Θα έπρεπε να έχουν σηκωθεί και οι πέτρες στην Ελλάδα μετά από τις δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ, ο οποίος, για να δικαιολογήσει μυστικά κονδύλια της χώρας του, να επιτεθεί στην προκάτοχό του Τανσού Τσιλέρ και ενδεχομένως για να επιχειρήσει να μπει ξανά στο τουρκικό πολιτικό παιγνίδι με τον Ερντογάν σε λίαν αμφίβολη κατάσταση υγείας, δήλωσε ότι κάποια από αυτά τα κονδύλια απορροφήθηκαν από Τούρκους πράκτορες που έκαιγαν δάση στην Ελλάδα από το 1995 και μετά. Όμως, η Ελλάδα αντέδρασε χλιαρά, καθυστερημένα, απλώς «για την τιμή των όπλων»: τι κάνει; Ζητά… εξηγήσεις!
Τι εξηγήσεις; Μιλά ένας πρώην πρωθυπουργός. Δηλαδή τι άλλες εξηγήσεις χρειάζονται και από ποιον τις περιμένουμε; Τι ακριβώς να μας πουν;
Η κυβέρνηση διατείνεται, και ορθώς, ότι δεν είναι περιορισμένων αρμοδιοτήτων, απλώς περιορισμένου χρόνου. Που είναι όμως τώρα η κυβέρνηση; Καλώς ή κακώς, της έτυχε η ώρα αυτής της αδιανόητης αποκάλυψης; Τι κάνει γι αυτό;
Η Ελλάδα θα έπρεπε ήδη σήμερα να έχει ξεσηκώσει όποιο διεθνή οργανισμό υπάρχει και δεν υπάρχει. Θα έπρεπε να έχει θέσει ήδη ζήτημα παγώματος κάθε σχέσης της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θα έπρεπε ήδη να απαιτεί αποζημιώσεις, να προχωρά σε προσφυγή στη διεθνή δικαιοσύνη, να έχει προκαλέσει διπλωματικό θέμα με την Αγκυρα και να απειλεί με πάγωμα τις σχέσεις των δύο χωρών σε όλα τα επίπεδα.
Θα έπρεπε επίσης να έχει προκαλέσει αμέσως διμερείς συζητήσεις για το θέμα με χώρες οι οποίες είναι σφόδρα ενοχλημένες από την Τουρκία, όπως το Ισραήλ ή η Γαλλία: την ίδια στιγμή που εμείς μαθαίνουμε για τους εμπρησμούς, η Γαλλίδα βουλευτής Valerie Boyer, που κίνησε το ζήτημα της ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας των Αρμενίων, δέχεται απειλές για βιασμό και δολοφονία.
Σε όλα αυτά, η Ελλάδα, ειδικά σήμερα, θα έβρισκε σημαντικούς συμμάχους. Αντιθέτως, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ουσιαστικά, κάνει ότι δεν άκουσε.
Όμως η ευθύνη της μη αντίδρασης, είναι πολύ μεγάλη.
Μπορεί να έχουμε εθιστεί στο ψευδές ιδεολόγημα της ελληνοτουρκικής «φιλίας» και της «ευρωπαϊκής Τουρκίας», όμως, ήρθε η ώρα που τα προσχήματα καταρρέουν και μάλιστα με τουρκική πρωτοβουλία.
Αν εξακολουθήσουμε να κάνουμε το βλάκα, το μόνο που θα πετύχουμε, είναι να πείσουμε απολύτως την Αγκυρα, αλλά, ακόμα πιο σοβαρό, και τη διεθνή κοινότητα, ότι δεν είμαστε ούτε έτοιμοι, ούτε άξιοι να υπερασπιστούμε τη χώρα μας. Και το μήνυμα αυτό, μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο.
Οι ελληνικές ηγεσίες που τόσα χρόνια κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους ως προς τα ελληνοτουρκικά, πρέπει να αποφασίσουν κάποτε, και μάλιστα πλέον πολύ σύντομα, αν αισθάνονται ότι εκπροσωπούν μια κυρίαρχη χώρα και έναν ελεύθερο λαό.
Δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να κάνουν ότι δεν κατάλαβαν, όπως έκαναν άλλωστε και με την οικονομική κρίση, όπου ένα πρωί ξυπνήσαμε και μάθαμε ότι η χώρα έχει καταρρεύσει. Δεν δικαιούνται ούτε μπορούν να σιωπούν.
Για να μη συμβεί το ίδιο λοιπόν και με την επικράτεια της χώρας, πρέπει να κάνουν κάτι για να υπερασπιστούν αυτόν τον τόπο.
Αλλιώς, για όλα αυτά, θα αποφασίσουν άλλοι, τώρα που τα πάντα γύρω μεταβάλλονται και που οι αντιστάσεις της Ελλάδας δοκιμάζονται και μετριούνται από εχθρούς και φίλους που μετράνε τη σοβαρότητά μας: οι πρώτοι για το αν θα πάνε, όποτε το θελήσουν, ένα βήμα παραπέρα και οι δεύτεροι για το αν η Ελλάδα προτίθεται να λειτουργήσει ως κράτος και αν μπορούν να βασιστούν ευρύτερα σε αυτήν. Θα βγάλουν όλοι τα συμπεράσματά τους από την ελληνική στάση απέναντι στις αποκαλύψεις Γιλμάζ. Και θα είναι καθοριστικά για το μέλλον της χώρας…
