στο κράτος, τόσο αυτόματα όσο περικόπτονται οι μισθοί και οι συντάξεις, τόσο αυτόματα όσο απομακρύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και για συμβολικούς λόγους θα έπρεπε να επιτραπεί στον έμπορο να ζει ελεύθερος σε ένα σπίτι χωρίς είδη υγιεινής, ούτε νιπτήρα ούτε τίποτα. Να μην μπορεί να ξεπλυθεί.
