Μια «νέα» Ευρώπη ανέτειλε στις Βρυξέλλες την περασµένη εβδοµάδα. Μόνο που η Ευρώπη αυτή δεν έχει πλέον καµία σχέση µε τους οραµατισµούς εκείνων οι οποίοι είχαν συλλάβει το σχέδιο µιας ενωµένης Ευρώπης αµέσως µετά τα ερείπια που άφησε στη Γηραιά Ηπειρο ο Β’ Παγκόσµιος Πόλεµος. Εναν πόλεµο τον οποίο έχασε µεν η Γερµανία, κατόρθωσε όµως 66 χρόνια αργότερα να επιβάλει (χωρίς τανκς τη φορά αυτή, αλλά µε την οικονοµική ισχύ της) τους δικούς της άτεγκτους κανόνες στους παλαιούς της εχθρούς και σηµερινούς συνεταίρους της. Ετσι την Ευρώπη της αλληλεγγύης και της σύγκλισης των οικονοµιών αντικατέστησε η γερµανική Ευρώπη της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας και της τιµωρίας εκείνων που δεν µπορούν να ανταποκριθούν στις υψηλές προδιαγραφές που θέτει το Βερολίνο. ∆ιότι αυτό είναι ουσιαστικά το συµπέρασµα από την τελευταία Σύνοδο Κορυφής. Και το καίριο ερώτηµα που προκύπτει είναι αν µε τον τρόπο αυτόν θα διασωθεί τελικά το πανταχόθεν βαλλόµενο ευρώ, καθώς πολλοί αµφιβάλλουν αν µόνο µε τα µέτρα σκληρής λιτότητας και χωρίς την έκδοση ευρωοµολόγων ή ενεργοποίησης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας µπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.

Η αλήθεια είναι πάντως ότι η καγκελάριος Μέρκελ δεν έδρασε µόνη, αλλά βρήκε πειθήνιο συνεταίρο στο πρόσωπο του προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος, πανικόβλητος από την προοπτική να χάσει η χώρα του το τριπλό Α (και µάλιστα τις παραµονές των προεδρικών εκλογών) από τους περιώνυµους οίκους αξιολόγησης που δυναστεύουν, αντιστάσεως µη ούσης, τις αγορές, αποφάσισε να υποταχθεί στη γραµµή του Βερολίνου. Εχασε έτσι η Γαλλία την ευκαιρία να αποτελέσει τον άλλον πόλο ισορροπίας στην παραπαίουσα από τη δεινή οικονοµική κρίση Ευρωπαϊκή Ενωση. Οσο για τη Βρετανία, δικαιώθηκε για ακόµη µία φορά ο στρατηγός Ντε Γκωλ, ο οποίος δεν ήθελε να εντάξει τη φιλοατλαντκή και αντιευρωπαϊκή αυτή χώρα στην ενωµένη Ευρώπη. Τουλάχιστον ο Ντέιβιντ Κάµερον υπήρξε απόλυτα ειλικρινής δηλώνοντας ότι αυτό που προέχει γι’ αυτόν είναι όχι τα συµφέροντα της Ευρώπης αλλά η προάσπιση των συµφερόντων του Σίτι του Λονδίνου, διακυβεύοντας έτσι να θέσει τη χώρα του στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Ισως όµως να είναι και αυτό που επιδιώκει, µε την εµµονή του να παραµείνει εκτός ευρώ, υποκύπτοντας προφανώς στις πιέσεις των ευρωσκεπτικιστών του Συντηρητικού Κόµµατος.

Είναι λοιπόν φανερό ότι η ενωµένη Ευρώπη, αντί να προχωρήσει σε περισσότερη εµβάθυνση και ενοποίηση, καθοδηγείται από εθνικές προτεραιότητες, οι οποίες προφανώς έχουν επιβληθεί από τον πανικό που κατέχει τους ευρωπαίους ηγέτες λόγω της οικονοµικής κρίσης και εν όψει των εκλογικών αναµετρήσεων που έχουν να αντιµετωπίσουν. Ηδη ο Νικολά Σαρκοζί έχει καταποντισθεί στις δηµοσκοπήσεις, ενώ είναι γνωστά τα αρνητικά αποτελέσµατα για το κόµµα της κυρίας Μέρκελ στις τοπικές εκλογές των γερµανικών κρατιδίων. Η εξέλιξη αυτή ίσως να είχε αποφευχθεί αν η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε αποκτήσει εγκαίρως στιβαρούς θεσµούς, που θα αποτελούσαν εγγύηση για την περαιτέρω ενοποίηση. Μόνο που αυτό έπρεπε να είχε συµβεί πριν από την τελευταία µεγάλη διεύρυνση, γιατί, όπως τώρα αποδεικνύεται, είναι πολύ δύσκολο να συµφωνήσουν 27 χώρες µεταξύ τους. Οι δε κκ. Ροµπάι και Μπαρόζο, που υποτίθεται ότι προασπίζονται τους ευρωπαϊκούς θεσµούς, έχουν χάσει τελείως το κύρος τους και δεν µπορούν να επιβάλουν οποιοδήποτε σχέδιο, όπως άλλωστε φάνηκε και στις Βρυξέλλες προχθές.

jkartalis@dolnet.gr


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ