Οσο περνά ο καιρός και η Ευρώπη αφήνει τις αγορές να αξιολογούν τα πράγματα κατά πως νομίζουν, η κατάσταση προφανώς δεν θα αλλάζει, αλλά αντίθετα θα επιδεινώνεται.
Ηδη οι αμφισβητήσεις γενικεύονται, τα ερμηνευτικά εργαλεία των αγορών κυριαρχούν, οι εντυπώσεις για το αναπόφευκτο επέκτασης της κρίσης κυριαρχούν και αυτή μεγαλώνει, αναπτύσσεται, μεταναστεύει, πηδάει από χώρα σε χώρα. Ηδη έχει βάλει την Ιταλία στην πρίζα, η Ισπανία παραδέχθηκε ότι το έλλειμμα ξεφεύγει και πάει στο 8% και σε λίγο θα έλθει η σειρά της Μεγάλης Βρετανίας να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση της δικής της ελεύθερης χρηματοπιστωτικής αγοράς, για να τη μεταφέρει στη συνέχεια στην συγγενή άλλη όχθη του Ατλαντικού, όπου ήδη η διαμάχη Ρεπουμπλικάνων -Συντηρητικών εξελίσσεται και παίρνει μορφή μεγάλης αντίθεσης και είναι ικανή να τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Και σε αυτό το κλίμα εμείς εδώ κινδυνεύουμε να βρεθούμε στο κέντρο της αντίθεσης, μέσα από τις απαιτήσεων των τρίτων χωρών, της Βραζιλίας, της Ρωσίας και άλλων, που διεκδικούν μικρότερη συμμετοχή στην ελληνική διάσωση και στο πίσω μέρος του μυαλού τους αναπτύσσουν στρατηγικά σχέδια και άλλα. Οι Βραζιλιάνοι να πάρουν τη ρεβάνς της αποικιοκρατίας και οι Ρώσοι να ξαναδούν να αναβιώνει ο σοβιετικός ζωτικός χώρος στην Πολωνία, στην Τσεχία, στην Ουγγαρία κι αλλού. Νιώθουν οι Ρώσοι πως θα έχουν την ευκαιρία με την επιδιωκόμενη κάμψη της ευρωζώνης και την υποχώρηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης να επανέλθουν ως υπερδύναμη που θα ελέγχει ενεργειακά τη μεσευρώπη και θα διεκδικεί επιρροή και ισχύ στη Γηραιά Ήπειρο.
Παίζεται μεγάλο γεωπολιτικό παιγνίδι τούτο τον καιρό στον κόσμο και όπως φαίνεται εμείς είμαστε μέσα σ’ αυτό, για ορισμένους ως δόλωμα και γι’ άλλους ως τρόπαιο. Το δυστύχημα είναι ότι οι περισσότεροι των αρχόντων μας δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμη και παίζουν μικροπαίχνιδα μεταξύ τους. Αντί να ομονοήσουν και να ενοποιήσουν τις όποιες δυνάμεις διαθέτει η χώρα, λοξοκοιτάνε δώθε – κείθε μην και χάσουν έστω μικρό κομμάτι από το κουρελιασμένο πουκάμισο της εξουσίας…
