Έως τώρα κόμματα και πρόσωπα της πολιτικής «παίζουν» με το πρόβλημα της χώρας.Το παρουσιάζουν, αλλά δεν το εκθέτουν πλήρως. Το εμφανίζουν και μαζί το κρύβουν. Ετσι πορεύθηκαν τα τελευταία χρόνια με μισόλογα και μισές κουβέντες, για να κερδίσουν χρόνο και με την ελπίδα ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα.
Ο Παπανδρέου παλινωδούσε συνεχώς, πέρναγε από τη μία κατάσταση στην άλλη, δεν ισορροπούσε πουθενά και εκεί που νόμιζε κανείς ότι βρίσκει σχετική ισορροπία, κλώτσαγε την καρδάρα με το γάλα και άντε πάλι από την αρχή.
Ο Σαμαράς από την άλλη πλευρά οχυρώθηκε σε γραμμή άμυνας προκειμένου να αποσείσει τις ευθύνες της παράταξής του και διαμόρφωσε σταδιακά το επιχείρημα της επαναδιαπραγμάτευσης με ολίγη ανάπτυξη, ελπίζοντας ότι έτσι θα κερδίσει τον λαό και θα επανέλθει ισχυρότερος.
Στα δεξιά του ο Καρατζαφέρης πήγε να επωφεληθεί από το κενό, αλλά ερχόμενος αντιμέτωπος με το πρόβλημα δείχνει ότι θέλει να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Και η Αριστερά στην σταθερή στη λογική της άρνησης, αλλά χωρίς πρόταση ευθύνης και χωρίς πρωτοβουλίες που οι περιστάσεις επιβάλλουν. Ακόμη κι αυτό το έργο της αλληλεγγύης δεν μπόρεσε να υπηρετήσει, άφησε τη διαχείρισή του στους ιερωμένους της Εκκλησίας, οι οποίοι αποδεικνύονται κοινωνικά πιο ευφυείς, πιο ευαίσθητοι και πιο αποτελεσματικοί.
Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν και εδώ δεν χωρούν πια κόλπα και παιχνιδάκια. Ο κάθε κατεργάρης θα μπει στον πάγκο του και θα αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Το δίλημμα αυτή τη φορά θα είναι καθαρό και ευθύ. Κι όποιος δεν το αντέξει θα πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες μιας επερχόμενης εθνικής καταστροφής.
Με άλλα λόγια, τελειώνει ο χρόνος για το παρόν πολιτικό σύστημα .Και ο νοών νοείτω…
